انسان اولین بار در قالب برنامه «آپولو»‌ی ناسا در سال ۱۹۶۹ پا بر سطح ماه نهاد. پس از آن شش مأموریت دیگر آپولو انسان‌ها را به ما برد و بازگرداند. ماموریت هفتم به نام آپولو ۱۳ مجبور شد به خاطر شرایط اضطراری بدون فرود بر ماه به زمین بازگردد.

ناسا در دسامبر ۱۹۷۲ پس از ماموریت آپولو ۱۷ برنامه سفر به ماه خود را تعطیل کرد. دلیل اصلی کاهش علاقه به ماه، سیاسی بود. رقابت در فضا یکی از زمینه‌های اصلی درگیری آمریکا و شوروی در دوران جنگ سرد بود. با این حال، پس از آنکه ناسا موفق شد اولین انسان را به ماه بفرستد، رقابت فضایی در نزد بسیاری از سیاستمداران و شهروندان آمریکایی خاتمه‌یافته تلقی شد.

از آن زمان حمایت عمومی از برنامه‌های پرهزینه اکتشاف فضایی انسانی به میزان قابل توجهی کاهش یافت. هزینه‌های جنگ ویتنام، مشکلات زیرساختی شهرها، و بحران‌های فزاینده زیست‌محیطی نیز مزید بر علت شد و سرمایه‌گذاری روی سفر به ماه را به پایین‌ترین حد ممکن رساند.

تغییر رویکرد کلی به سفر به ماه باعث سرمایه‌گذاری متوسط روی اکتشافات فضایی در آمریکا شد. «اسکای‌لَب» و «آپولو-سویوز» نمود پروژه‌های فضایی کم‌هزینه آن دوران بودند.

آپولو-سویوز پایان رسمی جنگ سرد در فضا بود. به منظور تاکید بر کاهش تنش‌های بین‌المللی میان بلوک‌های کاپیتالیستی و کمونیستی، ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی تلاش کردند اولین مأموریت مشترک خود را در فضا انجام دهند.

در ژوئیه ۱۹۷۵، فضاپیما‌های آمریکایی و روسی به عنوان نمادی از روابط بهبودیافته دو کشور در فضا با هم دیدار کردند. سرنشینان دو سفینه از سفینه‌های یکدیگر بازدید کردند، غذا‌های خود را با هم به اشتراک گذاشتند، و طی چند روز با هم روی پروژه‌های مختلف کار کردند.

از آن زمان به بعد دیگر منابع سرمایه دغدغه فرستادن انسان به ماه را نداشتند. این وضعیت حدود پنجاه سال ادامه پیدا کرد تا اینکه در سال‌های اخیر ناسا تصمیم گرفت پروژه جدید خود برای فرستادن انسان و این مرتبه ساکن کردن آن روی ماه تحت عنوان «آرتمیس» را کلید بزند.