رئیس اداره میراث فرهنگی گلپایگان در خصوص دیوار تخریب شده توسط شهرداری گفت: بر اساس بررسی‌های کارشناسی در پنج سال اخیر مشخص شد که این دیوار که تنها هشت متر از طول آن باقی‌مانده بود، بقایای باروی پشت مسجد عمو کرم است و  با توجه به اینکه در کنار خیابان قرار داشت در دهه‌های گذشته تقریباً تمامی بخش‌های آن درطی ساخت وساز‌های جدید و تعریض کوچه‌ها و خیابان‌های تخریب و منازل مسکونی به‌جای آن سر برآورده است.

مصطفی قانونی  با رد قدمت باستانی این دیوار گفت: برخلاف خیلی از نظرات مبنی بر قدمت باستانی این دیوار، با توجه به اینکه دیوار باقیمانده تقریباً ویرانه بوده و به دلیل نامشخص بودن مالکیت آن و زمین‌های مجاور و همچنین به دلیل نا رضایتی مالکان پلاک‌های مجاور آن در فهرست میراث فرهنگی به ثبت ملی نرسیده بود با این‌حال با توجه به احتمال خطر ریزش آن و بر اساس شکایت‌های مالکان پلاک‌های مجاور، شهرداری گلپایگان امروز اقدام به تخریب آن کرد.

او گفت: اگرچه این دیوار در فهرست میراث ملی به ثبت نرسیده بود، اما بدلیل قدیمی بودن آن انتظار می‌رفت که شهرداری پیش از تخریب با اداره میراث فرهنگی شهرستان نیز هماهنگی لازم را انجام دهد.

قانونی افزود: در این شهر تاریخی  متناسب با ادوار مختلف تاریخی بارو‌های متعددی برای حفاظت از بافت شهری گلپایگان احداث شده بود که اکثر آن‌ها متعلق به دوران اسلامی است.

رئیس میراث فرهنگی گلپایگان با بیان اینکه این بارو‌ها در ادوار مختلف تاریخی با هدف محصور کردن بخش‌های مختلف شهر (محل زندگانی مردم) و بخش‌های حکومتی و یا محل زندگی حکام شهر احداث می‌شدند تا در مواقع حساس جنگ و لشگر کشی‌های بیگانگان، با اجتماع زنان و کودکان در آن‌ها مردان بتوانند در دفاع از منطقه کمک کنند، گفت: هم اینک بخش‌هایی از این بارو‌ها در اطراف شهر و به ویژه حومه گلپایگان هنوز باقی مانده است.

او گفت:در ادوار مختلف به ویژه طی ۵۰ سال اخیر با پیشرفت و توسعه شهر و شهرسازی نوین وسعت این بارو‌ها به ویژه از اوایل دوره پهلوی دستخوش تغییر و تخریب گسترده شده و به همین دلیل بخش‌های متعدد این بارو‌ها تخریب و فقط بقایای محدودی از آن‌ها در نقاط مختلف شهر وجود دارد.

قانونی افزود: در حال حاضر مطابق با بررسی‌های کارشناسی، هیچ بنای تاریخی متعلق به دوران پیش از اسلام حداقل در داخل شهر گلپایگان وجود ندارد به گونه‌ای که کهن‌ترین اثر تاریخی این شهر مسجد جامع گلپایگان است که در حدود ۹۰۰ سال قدمت دارد.

منبع: مهر