طاهره کیایی تنکابنی، استاد زبان و ادبیات فارسی و محقق گفت: لَبید بن ربیعه بن مالک أبو عقیل العامِری از شخصیت‌های به نام دوران صدر اسلام و از مردان شجاع و دلیر قوم خود به  نام  قبيلـه مضر بود، مردی بخشنده، دلیر، جسور و مددکار ناتوانان بود و سفره اش برای پذیرایی مهمانان همواره گسترده بود، تا سال ۶۲۹ میلادی که به اسلام درآمد شعر می‌گفت و در سال ۶۶۱ میلادی در حالی که بیش از ۱۰۰ سال از عمرش گذشته بود از دنیا رفت.

کیایی تنکابنی ادامه داد: او صاحب دیوانی است که برای اولین بار در وین به چاپ رسیده و مشهورترین شعر دیوان او معلقه‌ی او است که شامل ۹۸ بیت در بحر کامل می‌باشد، او شاعری بدوی و به دور از زندگی شهری و تاثیر آن بود.

وی افزود: هنر او در صمیمت، صداقت و سادگی آمیخته با خشونت است که او در وصف دقیق و از ذکر جمال گریزان بود، شعر لبید از سادگی و صلابت برخوردار است، مورخ «ابن قتیبة» نوشته‌است، نقل شده که حاکم کوفه روزی «لبید» به مجلس فراخواند و گفت؛ یا لبید، چند بیت از اشعارت برای ما بخوان، لبید برخاست و سوره را تاآخر خواند، و در پایان گفت خدا این را عوض شعرم به من داده‌است، بعد اینکه مسلمان شدم.

او می‌گوید: شعرها و روايات جهت يافتـه اي كه وجود دارد بر اسـاس آن‌ها شاعـر پس از اسلام آوردن  مدعي سربـاز زدن از شـعرپردازي شده است  و در عصـر جاهلي كمتر شاعري مفهوم خدای واحد و اجراخروی را دربرداشته است، همان گونه در مقـدمـه شعر و شعراي ابن قتيبه مثـال هـايی از اصمعي آورده است كه می‌گويد: لبيد پس ازاسلام ديگري شعري نسرود. 

این چند بیت از مطلعهٔ معلقهٔ مشهور «لبید بن أبی ربیعه العامِری» که به معلقهٔ (عَفَتِ الدِّیَارُ مَحَلُّهَا فَمُقَامُهَا) معروف است:

مطلع معلقه