پریودنتیت یکی از شایع‌ترین بیماری‌های عفونی است که با التهاب مزمن و تخریب بافت‌های پیرامون دندان تشخیص داده می‌شود. عمدتاً باکتری‌های گرم منفی باعث پریودنتیت در فضای زیر لثه می‌شوند. پریودنتیت شدید تقریباً یازده درصد از جمعیت جهان را تحت تأثیر قرار می‌دهد و ششمین بیماری شایع در انسان‌ها است.

این بیماری باعث آسیب غیر قابل برگشت به بافت‌های نگهدارنده دندان از جمله رباط پریودنتال، استخوان آلوئولی و سلول‌های سارنده سیمان دندان (سمنتوبلاست) می‌شود که می‌تواند منجر به از دست دادن زودرس دندان شود.

علیرغم درمان‌های ترمیمی، ترمیم کامل بافت پیوندی پیرامون دندان غیرممکن است، به ویژه در مواردی که ناهنجاری‌های قابل توجهی در بافت پریودنتال ایجاد شده باشد.

با وجود آن که ایمپلنت‌های دندانی بهترین روش درمانی برای جایگزین کردن دندان از دست رفته هستند، همچنان مشکلاتی مانند کیفیت و کمیت استخوان و یکپارچگی آن در محل کاشت وجود دارد.

تمایز سلول‌های بنیادی استخراج شده از پاپیلای آپیکال (یک بافت غنی از سلول‌های بنیادی که در پایه دندان در حال رشد قرار دارد و مسئول توسعه، رشد و بلوغ تدریجی ریشه دندان است) به سلول‌های سازنده سیمان دندان می‌تواند رویکرد مؤثری برای درمان پریودنتیت باشد.

از این رو با هدف بررسی تمایز سلول‌های بنیادی اولیه پاپیلای آپیکال انسان به سلول‌های سمنتوبلاست، پژوهشگران در دانشگاه آزاد اسلامی، دانشگاه علوم پزشکی همدان و پژوهشگاه رویان در پژوهشی به تمایز سلول‌های بنیادی پاپیلای آپیکال استخراج شده از مولر سوم انسان به مدت ۲۱ روز در محیط کشت آزمایشگاهی پرداختند.

نتایج این پژوهش که در نشریه بین المللی Biological Procedures Online منتشر شده است نشان داد، در سلول‌های تمایز یافته فعالیت آلکالین فسفاتاز و رسوب کلسیم به شکل معنی داری افزایش یافته بود. همچنین بررسی بیان ژن، تمایز سلول‌های مذکور به سمنتوبلاست را تأیید کرد.

نتایج این پژوهش نشان داد ریز محیط تمایزی برای هدایت سلول‌های بنیادی پاپیلای آپیکال به سمت سلول‌های سمنتوبلاست مناسب است.