شیمون مارسینیاک، داور لهستانی وظیفه قضاوت مهم‌ترین بازی جام جهانی را بر عهده داشت. جایی که دو تیم فرانسه و آرژانتین به مصاف هم رفتند و در نهایت این جدال هیجان انگیز در ضربات پنالتی با پیروزی آلبی سلسته پایان یافت تا لیونل مسی جام را بالای سر ببرد.

تقریبا یک هفته بعد از فینال جام جهانی مارسینیاک مصاحبه جذابی انجام داده که در اینجا مهم‌ترین بخش‌های آن را می‌خوانید.

چه زمانی فشار بازی فینال به شکل کامل از روی شما برداشته شد؟

در واقع چند روزی می‌شود که این اتفاق افتاده است. این بازی از نظر روحی برای من بسیار خسته کننده بود. خیلی سخت بود. آماده سازی مثل همیشه بود؛ تجزیه و تحلیل تیم، آدرنالین خوب وقتی در تونل ایستاده اید، سرود‌هایی که وجود داشت و... این‌ها چیز‌هایی هستند که قابل توصیف نیستند. یادم می‌آید یک بار دوستی را به مسابقه اکستراکلاسا (لیگ لهستان) بردم. کنار تونل نشسته بودیم و او تا امروز از خاطراتش حرف می‌زند.

ما در مورد یک مسابقه لیگ صحبت می‌کنیم، چه برسد به فینال جام جهانی که ۹۰ هزار نفر در سکو‌ها حضور دارند. چنان جوی در بازی وجود داشت که دیدن آن بسیار زیبا بود. خود مسابقه هم عالی بود. برای ما تفاوتی بین بازیکنان وجود ندارد، البته که وقتی یک گل زیبا یا یک اقدام زیبا می‌بینید، خوشحال می‌شوید.

بعد از بازی باید اعتراف کنم که اولین بار بود که از نظر روحی له شده بودم. برخی از تصمیمات سخت به اضافه ۱۲۰ دقیقه و پنالتی ها. احساس خستگی روحی کردم، احساس کردم سرم درد می‌کند. در حالی که دیگران در رختکن جشن می‌گرفتند، من یک لحظه فقط به خودم نیاز داشتم. چند دقیقه‌ای نشستم و می‌توانم بگویم از فشاری که به ما وارد شد آب شدم.

بعد از سوت پایان، می‌خواستید بازی بیشتر طول بکشد یا خوشحال بودید که تمام شد؟

بله و بله، باید صادق باشم دوست داشتم تمام شود. از برخی از داوران همکارم در سکو‌ها شنیدم که دوست داشتند بازی ادامه پیدا کند. این مسابقه آنقدر تماشایی بود که نمی‌خواستند تمام شود. از سوی دیگر، من از آنچه در زمین اتفاق افتاد آگاه بودم. نتیجه ۳-۳ در دقیقه ۱۲۰ و کولو موانی یک موقعیت استثنایی برای زدن گل پیروزی داشت و مارتینز که آن را مهار کرد. اگر او بهتر می‌زد، بازی می‌توانست ۴-۳ به پایان برسد. البته زمانی که شما به وقت اضافه می‌روید، هواداران خواهان ضربات پنالتی هستند. مردم آن را دوست دارند، حتی اگر فوتبالیست‌ها اینطور نباشند. خوشحالم که اینطوری تمام شد. با این حال، ۱۲۰ دقیقه و یک تساوی، نمی‌دانم عادلانه است یا نه، زیرا اگر بازی را با دقت تماشا کنید، احتمالا آرژانتین بیشتر لایق پیروزی بود. آن‌ها تا دقیقه ۷۵ پیش بودند و تیم بهتری بودند. سپس فرانسوی‌ها به تساوی رسیدند و در وقت اضافه بهتر بودند. پنالتی‌ها پایانی عادلانه برای بهترین فینال تاریخ بود.

