وراثت پذیری بالا و ناهمگونی بالینی، اختلال طیف اوتیسم (ASD) را توصیف می‌کنند. مشکلات ارتباط اجتماعی علائم اصلی اولیه هستند. هیچ دارویی برای درمان این علائم تایید نشده است و دارو‌هایی که برای درمان علائم عمومی استفاده می‌شوند دارای عوارض جانبی مضر هستند.

به نقل از تی ای،پژوهشگران دانشگاه اسلو نروژ در یک مطالعه جدید به بررسی این موضوع پرداختند که آیا یک داروی موجود درمان جدیدی را ارائه می‌دهد یا خیر. در این مطالعه، دانشمندان با استفاده از یک مدل رایانه‌ای حاوی پروتئین‌های دخیل در اختلال طیف اوتیسم، چگونگی تاثیر دارو‌های مختلف بر پروتئین‌های این سیستم را شناسایی کردند. آن‌ها همچنین دارو‌های کاربردی برای درمان این اختلال را شناسایی کردند.

چنین شبکه‌هایی، پروتئین‌ها و تعاملات پیچیده بین آن‌ها را بررسی می‌کند. توجه به این پیچیدگی هنگام مطالعه سیستم‌های بیولوژیکی ضروری است، زیرا تأثیرگذاری بر یک پروتئین اغلب می‌تواند اثرات ثانویه‌ای در جای دیگر داشته باشد.

با بررسی دارو‌های موجود و تعامل آن‌ها با پروتئین‌ها در این شبکه، پژوهشگران چندین دارو را که با فرآیند بیولوژیکی زمینه‌ساز اختلال طیف اوتیسم مقابله می‌کند، شناسایی کردند.

یک داروی رایج ضد اسهال به نام لوپرامید (Loperamide) یک کاندیدای امیدوارکننده بود. دانشمندان فرضیه جالبی در مورد نحوه عملکرد آن در درمان علائم اختلال طیف اوتیسم دارند. پروتئین گیرنده مواد افیونی که اغلب تحت تاثیر دارو‌های مخدر مانند مورفین قرار می‌گیرد، به لوپرامید متصل شده و توسط آن فعال می‌شود. این گیرنده علاوه بر اثراتی مانند کاهش درد، بر رفتار اجتماعی نیز تأثیر می‌گذارد.

در مطالعات قبلی، موش‌های اصلاح شده از لحاظ ژنتیکی که فاقد گیرنده μ-افیونی بودند، نقایص اجتماعی مشابه آنچه در اختلال طیف اوتیسم مشاهده می‌شد نشان دادند. جالب توجه است که دارو‌هایی که گیرنده μ-افیونی را فعال می‌کنند به بازیابی رفتار‌های اجتماعی کمک می‌کنند.

این یافته‌ها در موش‌ها این احتمال را افزایش می‌دهد که لوپرامید یا سایر دارو‌هایی که گیرنده مواد افیونی را هدف قرار می‌دهند، ممکن است یک استراتژی جدید برای درمان علائم اجتماعی مرتبط با اختلال طیف اوتیسم ارائه دهند. با این حال، تحقیقات بیشتری برای تأیید این نظریه مورد نیاز است.