حدود پنج ماه از حادثه ۲۶ آبان مشهد می‌گذرد. حادثه‌ای که در آن، دانیال رضازاده و حسین زینال زاده، دو جوان بسیجی در جریان اغتشاشات شهر مشهد بر اثر ضربات چاقوی یک اغتشاش گر به شهادت رسیدند. در این مدت، مردم و رفقای «حسین زینال‌زاده» و «دانیال رضازاده»، هر از گاهی در خیابان حرعاملی همان‌جایی که بچه‌ها شهید شده‌اند، برنامه می‌گیرند، زیارت عاشورا و چند خط روضه می‌خوانند. این خیابان، اما برای مادر حسین زینال زاده یادآور وقایع تلخی است که بر فرزند شهیدش گذشته است. خیابانی که او شاید فرداروزی باید برای خرید کیف و کفش عروسش به آن جا می‌رفت، برایش حکم قتلگاه پسرش را دارد، پسری که هرگز فرصت نشد دامادش کند.

بیشتربخوانید

• دفتر زندگی شهیدان زینال‌زاده و رضازاده از ب بسم الله تا لحظه شهادت + فیلم

مادر شهید حسین زینال زاده درباره خاطراتش از سال گذشته اظهار کرد: سال تحویل ۱۴۰۱ به حرم امام رضا (ع) رفتیم. سال خیلی خوبی داشتیم، اما از مهرماه همه چیز تغییر کرد. به نظرم التهابات کشور با مهسا امینی شروع و با حسین و دانیال تمام شد. آن چندماه که حسین به صورت داوطلبانه به ماموریت می‌رفت شب‌های پر استرسی بود و حالا هم که روزهایم را با تنهایی سپری می‌کنم قابل توصیف نیست.

کاش حسین در میدان جنگ به شهادت می‌رسید

وی افزود: سال‌های گذشته در روز‌های نزدیک عید، مثل همه مردم، زندگی را مرتب می‌کردم و با پسرم به خرید می‌رفتم. برای سال تحویل هم سفره هفت سین پهن می‌کردیم و بعد از آن به حرم می‌رفتیم. امسال، اما همه چیز فرق داشت. امسال حسین نبود که کمکم کند. روز‌های آخر سال در خیابان راه می‌رفتم و فکرم مشغول این بود که اگر جنگ بود با دستان خودم حسین را به جبهه می‌فرستادم. اما این برایم سخت است که پسرم در شهر خودم، محله خودم و در نزدیکی خانه خودم و به دست هموطن خودم به شهادت رسیده است.‌ای کاش شهادت حسین در میدان جنگ بود و این قدر غصه نمی‌خوردم. شهادت بهترین نعمت و لطفی بود که نصیب حسین شد. خوشحالم که پسرم به آرزویش رسید، ولی اگر این اتفاق در میدان جنگ می‌افتاد غصه کمتری می‌خوردم.

به یاد حسین، سفره هفت سین انداختم

مادر شهید حسین زینال زاده با مرور تعطیلات نوروز در سال‌های گذشته گفت: امسال برای سال تحویل به یاد حسینم سفره هفت سین انداختم. به خودش هم گفتم که همراهی ام کند تا با همدیگر به حرم برویم. مطمئنم که او در کنارم هست و هرجایی که می‌خواهم بروم صدایش می‌زنم. او دوست نداشت که خیلی تنها به بیرون بروم. امسال هم از او خواستم که همراهی ام کند. مثل همه ماه‌های گذشته چشم انتظار آمدن حسینم نشسته ام و مطمئنم او در کنار من است.

منبع: فارس