در گذشته، سینما بخش جدایی ناپذیر زندگی اغلب مردم ایران بوده است و آن‌ها با سینما‌ها خاطره سازی‌های زیادی می‌کردند و تهران، یکی از شهر‌هایی است که در دل خود سینما‌های خاطره انگیز زیادی را جای داده است.

از رادیو سیتی و متروپل گرفته تا سینما کریستال؛ سینما‌هایی که حس و حال نوستالژیک بودنشان باعث جذب هر چه بیشتر مخاطبان می‌شد و در این سال ها، با تغییر شکل و شمایل اغلب سینما‌ها و مدرن شدنشان، نه تنها مخاطبان از سینما‌ها استقبال زیادی نمی‌کنند بلکه حتی اکران فیلم‌های پرمخاطب روی پرده نقره‌ای هم، حس و حال گذشته را برای تماشاچیان ندارد.

سینما‌های نوستالژیک؛ سینما‌هایی که سالن هستند و قالب پردیس را ندارند و خیلی از افراد با آن‌ها خاطره دارند و یکی از نمونه بارز این نوع سینماها، سینما عصر جدید بود که با وجود خاطره‌های زیادی که برای تماشاگران به ارمغان آورده بود متأسفانه، تعطیل شد. این در حالی است که احیای سینما‌های نوستالژیک از اهمیت زیادی برای مخاطبان برخوردار است. 

رضا اورنگ، منتقد و مدرس سینما، درمورد احیای سینما‌های نوستالژیک و اهمیت آن‌ها برای جذب تماشاگران به سالن سینما‌ها بیان کرد: قبل از این که بخش دولتی و خصوصی به سمت پردیس سازی می‌رفتند باید اول بررسی می‌کردند کدام سینما‌ها تعطیل یا نیمه تعطیل هستند و یا این که امکانات بروزی ندارند و آن‌ها را احیاء می‌کردند. چون ذهن مخاطب با سینما مأنوس است و سینما هم یک قالبی برای خودش دارد و چراغ‌های نئون و پوستر‌های سینمایی باعث جذب عابرانی می‌شوند که از کنار سینما‌ها می‌گذرند و آن ها را ترغیب به تماشای فیلم می کنند. این در حالی است که این ویژگی درمورد پردیس اتفاق نمی‌افتد تا جایی که اغلب مخاطبان از طریق سرچ اینترنت به دنبال برنامه‌ها و ساعت‌های پخش آن‌ها هستند و سپس، بلیط رزرو می‌کنند و درواقع، تماشاگر به سینما نمی‌رود بلکه فقط به دیدن فیلم می‌رود. 

اورنگ گفت: خیلی از سینما‌های نوستالژیک، تماشاچیان خاص خود را داشتند. به طور مثال؛ بنده عاشق سینما کریستال بودم و الان هم، هستم، ولی مدت هاست که این سینما تعطیل است و درحقیقت، معیار بنده، سینما کریستال بود حتی اگر فیلم آن عوض شده بود اول به سینما کریستال می‌رفتم و سپس، به سینما‌های دیگر می‌رفتم. اما الان، چنین حسی درمورد سینما‌ها وجود ندارد و حتی برخی از سینما‌های نوستالژیک در تهران و شهرستان‌ها خراب شده و تبدیل به پردیس شده اند و به همین دلیل، ماهیت خود را ازدست داده اند. 

این منتقد سینما ادامه داد: سینما شهر فرنگ سابق که سپس، آزادی نام گرفت، یکی از سینما‌هایی بود که مخاطبان به آن جا می‌رفتند و بیشتر مواقع، انتخاب اول خانواده‌ها بود و این نشان می‌دهد که سینمای مهمی بود و در جای خاصی قرار گرفته بود و فیلم‌های خوبی هم نمایش می‌داد و در حقیقت، فیلم‌های جشنواره هم در آن جا به نمایش گذاشته می‌شد و به همین خاطر، خاطره ساز بود. این در حالی است که الان، ساختمان چند طبقه با سالن‌های زیاد ساخته اند و وقتی وارد آن‌ها می‌شویم احساس خستگی می‌کنیم، در حالی که وقتی به سالن‌های قبلی می‌رفتیم احساس آزادی می‌کردیم و نفس می‌کشیدیم و لذت می‌بردیم. این چه طرحی است که می‌خواهند تمام این لذت‌ها را ازبین ببرند و مردم ذهن‌شان درمورد سینما عوض شود؟!. بنابراین، همین افراد باعث فراری دادن مخاطب از سینما شده اند و حالا به دنبال مخاطب می‌گردند. 

اورنگ افزود: چند نفر از شهرداران در طول مدیریت خود شعار دادند که سینمای لاله زار را احیاء می‌کنند، ولی این کار، یک امر غیر ممکن است و نمی‌توانند از آن به عنوان یک پاتوق فرهنگی برای مخاطبان استفاده کنند و فقط از دو سینمای متروپل و کریستال می‌توانند برای این منظور استفاده کنند و خیابان لاله زار جنوبی، دیگر حس و حال سابق را ندارد و هیچ اتفاق هنری در آن جا نمی‌توان دید و رفت و آمد‌ها برای رفتن به سینما و تئاتر نیست، در حالی که لاله زار، اولین جایی بود که افراد از سراسر ایران به دیدن آن می‌رفتند و حتی اگر لاله زار جنوبی را تخریب کنند و دوباره بسازند آن حس و حال را ندارد و نباید اجازه می‌دادند که چنین اتفاقی بیفتد. 

این منتقد سینما گفت: متأسفانه، مدیران دولتی و بخش‌های خصوصی دست روی دست هم گذاشتند و هیچ کاری نکردند و هیچ قدمی برنداشتند و چنین محیط فرهنگی ازبین رفت، در حالی که کجا می‌توان یک مرکز فرهنگی مثل لاله زار داشت؟ آن زمان تعداد سینما‌ها زیاد بود و امکان نداشت مخاطبی به لاله زار برود و سینمای مورد علاقه خود را پیدا نکند و مخاطبان حق انتخاب داشتند، در حالی که الان، لاله زار نابود شده است و با خاطره اش زندگی می‌کنیم.