گروهی موسوم به کمیته حقیقت‌یاب بین‌المللی روز چهاردهم تیر گزارشی درباره آنچه سرکوب اعتراضات سراسری ایران نامیدند را در مقر شورای حقوق بشر سازمان ملل در ژنو ارائه کردند. این گروه، روز ۳ آذر ۱۴۰۱ به سرکردگی فردی به نام سارا حسین تشکیل شد.

کمیته مذکور در راستای فشار رسانه‌ای بلوک غرب علیه ایران در پاییز ۱۴۰۱ بود. در غیر این صورت، شورا حقوق بشر باید نظیر ایران، برای قتل عامدانه جوان فرانسوی به دست پلیس فرانسه که این کشور را غرق اعتراض و آشوب کرد نیز یک کمیته حقیقت یاب پیرامون سرکوبگری دولت فرانسه تشکیل می‌داد.

«سارا حسین» و نمایندگان دولت‌های غربی در این جلسه مدعی سرکوب و شکنجه در ایران شدند. طریقه گردآوری اطلاعات این گزارش نیز تیتر رسانه‌های معارض و ایمیل افراد بود! سارا حسین در همین رابطه به صدای آمریکا (VOA) گفت: «هرکس می‌خواهد با اعضای کمیته حقیقت یاب گفتگو کند، می‌تواند به ما ایمیل بزند. همچنین می‌توانید از طریق اینستاگرام تماس بگیرید. کمیته پس از آن با شما تماس می‌گیرد.»

مصاحبه سارا حسین با صدای آمریکا (VOA)

جمهوری اسلامی بازداشتی‌ها را شکنجه کرده است؟

سوال مذکور مبهم است. منظور از شکنجه چیست؟ در زبان انگلیسی مفهومی تحت عنوان «Torture» وجود دارد که معنای تام و تمام آن «شکنجه و زجر دادن» است. نهاد‌های امنیتی آمریکا نظیر CIA و FBI از آن به عنوان تکنیک بازجویی پیشرفته یاد می‌کنند که مفعول آن، افرادی هستند که از زعم آمریکا دشمن امنیت ملی ایالات متحده‌اند.

یکی از زندانیان گوانتانامو که از شرح ماوقع آن عبور می‌کنیم، برخی از تکنیک‌های افسران شکنجه‌گر آمریکا را افشا و آن را به شکل زیر تصویر کرده است. این اعمال شامل تحقیر جنسی و اعمال وحشت روانی طولانی است.

یکی از تکنیک‌ها به این صورت بود که زندانی را برهنه بر روی تخته‌ای با شیب منفی نسبت به سر (یعنی سر پایین‌تر از پا) دراز می‌کنند، از گردن به بالای زندانی را می‌پوشانند، دست و پا و بدن او را محکم به تخت می‌بندند تا نتواند تکان بخورد و سپس با فشار زیادی آب بر روی صورت او جاری می‌کنند. قفسه سینه فرد به دلیل فشار ناشی از کمبود اکسیژن به مرز انفجار می‌رسد و بدن تشنج می‌کند. فرد تحت شکنجه در این روش در آستانه مرگ از طریق خفگی قرار می‌گیرد و بازمی‌گردد. نام این تکنیک شکنجه غرق مصنوعی (WaterBoarding) است.

یکی دیگر از تکنیک‌های شکنجه بدین صورت بود که فرد را در محفظه‌ای کوتاه‌تر از قامت او محبوس می‌کنند. فرد مجبور است به شکل جنین داخل رحم، برای ساعت‌های متمادی درون محفظه مچاله بماند. این شکنجه مضاف بر جسم، روان زندانی را به متلاشی می‌کند. در پشت این تکنیک‌های شکنجه، ساعت‌ها پژوهش و پول هزینه شده و یکی از مبدعان آن فردی به نام جیمز میچل از کارمندان بخش روانشناسی سازمان CIA است.

اکنون نهاد‌های غربی در ادعا‌هایی مغالطه آمیز از شکنجه در زندان‌های جمهوری اسلامی می‌گویند. سند آشکاری نیز منتشر نمی‌کنند. احتمالا «پس گردنی» و «ضرب و شتم» موردی در حین دستگیری و بازداشت تعدادی از حاضرین در آشوب را نیز به اسم شکنجه فاکتور می‌کنند. اگر نیرو‌های امنیتی-انتظامی در وقایع پاییز ۱۴۰۱ اهل شکنجه جسمی و جنسی به مفهوم فوق‌الذکر بودند، آیا «س. قلیان» جرات می‌کرد پس از عفو رهبری به شخص رهبری توهین کند؟

برای موضوع شکنجه می‌توان نقیض ادعا را اثبات کرد. پر سر و صداترین فردی که از او به عنوان قربانی شکنجه جنسی و جسمی در وقایع پاییز ۱۴۰۱ یاد شده بود، آرمیتا عباسی است.

«آئورا بولدرینی» سناتور ایتالیایی به اصطلاح کفیل سیاسی آرمیتا شده بود و در مصاحبه‌ای گفت که متاسفانه مورد تجاوز جنسی قرار گرفته و خشونت‌های زیادی را متحمل شده است.

