نواک جوکوویچ صربستانی عصر دیروز با پیروزی برابر کسپر رود نروژی قهرمان گرنداسلم رولان گاروس فرانسه شد. جوکوویچ با رسیدن به ۲۳ گرنداسلم از رکورد رافائل نادال اسپانیایی با ۲۲ قهرمانی گرنداسلم گذشت و دست‌نیافتی‌تر شد.

این تنیسور صربستانی در بخشی از گفت‌وگوی خود با خبرنگاران پس از ثبت رکورد تاریخی گفت: من همیشه خودم را با این بچه‌ها (نادال و فدرر) مقایسه کرده‌ام، آن‌ها بزرگترین رقبای من در حرفه‌ام هستند. آن‌ها تأثیر زیادی روی من به عنوان یک بازیکن گذاشته‌اند و در تمام موفقیت‌های من از طریق رقابت ما نقش داشته‌اند.

جوکوویچ خاطرنشان کرد: من ساعت‌های بی‌شماری را صرف تجزیه و تحلیل چگونگی شکست دادن رافائل نادال و راجر فدرر در تورنمنت‌های گرنداسلم کرده‌ام. این دو بازیکن در ۱۵ سال گذشته از نظر حرفه‌ای در ذهن من بوده‌اند (می‌خندد). این شگفت‌انگیز است که بدانید اکنون در گرنداسلم‌ها از آن‌ها جلوتر هستم. هر کس داستان خود را می‌نویسد، هر کسی راه خود را دارد، اما این واقعیت که در ۲۰ سال گذشته ما سه نفر برجسته‌تر بودیم و البته اندی ماری را فراموش نکنیم، همان‌طور که دوست دارند بگویند، این دوران طلایی تنیس در بخش مردان است. 

این تنیسور صربستانی درباره تبدیل شدن به برترین ورزشکار تاریخ این رشته گفت: آیا من بزرگترین هستم؟ من ترجیح می‌دهم این بحث‌ها را برای دیگران بگذارم. خیلی‌ها در مورد آن صحبت می‌کنند و برای تنیس خوب است که چنین بحث تاریخی در حال انجام است، البته من به خودم ایمان دارم. من بهترین در زمین هستم، زیرا تنها چنین نگرش و روحیه‌ای شما را به نتایج تاریخی و این جام می‌رساند. آمار وجود دارد، اما عوامل مختلفی حاکم هستند. همه چیز بستگی به دیدگاه افراد یا سازمان‌هایی دارد که در مورد این موضوع بحث می‌کنند. من نمی‌خواهم وارد این بحث شوم. من داستان خودم را می‌نویسم.

نواک جوکوویچ درباره مشکلاتش در دوران تنیس اظهار داشت: من نسبت به بسیاری از بازیکنان نسلم بسیار متفاوت تربیت شدم. وقتی ۴، ۵ ساله بودم، از دو جنگ جان سالم به در بردیم. صربستان تحریم شد و نتوانستم به بسیاری از مسابقات نوجوانان بروم. در کشور من سختی‌ها و روز‌های طاقت‌فرسایی برای همه وجود داشت. خانواده ما پول کمی داشت، اما پدر و مادرم تصمیم گرفتند از رویای من حمایت کنند و من رویای تبدیل شدن به یک تنیسور حرفه‌ای، بردن ویمبلدون و تبدیل شدن به نفر شماره یک در جهان را داشتم. ۹۵ درصد مردم ایده‌هایم را مسخره و خانواده‌ام را از در نظر گرفتن پولی برای رسیدن به این رویا منصرف کردند. علاوه بر این، عملاً هیچ سنت تنیسی در صربستان وجود نداشت و شانس موفقیت بسیار کم بود.

وی ادامه داد: من البته خوش‌شانس بودم که با افراد بسیار مهمی آشنا شدم که در مسیرم به عنوان یک ورزشکار حرفه‌ای و پیشرفت به عنوان یک فرد تأثیر گذاشتند. النا جنچیچ، مادر تنیس من است. او حدود ۱۰ سال پیش فوت کرد، اما در طول زندگی خود تأثیر زیادی بر من گذاشت. او یک مربی واقعی بود، از نزدیک با پدر و مادرم کار می‌کرد. آن‌ها به او اجازه دادند حتی خارج از تمرین زمان زیادی را با من بگذراند. من او را در خانه ملاقات می‌کردم، کار‌های زیادی انجام دادیم که در نهایت به مرا به عنوان یک فرد و یک حرفه‌ای شکل داد. تنها هفت سال داشتم که او مرا وادار کرد به تماشای بهترین نوازندگان آن زمان بنشینم. او با من بسیار بزرگسالانه رفتار کرد و معتقد بود که برای شروع چنین نگرش و کاری روی توسعه هرگز زود نیست. او همچنین اهمیت آرامش و گوش دادن به موسیقی کلاسیک، خواندن شعر، آواز خواندن، تنفس آگاهانه و ... را به من آموخت. او تأثیر زیادی روی من داشت.

جوکوویچ افزود: مادر من زنی باورنکردنی است که خانواده را در سخت‌ترین لحظات متحد نگه داشت. پدرم نیروی محرکه خانواده ماست. او به من قدرت و ایمان، تفکر مثبت در رسیدن به اهداف را القا کرد. او خیلی به من اعتقاد داشت، حتی با وجود اینکه هرگز تنیس بازی نکرده بود. بله، هیچ‌کس در خانواده ما تنیس بازی نمی‌کرد، بنابراین پدرم باید از طریق متخصصان و افراد آگاه می‌فهمید که آیا من پتانسیل دارم، آیا ارزش سرمایه‌گذاری مرا را دارد یا خیر.