پروارکشان یا گوشتی کشان از سنت‌های دامداران روستا‌های حاشیه کویر استان سمنان در اواخر ماه آذر و در آستانه شب یلداست که مردم روستای ارمیان میامی در حفظ و احیاء آن بیش از نقاط دیگر اهتمام دارند.

پخت و نگهداری گوشت بصورت کنسرو سنتی در شکمبه دام سبک با نام " قورمه " به منظور ذخیره پروتئینی فصل سرد سال و پذیرایی فوری از میهمانان، کاری است که مردم ارمیان در آیین پروار کشان انجام می‌دهند.

علیرضا شاه حسینی پژوهشگر و محقق فرهنگ عامه با بیان اینکه قدمت این سنت دیرینه به دوره آریایی‌ها بر می‌گردد گفت: اهالی روستا از ابتدای فصل پاییز با انتخاب و پروار گوسفندان سن بالا و مازاد، مقدمات این سنت را فراهم کرده و در ماه آذر که در زبان محلی به آن قوس گفته می‌شود در آئینی با برگزاری دورهمی خانوادگی و طایفه‌ای به مدت ۲ تا سه روز این گوسفندان را ذبح و قورمه تهیه می‌کنند.

به گفته وی، دامداران گوشت این گوسفندان را به سه بخش گوشت قرمز، چربی و سفیدی روی گوشت تقسیم کرده و در زمان بندی‌های مختلف آن را در دیگ می‌پزند و سپس برای پخت نهایی مخلوط می‌کنند که به این ترکیب که حاوی گوشت آماده خوردن است قورمه می‌گویند.

شاه حسینی افزود: همزمان با کار پخت قورمه، شکمبه (سیرابی و شیردان) همان گوسفند با همکاری خانواده کاملا شسته و نمک زنی، بصورت پشت و رو باد و در محیط طبیعی آویزان می‌شود تا کاملا خشک شود.

وی گفت: در مرحله نهایی پس از به روغن افتادن مخلوط قورمه به همان صورت داغ در شکمبه‌های آماده ریخته می‌شود تا پخت نهایی و مرحله سرد شدن و کنسرو شدن در آن بصورت در بسته انجام پذیرد سپس برای نگهداری در اتاق‌های مخصوص لبنیات و مواد فاسد شدنی که در هر خانه بعنوان انبار مواد غذایی در ارتفاع بالاتر ساخته شده و معمولا دمای پائینی دارد نگهداری می‌شود.

وی افزود: این محصول در صورت مناسب بودن آب و هوا برای خوراک شش ماه ماندگاری دارد.

شاه حسینی خاطرنشان کرد: تهیه انواع غذا با محور گوشت با این قورمه در مناطق روستایی کویری استان سمنان رواج دارد و در فصل زمستان و هنگام زایش گوسفندان که در سرما و صبحگاه کار عشایر و دامداران شروع می‌شود قورمه حتی بصورت خام در صبحانه به منظور انرژی زایی مضاعف استفاده می‌شود.

روستای ارمیان (armiyan) در حدود ۳۰ کیلومتری جنوب شهر میامی در استان سمنان روستایی کنار آرامگاه ارمیای نبی است و با برخورداری از جاذبه طبیعی از روستا‌های هدف گردشگری، اما کمتر شناخته شده این استان محسوب می‌شود.