نوروزخوانی یا بهاری خوانی از جمله آداب استقبال از نوروز در استان‌های شمالی ایران است که از نیمه دوم اسفند آغاز می‌شود و تا فرا رسیدن سال نو ادامه دارد.

نوروزخوانان درگروه‌های ۲ و سه نفره در شهرها، روستا‌ها و محلات حرکت می‌کنند و با نواختن موسیقی خاص و خواندن اشعاری در مدح بهار و ائمه اطهار نوید فرا رسیدن سال نو را به اهالی می‌دهند.

از نکات جالب نوروز خوانی توانایی این افراد در سرودن اشعار بداهه است، این خنیاگران بهاری به هر خانه‌ای که می‌روند متناسب با ویژگی صاحبخانه، و مشاهدات خود از او برای سلامتی افراد خانه و برآوردن حاجاتشان دعا می‌کنند و صاحبخانه‌ها هم به پاس این حضور هدایای نقدی یا برنج، شیرینی، میوه و نان‌های محلی به نوروز خوانان هدیه می‌دهد.

برای مثال اگر خانم خانه داری به استقبال آنان بیاید می‌خوانند " مَشتی هاجِر باوفا، خِنه جا بِرو دیا، سِنِنخ در رِ هاکِن وا، انعامِ تو هاده اِما" یعنی " مشهدی هاجر باوفا، از منزل بیرون بیا، درب صندوق را باز کن و هدیه‌ای به ما بده".

یا اگر یک مرد به استقبال آن‌ها بیاید با توجه به ویژگی‌های او می‌خوانند " مشت عمویِ با ایمون، شَکِرِ شیرین ته زِبون، صَدِف هَسسه ته دندون، انعام ر بیار بیرون" یعنی‌ای مرد با ایمان که حرف زدنت مانند شکر شیرین است و دندان هایت به سفیدی صدف، انعام ما را بده.