کارشناس ایران اینترنشنال در این رابطه اظهار کرد که ماجرای آرمیتا بسیار تلخ است و این خشونت جنسی سطحی دیگر از تاریکخانه جمهوری اسلامی را عریان کرده است. فیلم این کذبیات در ادامه آمده است:

دروغ آشکار غربی‌ها و معارضین نظام درباره تجاوز جنسی

آرمیتا عباسی بهمن ۱۴۰۱ آزاد شد. آزادی که اپوزیسیون را به دلیل سالم بودن آرمیتا به شدت عصبانی کرد. این نشان می‌داد که معارضین از آرمیتا صرفاً بدنبال یک دختر تحت شکنجه و مورد تجاوز بودند که بر اثر شدت جراحات مرده باشد. این روند تا جایی ادامه پیدا کرد که آرمیتا برای مقابله با سم پاشی اپوزیسیون یک ویدئوی تصویری برای دفاع از خود منتشر کند. آرمیتا در این ویدئو کلیپ خطاب به مخاطبان صفحه مجازی خود می‌گوید:

تصمیم گرفتم باهاتون درد و دل کنم نه شفاف سازی. چون از نظر من همه چیز شفاف است. یک سری از مردم دوست ندارند حقیقت را قبول کنند و هر چقدر هم توضیح دهی، دوست ندارند باور کنند. چون همیشه حاشیه و شایعه هیجان بیشتری دارد نسبت به حقیقتی که واقعاً هست.

آنقدر حرف‌های یک عده بدون مدرک و بدون هیچ پایه و اساسی هست که من اصلا دلم نمی‌خواد به آن‌ها بپردازم چه برسه به اینکه بخوام تکذیب کنم. این‌ها (منظور حمله‌کنندگان به آرمیتا) همان کسانی هستند که وقتی من نبودم، می‌گفتند که مو‌های آرمیتا عباسی را تراشیدند، ناخن‌های آرمیتا عباسی کشیدند و بدون هیچ مدرکی شما را روی یک موجی سوار کردند.

وقتی من برگشتم، همان افرادی که دنبال حاشیه بودند، از من طلبکار شدند که چرا ناخن‌هات کشیده نشده؟ چرا موهات تراشیده نشده؟ انگار من یا خانواده‌ام این شایعات را پخش کرده بودند. خب شما همان موقع دلت می‌خواسته اون حرف‌ها رو باور کنی، الانم یقه من را بگیری، چون باور داشتی من آن حرف‌ها را پخش کردم. نتیجه این شد که از من کینه به دل گرفتند که چرا ناخن‌هام از ته کشیده نشده!

ویدئو کلیپ آرمیتا عباسی در واکنش به حمله سایبری‌های ضدنظام

فردی به نام نیلوفر شاکری در استوری اینستاگرام درباره آرمیتا عباسی نوشت: «دومین روز دستگیریم آرمیتا گرفتن ۲ روز قبل من آزاد شد. حتی یک سیلی‌ام نخورد. حتی یک تو هم نشنید!»

آرمتیا عباسی نیز در استوری بدون ذکر نام نوشت: «دیگه شمایی که تو زندان وایتکس خوردی به خونریزی بیافتی و ببرنت بیمارستان نیا از من افشاگری کن. امان از دهنی که بی موقع باز بشه، بقیشو بذارید واسه اون روزایی که اجازه حرف زدن داشته باشم.»

آرمتیا عباسی در استوری دیگری نوشت: «عزیزم هشتگ زدی، تهش منتظر بودی جنازمو ببینی. وقتی دیدی زنده‌ام انگار بیشتر ناراحت شدی. همچنان داری تمام تلاشت رو می‌کنی تا جنازه‌ام را ببینی.»

شکنجه در تمام کشور‌های جهان از ژاپن تا آمریکا وجود دارد آن هم به صورت سیستماتیک و هدف‌دار. اما در ایران به دلیل اعتقادات دینی و قانون هرگز اجازه شکنجه متهمان داده نمی‌شود و اگر سیستم از وجود چنین موضوعی و اشتباه فردی با خبر شود به سرعت با آن برخورد می‌کند؛ به عنوان مثال در پرونده موسوم به قتل‌های زنجیره‌ای و دستگیری فردی به نام مازیار ابراهیمی در پرونده کلوپ ترور، حوادثی صورت گرفته بود که به واسطه خطای فردی در داخل مجموعه اتفاق افتاده است و در هر دو واقعه افرادی از داخل سیستم مانع ادامه ظلم شدند و به افراد خاطی برخورد شده است، درحالی که در کشور‌های مدعی حقوق بشری سنگین‌ترین شکنجه‌ها را روی متهمان اعمال می‌کنند. نمونه اخیر آن، شکنجه سنگین نیرو‌های امنیتی دولت بلژیک بود که بر روی اسدالله اسدی، دیپلمات کشورمان، اعمال شده بود؛ آثار این شکنجه در ظاهر اسدی هم به وضوح قابل مشاهده بود.

منبع : فارس