نهم ربیع الاول، نخستین روز امامت امام زمان (عج) است، این روز شروع دوره‌ای مهم در تاریخ شیعه به حساب می‌آید.

برخی، نهم ربیع الاول را غدیر دیگر به حساب می‌آورند، زیرا جانشینی برای ادامه ولایت و امامت انتخاب می‌شود.

در این روز با خواندن دعا‌ها و روایات به خصوص خواندن دعای عهد با امام عصر خویش پیمان ببندیم و اطاعت از اصول ایشان را در مسیر زندگی خود قرار دهیم، ولایت امام زمان (عج) یکی از اصلی‌ترین ارکان دین است و ایشان سرپرست و رهبر جامعه اسلامی است.

در روز جمعه، هشتم ربیع الاول سال ۲۶۰ هـ. ق امام حسن عسکری (ع) بر اثر زهر کشنده‌ی معتمد، خلیفه وقت عباسی جان به شهادت رسیدند این خبر ناگوار در شهر سامرا پیچید و در پی آن مردم به خانه حضرت رفتند.

در شهر سامرا قیامتی برپا شد و همه‌ی مردمی که از خلیفه عباسی و دولت او هراس داشتند و محبت خود را نسبت به امام حسن عسکری (ع) نشان نمی‌دادند، در آن روز گریه کنان به منزل امام حسن عسگری (ع) رفتند.

بعد از شهادت این امام بزرگوار، تشییع پیکر ایشان در سامرا برگزار شد و همه‌ی مردم شهر از فضایل امام می‌گفتند. شخصی به نام عُثمان بن سعید عَمْری که از یاران نزدیک امام هادی (ع)، امام حسن عسکری (ع) و حضرت مهدی (عج) بود، ایشان را غسل و کفن نمود.

در تشییع پیکر امام، "جعفر" برادر امام حسن عسکری (ع) قصد شروع نماز بر جنازه داشت که کودکی نزد او رفت و گفت: "ای عمو! عقب بایست، من شایسته ترم که بر جنازه پدرم نماز بخوانم. " آن کودک کسی نبود جز حضرت مهدی (عج)، تنها فرزند امام حسن عسکری (ع).  آن روز حضرت مهدی (عج) بر جنازه پدر بزرگوارشان نماز خواندند و بعد از دفن ایشان وارد منزل شدند. از آن روز به بعد کسی آن کودک را ندید و در هیچ جمعی حضور پیدا نکرد.