آرتروز که به تازگی توسط سازمان غذا و دارو  آمریکا به عنوان یک بحران بهداشت عمومی شناخته شده، بیش از ۵۲۰ میلیون نفر در سراسر جهان که با درد و التهاب ناشی از آن دست و پنجه نرم می‌کنند، تحت تاثیر قرار می‌دهد.

آرتروز معمولا در اثر استرس مکانیکی یا ضربه‌ای در مفصل ایجاد و به آسیب غضروفی منجر می‌شود که به طور طبیعی قابل ترمیم نیست. 

آرتروز یک بیماری سیستم مفصلی است. مفصل شامل یک غشای سینوویال (یک بافت همبند که سطح داخلی مفصل را می‌پوشاند) است.

عملکرد غشاء برای محافظت از مفصل است و یک مایع روان‌کننده پر از عناصر سلولی مورد نیاز برای حفظ یک محیط سالم و ایجاد حرکت بدون اصطکاک ترشح می‌کند.

در مفاصل سالم، وقتی آسیبی رخ می‌دهد بدن، ارتشی از سلول‌های التهابی را به خدمت گرفته و آن‌ها را به محل آسیب می‌فرستد تا در ترمیم بافت‌های آسیب دیده کمک کنند؛ اما در مفصل آرتروز، یک آسیب تروماتیک به التهاب غشای سینوویال و آسیب غضروف منجر می‌شود.

گری پولینگ، یکی از نویسندگان این مقاله گفت: با گذشت زمان، التهاب بدتر می‌شود و منجر به تخریب غضروف پوشاننده استخوان‌های مفصلی و التهاب مزمن در بافت‌های اطراف می‌شود. برای بیماران، این باعث درد شدید، تورم و اغلب محدود شدن فعالیت‌های روزانه می‌شود.

در این مطالعه، گروه پژوهشی به بررسی آنچه در محیط مفصل آرتروز رخ می‌دهد که مانع از وقوع روند بهبودی می‌شود، پرداختند.

گوستاوو موویگلیا از پژوهشگران این مطالعه گفت: ارزیابی کردیم که آیا جمعیت سلولی موجود در محیط مایع مفصلی، توانایی کمک به ترمیم بافت عملکردی را دارد یا خیر یا اینکه چیزی در محیط وجود دارد که توانایی آن‌ها را برای انجام این کار مختل می‌کند.

این گروه پژوهشی، سلول‌ها را از مایع مفصلی بیماران مبتلا به آرتروز جدا و آن‌ها را به تنهایی و همچنین در حضور مایع اتولوگ بررسی کردند. با جدا شدن از مایع، پژوهشگران دریافتند که سلول‌ها توانایی انجام فرآیند‌های مورد نیاز برای ترمیم بافت عملکردی را دارند. هنگامی که آن‌ها درصد کمی از مایع را به روش کشت سلولی اضافه کردند، توانایی سلول‌ها مختل شد و نمی‌توانستند کار خود را به درستی انجام دهند که این امر نشان می‌دهد، محیط آرتروز آن‌ها را متوقف می‌کند.

بر اساس این یافته‌ها و آنچه در مورد ترمیم بافت عملکردی شناخته شده است، یک سلول‌درمانی طراحی شد که می‌تواند بر محیط التهابی غلبه و همچنین غضروف را بازسازی کند.

آنتونی آتالا، نویسنده ارشد و مدیر موسسه ویک فارست برای پزشکی احیاکننده گفت: سلول‌های ایمنی فعال غضروفی که التهاب را هدف قرار می‌دهند، همراه با سلول‌های پیش‌ساز به بازسازی بافت کمک می‌کنند. این واقعاً یک ارتباط پویا بین این دو جمعیت سلولی است که برای اثربخشی درمان بسیار مهم است.

این روش سلول‌درمانی در یک مدل پیش‌بالینی آزمایش و مشخص شد که توانایی معکوس کردن آسیب غضروف در غشای سینوویال و کاهش التهاب را دارد.

منبع:مدیکال اکسپرس