محمد مصطفی، رئیس جنبش آزادی‌بخش مردم سودان در گفتگو با اسپوتنیک تایید کرد که  توافق چارچوبی از احزاب در خصوص انتقال قدرت در این کشور به نیرو‌های غیرنظامی طرفدار غرب و عدم اجماع واقعی بین مقامات نظامی و غیرنظامی در سودان باعث وقوع شورش مسلحانه شد.

در تاریخ ۱۳ آوریل، شبکه‌های تلویزیونی عربی گزارش دادند که نیرو‌های پشتیبانی سریع سودانی واحد‌های خود را در شهر مرو در شمال کشور مستقر کرده است، ارتش از آن‌ها خواست که شهر را ترک کنند. در ۱۵ آوریل، نبرد در سودان بین نیرو‌های واکنش سریع و ارتش آغاز شد.

محمد مصطفی در ادامه گفت: دلایل زیادی برای قیام مسلحانه وجود دارد عجله برای دستیابی به توافق چارچوبی بین مقامات نظامی و غیرنظامی، عدم اجماع واقعی بین آن‌ها در مورد چگونگی ایجاد سیاست داخلی در کشور شاید دلایل اصلی این اتفاق باشد. دولت فعلی به هر طریق ممکن وضعیت را تشدید کرد و نتیجه این شد. تشدید درگیری ممکن است، از جمله، به شکست مکانیسم حل و فصل سه جانبه به ریاست نماینده ویژه سازمان ملل در سودان، فولکر پرز، مرتبط باشد. او فقط برای تصویب قرارداد چارچوب عجله داشت و ترجیح داد چشم خود را بر روی تعدادی از مشکلات حل نشده پیرامون این فرآیند ببندد.

این مسئول سودانی افزود: اتخاذ تدابیری برای تفکیک دو بخش از مؤلفه نظامی - نیرو‌های مسلح و نیرو‌های پشتیبانی سریع - و متعاقباً تفکیک آن‌ها به طرف‌های مختلف چارچوب توافق پس از نزدیک شدن ظاهری فرمانده نیرو‌های پشتیبانی سریع با شورای مرکزی و ائتلاف آزادی، وضعیت را به مرحله انفجاری رسانده است. نیرو‌های خارجی، در وهله اول سازمان ملل، نتوانستند از این انفجار جلوگیری کنند.

فضل الله برمه ناصر، رئیس حزب ملی سودان نیز به اسپوتنیک گفت: در این درگیری، سکوت جامعه بین المللی به ویژه سازمان ملل بسیار تعجب آور است (با این حال) حزب ما از همان ابتدا در تلاش بوده تا با همه طرف‌های درگیر تماس برقرار کند.

برمه ناصر افزود: اما متأسفانه تلفن‌ها برخلاف سلاح‌ها بی صدا هستند و در این مورد سکوت مجامع بین المللی به ویژه سازمان ملل بسیار تعجب آور است. چرا دعوت به صلح نمی‌کنند؟ چرا همسایگان ما، کشور‌های برادر عرب نیز ساکت هستند؟ جمعیت خارطوم ۱۰ میلیون نفر است و جنگ‌های شهری تمام عیار در اینجا در حال وقوع است.

او تاکید کرد جمعیت غیرنظامی پایتخت سودان در معرض خطر بسیار بزرگی قرار داشتند، او از شورای امنیت سازمان ملل و جامعه جهانی خواست که فوراً مداخله کنند چراکه هیچکس نمی‌داند این تشدید تا کجا می‌تواند پیش برود و آیا به یک جنگ داخلی خونین تبدیل خواهد شد یا خیر.