الله یار جابری جوان ۲۰ ساله‌ای  بود که راهی جبهه شد.

او در سال ۱۳۵۹ داوطلبانه به جبهه رفت و جزء اولین نیرو‌هایی بود که از استان خراسان به اهواز رفت.

تقوا و اخلاص و مدیر بودن او باعث شد تا سردار شهید کاوه، زمانی که به منظور جذب و شناسایی نیرو‌ها و  تکمیل کادر رزمی لشگر به بیرجند مسافرت کرده بود، درخواست کند که او را از فرماندهی پایگاه به جبهه اعزام کنند.

قنبری همرزم شهید با اشاره به اینکه شهید جابری مورد اعتماد سردار کاوه در واگذاری مسئولیت‌ها بود گفت: شهیدکاوه در جلسه‌ای که همه فرماندهان لشکر حضور داشتند اعلام کرد اگر من به شهادت رسیدم پس از من فرمانده لشکر ویژه شهدا ، شهید الله یار جابری خواهد بود.

شجاعت وجسارت حضور در میدان‌های نبرد با دشمن او را به فرماندهی گردان امام علی (ع) لشکر ویژه شهدا رساند.

همرزم شهید می‌گفت: گردان امام علی (ع) از گردان‌های بسیار قوی و ولایت مدار بود و افرادی که در این جمع حضور داشتند از جسارت بالایی برخوردار بودند.

دوستی همرزم دیگر شهید گفت: در عملیات‌هایی که قرار بود انجام شود، اصرار داشت که سختترین قسمت و محور عملیات بر عهده او باشد.

همسر شهید هم می‌گفت: الله یار همیشه به ما توصیه می‌کرد از خانواده‌های شهدا به هیچ عنوان غافل نشویم و به آن‌ها سر بزنیم.

شهید جابری جهاد خود را فی سبیل الله قرار داد و هیچ نهایتی جز شهادت برایش قابل تصور نبود.

سردار شهید الله یار جابری پس از ۶ سال حضور در جبهه در  ۱۰ شهریور سال ۶۵ در منطقه عملیاتی حاج عمران به درجه رفیع شهادت نائل آمد و پیکر پاکش ۹ ماه بعد در روستای ابراهیمی نهبندان آرام گرفت.