علیرضا استکی مربی سابق  تیم ملی بوکس درباره  سال ۱۴۰۱ اظهار کرد: سال خوبی بود و هم سال بدی بود، بدی‌ها یادم نمی‌ماند، اما در کل خوبی‌هایی که داشت، در مجموع برد‌های امیر علی اکبری بود که خیلی اتفاق بزرگی صورت گرفت.

او درباره بدترین خاطره ورزشی خود در سال ۱۴۰۱ افزود: باخت در اردن یک مقداری خاطره بد بود و آن اتفاق را دوست نداشتم و گرفتاری‌های مردم خیلی آدم را ناراحت می‌کند و دوست دارم مردم کشورم شاد باشند و سرحال زندگی کنند.

استکی درباره به یادماندنی‌ترین صحنه ورزشی سال۱۴۰۱ خاطرنشان کرد: در فیلیپین بود موقعی که امیر علی اکبری حریفش را ناک اوت کرد، صحنه خیلی جذابی برای من بود.

سرمربی اسبق تیم ملی بوکس درباره  بهترین خاطره خود عنوان کرد: قهرمانی پسرم در روز تولدم بود که مسابقات بوکس در اصفهان برگزار شد و پسرم قهرمان ایران در رده نوجوانان شد. یکی دیگر از بهترین خاطرات ورزشی من جدا شدن از تیم ملی بوکس بود.

علیرضا استکی درباره برنامه‌های خود در سال ۱۴۰۲ عنوان کرد: در سال ۱۴۰۲ تمام تلاشمان را می‌کنیم در حوزه ورزشی و بیشتر کار‌های شخصی که در این چندسال عقب افتاده را باید انجام دهم و امیر علی اکبری را برای مسابقات پیش رو آماده کنم و بتوانم در تیم ملی MMA یک مقدار تاثیر گذار باشم. کار بوکس آن‌ها را جلو بندازم و به پسرم رسیدگی کنم که در آینده حرف‌هایی برای گفتن داشته باشد و قهرمان شود. درگیر این مسائل هستم تا ببینیم خدا چه می‌خواهد.

او درمورد بهترین ورزشکار در سالی که گذشت گفت: بهترین ورزشکار البته که در ورزش خیلی خبری نبود و اتفاق خاصی نیفتاده، نه المپیک بود و نه مسابقات جهانی خاصی، اما از نظر من حسن یزدانی همچنان نظر من را در ورزشکاران جلب می‌کند.  

او درباره بهترین مربی در سال ۱۴۰۱ افزود: بهترین مربی سال به نظرم حسن رنگرز است که عملکرد قابل توجهی داشت.

مربی اسبق تیم ملی بوکس به معرفی پدیده این رشته پرداخت و گفت: پدیده جوانی هست به نام حبیبی نژاد که اگر درست روی آن کار شود، می‌تواند در آینده یک دانیال شه بخش دیگر باشد.

او درباره بهترین سال زندگی ورزشی‌اش در آخر گفت: سال ۱۴۰۰ بوده، که توانستیم اولین مدال جهانی را در بوکس بیاوریم و اتفاق بزرگی در آن سال رقم خورد.