بهار از میان داغ‌های هزارساله سر می‌کشد و اردیبهشت صورت کوهدشت را گلگون می‌کند. بعد دختران آبادی پابه‌پای رمیدگی اسب‌های وحشی در میان چشمه‌های تازه‌جوشیده می‌دوند و بخت شقایق‌ها از آبشخور حنای دست‌های آن‌ها سفید می‌شود.

بهار برای دشت‌های ترک‌خورده کوهدشت حکایت آب مراد است در طلب‌های تشنگی، حکایت وصل طبیعت است در بی‌تابی‌های فراق. حکایت نان است در خوشه‌‌چین‌های بی‌بر.

 اردیبهشت در اینجا چونان یال‌های سرکش در میان حیرانی‌ بهار می‌لولد و  گره از دشت‌های گندمگون باز می‌شود.

در اینجا سرخوشی تازه‌برات است در رودهای چشم‌به‌راه ماهی‌ها.

منبع تسنیم