حجت الاسلام والمسلمین رضا غلامی، کارشناس و سخنران مذهبی درمورد حضور فرزندان حضرت زینب (س) در واقعه کربلا بیان کرد: اختلاف نظر‌هایی درمورد حضور فرزندان حضرت زینب کبری سلام الله علیها در کربلا وجود دارد، اما آن چه که مسلّم است این است که دو تن از فرزندان حضرت زینب (س) به نام‌های عون و محمد در کربلا حضور داشتند و در جریان آن واقعه به شهادت رسیدند. 

این کارشناس مذهبی گفت: عون، سومین شهید بنی هاشم بود که توفیق به میدان رفتن و شهادت در رکاب حضرت اباعبدالله الحسین (ع) را پیدا کرد و از رجز‌های این فرزند رشید حضرت زینب کبری سلام الله علیها این بود که وقتی وارد میدان شد رجز خواند و لشکر دشمن را به مبارزه طلبید و فرمود اگر مرا نمی‌شناسید من پسر جعفر طیار هستم. آن شهید راستین که در بهشت نورانی است و با بال‌های سبز پرواز می‌کند و همین شرافت برای روز محشر کافی است. 

به گفته او، محمد بن عبدالله فرزند دیگر حضرت زینب کبری سلام الله علیها بود که ایشان هم در واقعه کربلا به میدان رفت و در رکاب حضرت سیدالشهداء (ع) به فیض شهادت نائل شد و ابوالفرج اصفهانی، مورخ و ادیب و ابن شهر آشوب، فقیه بزرگ شیعه نیز، از فرزند دیگر حضرت زینب کبری سلام علیها به نام عبیدالله بن عبدالله به عنوان یکی از شهدای دشت کربلا نام برده اند.

حجت الاسلام والمسلمین غلامی، درمورد تربیت فرزندان حضرت زینب (س) ادامه داد: فرزندان حضرت زینب سلام الله علیها پرورش یافته و دست آموز شخصیت بزرگی چون؛ حضرت ابوالفضل العباس (ع) بودند که وفاداری، شجاعت و آئین رزم ایشان زبانزد عام و خاص بود. به همین دلیل، وقتی این پسران وارد میدان نبرد شدند شجاعانه مبارزه کردند و در رکاب امام حسین (ع) به شهادت رسیدند. 

عبدالله بن جعفر، همسر حضرت زینب کبری سلام الله علیها بود. پدر عبدالله، جعفر طیار و مادرش، اسماء بنت عمیس بود.

جعفر پسر ابوطالب، مشهور به «جعفر طیار» برادر حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام و پسرعموی پیامبر اکرم صلی‌الله علیه و آله بود.

در کتاب های تاریخی نوشته شده است که عبدالله بن جعفر دارای ویژگی‌های اخلاقی بسیار خوبی بود تا جایی که دانا، زیرک، نکته‌سنج، مهربان، خوش‌اخلاق، پاک‌دامن، بسیار شریف و بخشنده بود و بخشندگی اش به اندازه‌ای بود که او را با لقب بحرالجود یعنی دریای جود و سخاوت صدا می‌کردند تا جایی که حتی لباس‌های تن خودش را درآورده و به فرد مستحق و نیازمندی داده بود.

حجت الاسلام والمسلمین غلامی، درمورد دلایل حضور نداشتن  عبدالله بن جعفر به همراه کاروان کربلا و بودن در رکاب اباعبدالله الحسین (ع) بیان کرد: در این مورد باید گفت که دلایل قطعی و یقینی وجود ندارد و احتمالاتی برای این موضوع بیان شده است که از آن جمله می توان به نابینا بودن، کهولت سن و بیماری ایشان اشاره کرد. البته در برخی از کتاب‌های تاریخی نقل شده است حضرت اباعبدالله الحسین (ع) دستور دادند که عبدالله بن جعفر، کاروان کربلا را همراهی نکنند و از بنی هاشم مراقبت کنند. هرچند که حضور نداشتن در کاروان اباعبدالله الحسین (ع) توفیقی بوده که از دست رفته است؛ توفیقی که وقتی حضرت سیدالشهداء (ع) می‌خواستند از مدینه خارج شوند درخواست قلم و کاغذ کردند و خطاب به بنی هاشم فرمودند هرکسی با من همراه شد به شهادت می‌رسد و هر کسی که همراه نشد رستگار نمی‌شود.

این کارشناس مذهبی درمورد شخصیت عبدالله بن جعفر گفت: علامه حلی فرمودند عبدالله بن جعفر و امثال ایشان را نباید به دلیل حضور نداشتن در کربلا از ایمان خارج دانست ضمن این که هیچ یک از اهل بیت (ع)، عبدالله بن جعفر را به واسطه حضور نداشتن در کربلا مذمت نکردند بلکه همیشه از ایشان به نیکی و بزرگی یاد کرده اند و این صحابه پیامبر را ستودند. ولی در عین حال، دلیل خاصی برای عدم حضور این شخصیت در واقعه کربلا وارد نشده است.

گفتنی است در این خصوص، نظرهای متفاوتی در کتاب های تاریخی وجود دارد. بعضی، دلیل این موضوع را کم بودن بصیرت عبدالله بن جعفر عنوان کرده اند و برخی از روایت های تاریخی  هم بیان کرده اند که ایشان در آن زمان به شدت بیمار بودند تا جایی که گفته شده است عبدالله در زمان حرکت امام حسین علیه السلام از مکه به سمت کوفه، به وسیله پسران خود برای امام حسین علیه السلام نامه‌ای نوشتند و در آن نامه، از حضرت اباعبدالله الحسین(ع) به عنوان پرچم هدایت و امید اهل ایمان یاد کردند و از حضرت (ع) خواستند تا به کوفه نروند و حتی از عمرو بن سعید به عنوان فرماندار مکه برای حفظ جان مبارک امام حسین علیه السلام امان‌نامه گرفتند.