بیست و یکم اسفند، سالروز بزرگداشت شاعر حکیم نظامی گنجوی است، از این رو دکتر محمد جواد محمد زاده استاد دانشگاه و پژوهشگر زبان فارسی، یادداشتی به مناسبت این روز نوشت:

کم‌توجهی و دوری از شناخت مفاخر فرهنگی و بیگانگی با آثار زبان و ادبیات فارسی، کمبود تولیدات فاخر زبانی نقطه آسیب‌پذیری فرهنگ و زبان فارسی است.

از مشکلات ایران فرهنگی در طول تاریخ دشمنی با این زبان و فرهنگ بوده است و این دشمنی از زمان حمله اسکندر به ایران آغاز شده و در سده‌های نخست هجری تکرار شد و با حمله مغول به سرزمین‌های ایران به اوج خود رسید و البته هربار مهاجمان برغم آسیب‌های نخستین در دراز‌مدت نه تنها نتوانستند به این فرهنگ آسیب برسانند بلکه در فرهنگ ایرانی و زبان فارسی هضم و جزئی از آن شدند.

کار‌های غیر فرهنگی برای مصادره، تحریف و وارونه نمایی از آثار و مفاخر پارسی جریانی غیر فرهنگی است و مقابله و هوشیاری وظیفه پاسداران زبان فارسی دانست.

زبان، زادگاه، نژاد و زندگی نظامی گنجوی، بزرگترین سراینده حماسه‌های عاشقانه پارسی ثبت و ضبط است و برای شناخت این شاعر بلندآوازه پارسی‌گو هیچ منبعی مانند دیوان اشعار او گویا و مستند نیست که در آن خود را «دهقان فصیح پارسی‌زاد» معرفی کرده است و خیلی روشن درباره زبان خود گفته است:
نظامی که نظم دری کار اوست
دری نظم کردن سزاوار اوست

 گواه اصالت شعر نظامی صد‌ها نسخه خطی در موزه‌ها و کتابخانه‌های معتبر جهان است؛ به عنوان نمونه تنها فرهنگستان هنر ایران فهرستی از هفتاد نسخه خطی که افزون بر ارزش تاریخی دارای ارزش هنری اعم از خط، نقاشی و نگارگری دارد را جمع‌آوری و معرفی نموده که قدیمی‌ترین آن مربوط به اوایل سده هشتم و تازه‌ترین آن‌ها مربوط به دوره قاجار است.

اصالت و فراوانی نسخه‌های خطی شعر نظامی گنجوی آنگونه است که فقط در موزه ملک تهران ۲۲ نسخه خطی از شعر نظامی گنجوی نگهداری و در معرض دید عموم قرار گرفته است؛ و همین بس که بدانیم فقط از مخزن‌الاسرار نظامی تاکنون ۶۵ نسخه خطی در جهان شناسایی شده است.

 اگر امروز زادگاه و مزار نظامی گنجوی از ایران جدا افتاده باشد؛ نمی‌توان پنهان کرد و نادیده گرفت که گنجه روزگاری مرکز شعر و ادب فارسی بوده به نحوی که جمال‌الدین خلیل شروانی در کتاب نزهه‌المجالس که در اوایل سده هفتم تالیف کرده است از ۲۴ شاعر رباعی‌سرای پارسی‌گوی این شهر نام برده و نمونه شعر آن‌ها را در اثر ارزشمند خود آورده است، اثری که نسخه خطی آن در کتابخانه سلیمانیه استانبول نگهداری می‌شود و برای نخستین بار هلموت ریتر آلمانی در سال ۱۹۳۳ م آن را به جهان ادبیات معرفی کرد و مرحوم دکتر امین ریاحی آن را تصحیح و همراه با توضیحات منتشر نموده است.

 نکته‌ی با اهمیت دیگر آنکه نظامی در شعرش بیش از چهل بار از ایران یاد کرده است و بار‌ها زبان خود را پارسی و یا دری دانسته است، حال گیریم که با جعل و وارونه نمایی اشعاری را به نظامی گنجوی نسبت دادند؟ با صد‌ها نسخه خطی نظامی و با تاثیر ژرف او بر شعر و ادبیات پارسی‌گویان جهان از شبه‌قاره تا خراسان و ایران و عراق تا فرارودان چه‌خواهند کرد؟!

 باید بدانیم و بدانند که فرهنگ از جنس اموال منقول نیست که خریدنی یا جداشدنی باشد؛ بخش عمده فرهنگ میراث ناملموس و متعلق به آن تمدن است و به عنوان هویت فرهنگی آن تمدن باقی خواهد ماند، حال آنکه اسناد ملموس و کهن این پیوستگی و وابستگی در دسترس است.

محمدجعفر محمدزاده