به نقل از لایوساینس، محققان غار تام پا لینگ در لائوس موفق به کشف قطعه‌ای از استخوان ساق پا و تکه‌هایی از جلوی جمجمه انسان شدند که قدمت آن به ۸۶۰۰۰ سال می‌رسد. این یافته از غار تام پا لینگ یا غار میمون‌ها که در ارتفاع ۳۸۴۰ فوتی (۱۱۷۰ متری) از سطح دریا در کوهی در شمال لائوس قرار دارد، به دست آمده است. تکه‌های استخوان انسان که قبلاً در این غار پیدا شده بود، قدمتی ۷۰۰۰۰ساله داشتند که آن‌ها را به یکی از اولین شواهد وجود انسان در این منطقه از جهان تبدیل کرد. این کشف؛ باستان‌شناسان را به کاوش عمیق‌تر برانگیخت تا آنکه در نهایت آثاری از هومو ساپینس (انسان خردمند) که در اوایل ۸۶۰۰۰ سال پیش به آسیای جنوب شرقی رسیدند، بدست آمد. 

با وجود اینکه استخوان‌ها شکسته و ناقص بودند، محققان توانستند ابعاد و شکل آن‌ها را با استخوان‌های دیگر انسان‌های اولیه مقایسه کنند و دریافتند که این استخوان‌ها بیشتر با انسان‌های باستانی مانند هومو ارکتوس، نئاندرتال یا دنیسووان مطابقت دارند. 

محققان از تاریخ‌گذاری لومینسانس رسوبات مجاور و تاریخ‌گذاری سری اورانیومی دندان‌های پستانداران از همان لایه‌ها برای ایجاد محدوده سنی برای بقایای انسان استفاده کردند. تاریخ‌گذاری لومینسانس تکنیکی است که آخرین بار که مواد کریستالی مانند سنگ‌ها در معرض نور خورشید یا گرما قرار گرفته‌اند را اندازه‌گیری می‌کند، در حالی که تاریخ‌گذاری سری U یک تکنیک رادیومتری است که شبیه به زمان‌سنجی کربن ۱۴، تجزیه اورانیوم را در طول زمان اندازه‌گیری می‌کند. توریم، رادیوم و سرب را در این مواد تخمین زدند که بر این اساس جمجمه تا ۷۳۰۰۰ سال قدمت دارد و قدمت استخوان ساق پا به ۸۶۰۰۰ سال پیش می‌رسد. 

این تاریخ اولیه یک یافته قابل توجه است، به ویژه به این دلیل که محققان مدت‌هاست در مورد زمان ورود انسان خردمند به آسیا بحث دارند. تام پا لینگ درواقع مکانی است که می‌تواند پاسخ‌هایی برای برخی از سوالات در مورد مهاجرت و عبور انسان از تنگه‌ها و دریا‌ها و در نهایت رسیدن به استرالیا داشته باشد. زیرا سرزمین اصلی جنوب شرقی آسیا در چهارراه شرق آسیا و جزیره جنوب شرقی آسیا/استرالیا قرار دارد. 

البته تاکنون هیچ ابزار سنگی یا سرنخ دیگری در مورد سبک زندگی این انسان‌ها در تام پا لینگ یافت نشده است. اما باستان‌شناسانی که روی پیش از تاریخ آسیا کار می‌کنند مدت‌هاست گمان می‌کنند که حتی قبل از ۶۵۰۰۰ سال پیش، انسان‌های باستانی قادر به رسیدن به جزایر و ایجاد گذرگاه‌های دریایی برای سکونت در نقاط به ظاهر دورافتاده جهان بودند.