قانون حفظ اراضی زراعی و باغها کمر اقتصاد کشور را شکسته، چراکه اولا برای تغییر به حقش سالها دوندگی کرد از طرفی عده ای که خود را خاک شناسی میدانند در موسسه خاک و آب نشسته اند و اراضی تمام سنگلاخ را که طبق آزمایش خاک حدود ۷۰ درصد را شن و قلوه سنگ و تخته سنگ میباشد و ۳۰ در صد باقی مانده را نصف اهک و نصف خاک تشکیل داده را کلاس ۳ و ۴ کارشناسی میکنند و تعریف میکنند قابل کشت محدود و محدویت بشدت. اما تعریف نمیکنند منظور از محدویت بشدت چیست و چه باید کرد که کشت واقعا قابل انجام باشد و یا آیا در آوردن از چنین محدودیتی منطقی است و ارزش آن را دارد یا خیر، لذا از نظر جهاد کشاورزی هر زمینی قابل کشت است و شاید فقط شوره زار و باطلاق است، پس اصولا انسان حق زندگی ندارد، نتیجه چه شده، مردم دور از چشم و یا با پرداخت مبلغی.... بله شروع به ساخت میکنند و هرکس بشکلی بی قواره و بی رعایت مسائل زیر بنائی ساخت و ساز میکنند.
باید عرض کنم اراضی کلاس یک و دو قابل کشت و صرفه اقتصادی دارد زیرا اگر در کلاس درجه ۳ و به بالا کشت و یا باغات میوه احداث شود آب مورد مصرف بشدت بالا میرود این درحالی است که کشور از کمبود آب در حال نشست است.
و انسانها زمین را چندین برابر ارزش برای سکونت خریداری کنند و حتی در اراضی سنگلاخی که درجه ۳ و ۴ نامیده شده نتوانند مسکن بنا کنند. این در حالی است که از حدود ۴۰ سال است که میگویند ۱۸ درصد اراضی کشاورزی دارد و از طرفی میگویند همه ساله کلی از اراضی کشاورزی برای شهر ها و غیره از دست میرود اما این عدد ۱۸ درصد هنوز ۱۸ درصد باقی مانده، از نظر جهاد سازندگی کلاسهای درجه ۱ و ۲ و ۳ و۴ و ۵ قابل کشاورزی است لذا فقط باتلاق و شوره زار باقی میماند و انسانها بخاطر کشاورزی نباید زندگی کنند. خداوند به این تفکر و سختگیری ها رحم کند.

قیمت زمین در روستای ما با 700 نفر جمعیت به متری 1 میلیون تومان رسیده. اطراف روستای را که قابل سکونت نیز هست، توسط منابع طبیعی محدود شده. اگر میزان زمین مورد نیاز در اختیار ساکنان روستا قرار میگرفت، قیمت حقیقی زمین در روستا شاید متری حدود 200 هزار تومان بود. این دخالت ها باعث میشود مهاجرت معکوس به روستاها اتفاق نیفتد! حتی اگر در شهر های کوچک نیز زمین با شرط ساخت به قیمت پایین بدهند باعث میشود قیمت زمین ها و خانه های شهر های کوچک کمتر شود در نتیجه مهاجرت از شهرهای بزرگ به سمت این شهرها بیشتر می شود. چرا زمینی که خدا در اختیار انسان ها گذاشته را باید به خودمان حرام کنیم؟