پوکی استخوان نوعی بیماری است که در آن استخوان‌های شما پوک، ضعیف و شکننده می‌شود و در نتیجه، احتمال شکستگی‌های خودبه خودی استخوان، بالا می‌رود. پوکی استخوان یک بیماری نامرئی بوده و تا زمانی که یک استخوان نشکند، علامتی از خود بروز نمی‌دهد.

در فرد مبتلا به این بیماری، یک سقوط ساده از ارتفاع کم، یک چرخش ناگهانی، خم و راست شدن سریع یا حتی افتادن در یک چاله کوچک می‌تواند باعث شکستگی استخوان شود.

بیشترین شکستگی‌های مربوط به پوکی استخوان، در ناحیه لگن، ستون مهره‌ها، مچ یا قسمت بالای بازو رخ می‌دهد. در دنیا در افراد بالای ۵۰ سال، از هر سه زن یک نفر و از هر پنج مرد یک نفر به این بیماری مبتلا هستند.

یک بیماری با عواقب جدی

اگر چه پوکی استخوان یک بیماری بدون درد است، اما شکستگی‌های حاصل از آن می‌تواند تغییرات جدی در زندگی ایجاد کند. وقتی پوکی استخوان بر روی ستون فقرات تاثیر بگذارد، اغلب منجر به درد، کاهش وزن و ایجاد قوز در پشت می‌شود. درد و رنج ناشی از شکستگی‌ها می‌تواند زندگی فرد مبتلا را تحت تاثیر قرار دهد. وابستگی به افراد مراقب، کاهش فعالیت‌های روزمره و در نهایت افسردگی، شایع‌ترین این تاثیرات هستند.

در افراد شاغل، شکستگی باعث از دست رفتن تعداد زیادی از روز‌های کاری می‌شود و در برخی از حرفه‌ها، در ادامه کار فرد اختلال ایجاد می‌کند. ۳۳ درصد از بیمارانی که مبتلا به شکستگی لگن ناشی از پوکی استخوان می‌شوند، طی یک سال بعد از آن به طور کامل وابسته شده یا در خانه‌های سالمندان مقیم می‌شوند و ۲۰ تا ۲۴ درصد از این افراد در همان سال فوت می‌کنند.

ایجاد یک شکستگی در افراد مبتلا به پوکی استخوان می‌تواند به صورت پی در پی (مانند دومینو) به ایجاد شکستگی‌های متعدد بعدی منجر شود.

افراد بالای ۶۰ سال بیشتر از سایرین در معرض پوکی استخوان قرار دارند. این به آن معنی نیست که افراد با سن پایین‌تر، در خطر ابتلا به این بیماری نیستند. شروع یائسگی در خانم‌ها، آغازگر ضعف در استخوان‌ها است. به همین دلیل بانوان باید از سنین جوانی به فکر حفظ تراکم و سلامت استخوان‌های خود باشند. از آنجا که پوکی استخوان علائم آشکاری ندارد، لازم است در ارتباط با سلامت استخوان‌ها با پزشکتان مشورت کنید.

اصلی‌ترین عوامل خطر ابتلا به پوکی استخوان یا شکستگی‌های ناشی از آن عبارتند از:

- بیماری‌هایی مانند روماتیسم مفصلی، دیابت، سرطان پستان یا پروستات یا بیماری‌های گوارشی

- استفاده طولانی مدت از دارو‌های گلوکوکورتیکوئید مانند هیدروکورتیزون

- کاهش قد حتی تا چهار سانتی متر

- شکستگی استخوان بعد از سن ۵۰ سالگی

- سبک زندگی کم تحرک و بدون فعالیت بدنی

- کم وزن بودن (شاخص توده بدنی زیر ۱۹)

- سیگارکشیدن یا نوشیدن الکل

- یائسگی زودرس

- سابقه شکستگی لگن یا ابتلا به پوکی استخوان در والدین

- مصرف کم کلسیم و دوری زیاد از آفتاب

تشخیص پوکی استخوان

سنجش سلامت استخوان که به طور معمول شامل میزان خطر شکستگی استخوان است، تعیین می‌کند که شما تا چه حد در معرض خطر ابتلا به پوکی استخوان قرار دارید. بنابر نتایج این سنجش و براساس سن و شرایط شما، پزشک تعیین خواهد کرد که آیا نیاز به سنجش تراکم استخوان (BMD) نیز دارید یا خیر. متداول‌ترین روش برای تعیین میزان BMD اسکن تراکم استخوان یا سنجش میزان جذب اشعه ایکس است. در این اسکن سریع و کمتر تهاجمی، میزان تراکم استخوان در ناحیه لگن و ستون فقرات مورد ارزیابی قرار می‌گیرد. نتیجه این سنجش نشان می‌دهد که شما تا چه حد مبتلا یا در معرض ابتلا به پوکی استخوان هستید. اگر نتایج BMD شما پوکی استخوان را نشان می‌دهد، به این معناست که در معرض خطر جدی شکستگی قرار دارید.

پوکی استخوان درمان پذیر است؟

بیمارانی که در معرض خطر بالای شکستگی‌های ناشی از پوکی استخوان هستند، می‌توانند با درمان دارویی مناسب این خطر را کاهش دهند. امروزه گستره بالایی از گزینه‌های درمانی برای پوکی استخوان وجود دارد. البته نوع درمان بسته به شرایط هر فرد و میزان بیماری وی متفاوت است.

بر اساس آمار، معالجات می‌تواند خطر شکستگی لگن را تا ۴۰ درصد، شکستگی مهره‌ها را بین ۳۰ تا ۷۰ درصد و شکستگی‌های غیرمهره‌ای را بین ۳۰ تا ۴۰ درصد کاهش دهد. پزشک ممکن است برای شما مکمل‌های «کلسیم» یا «ویتامین دی» تجویز کند.

همچنین ممکن است ورزش‌های خاصی با هدف تقویت عضلات برای حفظ استخوان‌ها تجویز شود که در عین حال باعث بالا رفتن میزان تعادل شما خواهد شد. علاوه بر این‌ها باید یاد بگیرید که چگونه شرایط خانه‌تان را ایمن کنید که با خطر سقوط مواجه نشوید.

بنابر اعلام دانشگاه علوم پزشکی تهران، توجه کنید که دارو‌های درمان پوکی استخوان هم مانند تمامی دارو‌ها باید طبق دستور پزشک مصرف شوند.

خودمراقبتی برای افراد دچار پوکی استخوان

افرادی که دچار پوکی استخوان هستند، باید نکات خودمراقبتی را رعایت کنند:

- از مصرف سیگار و نوشیدن الکل پرهیز کنید.

- همواره تلاش کنید در رژیم غذایی‌تان به میزان کافی کلسیم و پروتئین وجود داشته باشد.

- سه بار در هفته و هر بار به مدت ۳۰ تا ۴۰ دقیقه فعالیت بدنی مناسب نظیر پیاده‌روی داشته باشید. تمرین با وزنه و تمرینات هوازی هم می‌تواند مفید باشد.

- در کنار مصرف مکمل‌های «ویتامین دی» تلاش کنید تا زمان بیشتری را در خارج از خانه و در معرض تابش خورشید بمانید.