امام صادق (ع):

إذا بَعَثَ اللّه‏ُ المؤمنَ مِن قَبرِهِ خَرَجَ مَعهُ مِثالٌ یَقدُمُ أمامَهُ، کُلَّما رَأی المؤمنُ هَوْلاً مِن أهوالِ یَومِ القِیامَةِ قالَ لَهُ المِثالُ:لا تَفزَعْ ولا تَحزَنْ ... فیقولُ لَهُ المؤمنُ:... مَن أنتَ؟ فیقولُ: أنا السُّرورُ الذی کُنتَ أدخَلتَ علی أخیکَ المؤمِنِ.

امام صادق علیه‏ السلام: چون خداوند مـؤمـن را از قـبرش درآورد تمثالی با او خارج شود که در جلو او راه می‌رود و هر زمان مؤمن یکی از صحنه‏‌های هراس انگیز روز قیامت را ببیند آن تمثال به او گوید: نترس و غم به خود راه مده ... مؤمن به او گوید ... تو کیستی؟ تمثال گوید: من همان شادی و سُروری هستم که به برادر مؤمنت رساندی.

اصول کافی، جلد ۲، صفحه ۱۹۰