شهید شهبازپور پس از سیزده سال در سال ۱۳۷۵ به وطن بازگشت و در روستای دمچنار شهرستان بویراحمد به خاک سپرده شد.

گرچه وضعیت مالی، اجازه نمی‌نداد که محمدعلی بیش از مقطع ابتدایی علم بیاموزد، اما در سیره و مکتب پیامبر دین و مولایش علی (ع) درس فداکاری و جهاد و صبر آموخت.

در کنار اعضای خانواده به کار کشاورزی و دامداری، وی را برای رزم در میدان حق علیه باطل کارآزموده و شکیبا کرده بود.

آن دلاور سختکوش اگرچه ازدواج کرده بود و صاحب سه پسر و دو دختر شد، اما مجال را برای ماندن مصلحت ندید و به عنوان رزمندۀ بسیجی به یاری رزمندگان اسلام شتافت.

این شهید والامقام با شروع جنگ دلدادۀ صحنه ‎های بی بدیل نبرد رزمندگان وطن شد، نتوانست بی ‏قراری اش را تاب بیاورد و از طرف بسیج راهی سنگر‌های خط مقدم شد و مردانه جنگید.

جنون تماشای عشق او را به آنجا رساند که وعده‏ گاه دیدارش با همۀ زیبایی ‎ها بود، چنانکه اسفند آمده بود، در دوازدهم اسفند سال ۱۳۶۴ در جزیرۀ مجنون با سِمَت فرمانده دسته، بر اثر اصابت ترکش به آنچه شایسته‏ اش بود، دست یافت و عشق را به تماشا نشست.

یکی از ویژگی‌های بارز این شهید والامقام علاقه زیاد به مطالعه آثار شهید مطهری و شهید دستغیب بود.