آیا احساس می‌کردید که مسابقه همان طور که می‌خواهید پیش می‌رود؟

شاید آنطور که من می‌خواستم نبود، زیرا از ابتدا انتظار نداشتم اوضاع اینطوری پیش برود. در همان دقایق اول باید آدرین رابیو و رودریگو دی پائول را نصیحت می‌کردم. البته از نظر مدیریتی و شرایط درون زمینی، بله همه چیز همانطور که می‌خواستم پیش می‌رفت. می‌دانستم که مسابقه سختی خواهد بود. همچنین اشتباهات و موقعیت‌هایی وجود داشت که می‌توانستم یا باید متفاوت رفتار می‌کردم. وقتی نوبت به حرف زدن از مدیریت این فینال بسیار دشوار می‌رسد، به خودم بسیار افتخار می‌کنم و خوشحالم که اینطور شد.

اولیویه ژیرو چگونه کارت زرد گرفت؟

این یک ناامیدی بود، زیرا او در دقیقه ۴۰ تعویض شد. برای یک فوتبالیست این اتفاق، آن هم در فینال جام جهانی یک سیلی است، حتی برای این بازیکنان. راستش من حتی خودم هم نمی‌دانستم این کارت برای چیست. از بیرون به من گفته شد (اتاق VAR) تا به ژیرو تذکر دهم. وقتی به او نزدیک شدم عذرخواهی کرد و تمام. مقابل محوطه جریمه آرژانتین یکی از بازیکنان فرانسوی خطا کرد. فرانسوی‌ها فکر می‌کردند در محوطه جریمه است. مخصوصا نیمکت این تیم. از این رو اعتراضات ژیرو و سایر بازیکنان شروع شد. وقتی به آن‌ها توضیح دادم که خطا بیرون از محوطه جریمه رخ داد، آن‌ها متوجه شدند که اشتباه از خودشان بوده است.

بعد از بازی با ژیرو و بقیه فرانسوی‌ها صحبتی داشتی؟

آره. هوگو لوریس اولین کسی بود که به ما نزدیک شد. خیلی از هم تشکر کردیم. دومی ژیرو بود که همیشه رابطه خوبی با او داشتم. ما هیچ وقت مشکلی نداشتیم. از هم تشکر کردیم و او هم اعتراف کرد که مسابقه بسیار سختی بود. نفر سوم کیلیان امباپه بود که احتمالاً بیشترین تأثیر را داشت.

بعد از کاری که انجام داد، حتی سه گل و عنوان بهترین گلزن هم خوشحال نبود. حتی پس از دریافت جایزه بهترین گلزن جام جهانی هم می‌توانستید ببینید که چقدر ناراحت است. من بابت عملکردش به او تبریک گفتم، به او گفتم متاسفم که باخت. او با بی قراری مرا در آغوش گرفت. همدیگر را در آغوش گرفتیم و به او گفتم نگران نباش، چون هنوز چهار سال دیگر وقت دارد و تمام.

کار با بزرگترین ستاره‌ها در زمین چگونه است؟ آیا آن‌ها بلافاصله سبک شما را قبول می‌کنند؟

آره. اول از همه، بازیکنان می‌دانند که من کی هستم. بار‌ها برای آن‌ها قضاوت کرده ام. فکر می‌کنم مسی و امباپه تا حدودی من را دوست دارند. تصمیمات پیش بینی شده و مورد انتظار بود. وقتی پنالتی اعلام کردم، بازیکن مقصر سرش را پایین نگه داشت و اعتراضی مطرح نشد. در برخی از سطوح، گاهی اوقات ما چندین بار در فصل یکدیگر را ملاقات می‌کنیم؛ چه تیم ملی باشد و چه مسابقات باشگاهی. بازیکنان هم درباره ما نظراتی دارند و باید با آن روبرو شویم.

این که من فینال جام جهانی را قضاوت کردم، به این دلیل نیست که اهل لهستان هستم و کسی من را خیلی دوست دارد، بلکه ما مستحق آن بودیم. همچنین بازیکنان هم مسابقات دیگر را دنبال می‌کنند و در مورد عملکرد داور صحبت می‌کنند. بعد از بازی فرانسه-دانمارک و آرژانتین-استرالیا نظرات بسیار جالبی شنیدیم. این هم باعث می‌شود بازیکنان به من اعتماد زیادی داشته باشند.

