الإمامُ الصّادقُ علیه السلام قال: قال رسول اللَّه صلی الله علیه و آله:«المؤمنِ على المؤمنِ سَبْعَةُ حُقوقٍ واجِبَةٍ لَهُ مِن اللّه ِ عزّ و جلّ ، و اللّه ُ سائلُهُ عَمّا صَنَعَ فیها؛ الإجْلالُ لَهُ فی عَیْنِهِ ، و الوُدُّ لَهُ فی صَدرِهِ ، و المُواساةُ لَهُ فی مالِهِ ، و أنْ یُحِبَّ لَهُ ما یُحِبُ لنَفْسِهِ، و أنْ یُحرِّمَ غِیبَتَهُ، و أنْ یَعودَهُ فی مَرضِ، و یُشَیّعَ جَنازَتَهُ و لا یَقولَ فیهِ بعدَ مَوتِهِ إلاّ خَیرا.»

امام جعفر صادق علیه‌السلام به نقل از رسول الله صلی الله علیه و آله فرمودند: مؤمن را بر مؤمن هفت حقّ است که خداوند عزّ و جلّ آنها را بر او واجب کرده است و خدا درباره آنها از او بازخواست مى‌کند: او را در چشم خود بزرگ شمارد، در دل دوستش بدارد، با مال و دارایى خود یاریش رساند، بر او همان پسندد که بر خود مى پسندد، غیبت او را حرام شمارد، در بیمارى به عیادتش رود، در تشییع جنازه اش شرکت کند و بعد از مرگ جز به خوبى از وى یاد نکند.

«من لا یحضر،ج۴، ص ۳۹۸»