چند سال پیش، مستندی در آمریکا تنظیم و منتشر شد که بخشی از واقعیت‌های جامعه این کشور را برملاء و عمق تاسف را ترسیم کرد. در این مستند، دختران دانشجو پشت دوربین‌ قرار می‌گرفتند. قصد صحبت داشتند، چند کلمه‌ای هم صحبت می‌کردند، اما بغض مانع ادامه دادن آن‌ها می‌شد... اما موضوع واضح بود و چندان نیازی به توضیح آنان نبود. ماجرا از آزار‌های متعدد جنسی و تجاوز حکایت داشت. اقداماتی که البته از سوی مسئولان دانشگاه هم به آن اعتنایی نمی‌شود. هرچند که این رفتار‌ها از سوی رسانه‌های آمریکایی یکی در میان دچار سانسور می‌شود، اما یک فیلم مستند آمریکایی، این خفقان و سکوت محض را درهم شکانده و با ساخت مجموعه‌ای از اتفاقات و ترتیب مصاحبه با قربانیان سوءاستفاده‌های اخلاقی و کنار هم قرار دادن مستندات، سعی کرده تا چهره درستی از فضای مسموم علیه زنان در دانشگاه‌های آمریکا بیان کند. «دیوید لیساک» یک روانشــناس آمریکایی که در فضای دانشــگاهی نیز فعال است، می‌گوید: «حداقل برای ۲۵ سال اســت که ما می‌دانیم سوءاســتفاده‌های جنسی در فضا‌ها و محیط‌های دانشــگاهی، بسیار زیاد و باورنکردنی است».

«جان فوبرت» استاد دانشــگاه اوکلاهوما، با تاسف می‌گوید: «شاید وقتی صبح‌های زود پدر‌ها فرزندان خود را به دانشــگاه‌ها میرسانند تصور می‌کنند که یک فضای فوق‌العاده علمی انتظار آن‌ها را میکشد؛ و آن‌ها از این فضا بسیار لذت خواهند برد. حال آنکه واقعیت چیز دیگری است». آمار‌های مربوط بین سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۵ می‌گوید که بیش از ۱۶ درصد از زنان دانشجو در آمریکا مورد سوءاستفاده اخلاقی قرار گرفته‌اند. یکی از دانشجویان دانشگاه «نرث کارولینا» از تجربه تلخ خود در این مستند می‌گوید: «هیچگاه با دوستان خود در رابطه با سوءاستفاده‌هایی که از ما شده صحبت نمیکنیم تا آبرویمان حفظ شود، چون هیچ کسی دوست ندارد قربانی خطاب شود. من هیچگاه دوست نداشتم اعتراف کنم که یک قربانی‌ام. هرچند که بعدا فهمیدم بسیاری همانند من قربانی شده‌اند».

این تنها صحنه کوتاهی از وضعیت زنان در کشور میزبان مجسمه آزادی است! حالا این کشور با همه سابقه سیاه خود در حوزه زنان، روز گذشته رهبر جریانی شد که نهایتا رای به خروج ایران از کمیسیون مقام زن سازمان ملل داد. واشنگتن هفته‌ها پیش طرح اخراج کشورمان از عضویت کمیسیون مقام زن را ارائه کرد و در همین زمان هم رایزنی‌های خود در این خصوص را آغاز کرد. نهایتا هم توانست در چارچوب فشار بین المللی عضویت ایران را از این کمیسیون لغو کند.

کمیسیون مقام زن، ذیل شورای اقتصادی و اجتماعی سازمان ملل موسوم به «اکوسوک» تعریف می‌شود. این شورا یکی از شش رکن اصلی سازمان ملل است و مسئولیت رسیدگی به امور اجتماعی، اقتصادی و امور مرتبط با کارگزاری‌های تخصصی سازمان ملل را برعهده دارد. کمیسیون مقام زن هم ۴۵ عضو دارد و جمهوری اسلامی ایران هم براساس رای ۴۳ عضو شورای اقتصادی و اجتماعی قرار بود از سال ۲۰۲۲ تا ۲۰۲۶ در عضویت این کمیسیون باقی بماند.

روز چهارشنبه، ۲۹ عضو این کمیسیون با آمریکا همصدا شدند، کشور‌هایی که به طور کامل وابسته به واشنگتن هستند و عدم تمکین نظر آمریکا برای آن‌ها بسیار هزینه‌زا خواهد بود. آمریکا پیش از این و در نشست دیگر مربوط به سازمان ملل، اعضایی که بر خلاف آمریکا رای دادند را تلویحا تهدید کرد. مثلا نیکی هیلی نماینده آمریکا در سازمان ملل در ماه‌های پایانی سال ۹۶ و در جریان نشست مجمع عمومی سازمان ملل علیه اقدام آمریکا در انتقال سفارت‌خانه خود از تل‌آویو به قدس اشغالی، تاکید کرد که واشنگتن انتظار ندارد از سوی کسانی که به آن‌ها کمک می‌کند، مورد انتقاد قرار بگیرد. او برای سایر کشور‌ها هم خط‌ونشان کشید که آمریکا نام کشور‌هایی را که در شورای امنیت علیه این کشور رای می‌دهند را یادداشت خواهد کرد؛ بنابراین پیداست که بخش عمده آرای ضدایرانی سیاسی است و ماهیت اصیل حقوقی ندارد. لذا این نکته نباید مغفول بماند، که ۲۴ عضو این کمیسیون علی‌رغم فشار آمریکا، حاضر به اتخاذ موضع ضدایرانی نشدند. بغیر از دولت افغانستانِ تحت حاکمیت طالبان که همچنان از سوی جامعه بین‌الملل مورد شناسایی قرار نگرفته و دولت جمهوری اسلامی ایران که در جریان رای‌گیری در خصوص خودش شرکت نکرده، ۵۳ عضو شورای اقتصادی و اجتماعی در رای گیری شرکت کردند. ۲۴ کشور از مجموع ۵۳ عضو، یعنی حدود ۴۵ درصد از کشور‌ها علی‌رغم فشار آمریکا، در کنار ایران ایستادند. جدا از همپیمانان کشورمان، برزیل قاطعانه از ایران حمایت کرد که نشان از تغییر سیاست برازیلیا در سایه رهبری مجدد داسیلوا می‌دهد. هند، ساحل‌عاج، تانزانیا، مکزیک و اندونزی از جمله کشور‌هایی هستند که علیر‌غم رابطه گرم با غرب، به بدعت آمریکا رای ممتنع دادند و حاضر به تایید آن نشدند. این آراء گویای دیپلماسی فعال تهران در جهان است. البته که در وضعیت فعلی، کشورمان می‌بایستی مزیت و وضعیت بانوان در جامعه اسلامی ایرانی را به طور شایسته در مجامع بین‌المللی بیان کند تا جهان بدور از ضدتبلیغ آمریکا با حقیقت بانوی ایرانی و جایگاه او در جامعه ایرانی آشنا شود.