زمانی اشاره کردید که مسی از آن دسته بازیکنانی است که خیلی کم در زمین صحبت می‌کند. در طول این تورنمنت اوضاع چگونه بود؟‌

می‌توانم ببینم که به نظر می‌رسد او مرا دوست دارد و من را می‌پذیرد. من هم اینچنین فکر می‌کنم. وقتی در تونل با آرژانتینی‌ها صحبت می‌کردم، او اول از همه آمد. من همه چیز را توضیح دادم، اگرچه لئو خیلی خوب انگلیسی صحبت نمی‌کند. من می‌توانم ببینم که او احتمالاً سبک من را قبول کرد. متوجه هستم که دو فصل است که در سطح بسیار خوبی بوده ایم. ما فقط بازی‌های مهم را قضاوت می‌کنیم و در عین حال هیچ لغزشی نداشتیم، بازیکنان هم این را می‌دانند. این به ما در قضاوت‌های بعدی کمک می‌کند.

ما در مورد تغییر کردن لئو مسی صحبت کردیم، اما آیا شیمون مارسینیاک هم در طول چهار سال گذشته پس از جام جهانی روسیه تغییر کرده است؟ آیا می‌توانید بگویید که شما یک مرد متفاوت هستید، یک داور متفاوت؟

اول از همه، من بسیار آرام‌تر و خیلی با تجربه‌تر هستم. این نه تنها تجربه یک داور، بلکه تجربه یک زندگی است. من چهار سال بزرگتر هستم. در آن زمان، من پسر جوانی بودم که فکر می‌کردم قرار است دنیا را تصاحب کند و هر اتفاقی ممکن است بیفتد. من در مورد اولین تورنمنت کمی سرسخت بودم و به من تجربه زیادی داد. موقعیت‌های سخت و کار‌هایی را که می‌توانستم بهتر انجام دهم را به یاد می‌آورم. در زندگی شکست‌ها به بهترین شکل به یاد می‌آیند. اگر بتوانید نتیجه گیری کنید و کاری بهتر انجام دهید، فقط نکات مثبت وجود خواهد داشت. البته من رفتن به روسیه را شکست نمی‌دانم. من آن را یک ناامیدی جزئی می‌نامم.

آیا احساس می‌کنید که زندگی شما تغییر زیادی کرده یا در شرف تغییر است؟

من این را چند بار شنیده ام. این را هاوارد وب هم در یک تماس تلفنی بعد از فینال به من گفت. او گفت شیمون، باید بفهمی که زندگی ات دیگر مثل سابق نخواهد شد. من دقیقاً نمی‌دانستم منظور او چیست. او به من تبریک گفت که باشگاه داوران نخبه اروپایی پیوستم، زیرا تا کنون ۱۶ داور اروپایی فینال جام جهانی را قضاوت کرده اند. اکنون متوجه می‌شویم که به چیز بزرگی دست یافته ایم. خواهیم دید که چقدر زندگی من را تغییر می‌دهد. من می‌خواهم همان شیمونی باشم که هستم. من خانواده و دوستان خوبی دارم. چهار، پنج سال پیش، بعد از قضاوت‌های عالی شاید پرواز نمی‌کردم، اما شور و شوق اغراق‌آمیزی وجود داشت. امروز ۴۱ سال دارم. من یک مرد، پدر، شوهر و داور با تجربه هستم. می‌دانم چه زمانی شاد باشم و چه زمانی کار کنم. من هیچ مشکلی با آن ندارم.

در این کریسمس و برای سال آینده چه آرزویی دارید؟ فینال لیگ قهرمانان؟

من یک داور کامل هستم. بعد از فینال جام جهانی چه چیز دیگری می‌توانید بخواهید؟ البته من هنوز با انگیزه هستم و فکر می‌کنم کار‌های زیادی برای انجام دادن وجود دارد. فینال لیگ اروپا، لیگ قهرمانان اروپا، قهرمانی اروپا که سال گذشته بیماری آن را از من گرفت. مهمترین چیز این است که من سالم بمانم و در این راه مشکلی برایم به وجود نیاید. اگر هیچ مشکلی برای سلامتی وجود نداشته باشد، پس با این تجربه، رویکرد بالغ و آمادگی، می‌توانیم به هر چیزی برسیم.