به تازگی زمین در معرض یک انفجار انرژیک از یک ستاره مرده قرار گرفت و این انفجار به قدری قوی بود که دانشمندان نتوانسته اند به طور کامل علت آن را درک کنند.

پرتو‌های گامای شدید که با استفاده از یک سیستم بزرگ تلسکوپ در نامیبیا شناسایی شدند، از ستاره Vela Pulsar در فاصله ۱۰۰۰ سال نوری از زمین ناشی شده بود؛ نوعی باقی‌مانده از یک ستاره عظیم که حدود ۱۰۰۰۰ سال پیش منفجر و سپس به روی خود فرو ریخته است.
 
 دام جوسلین بل برنل،  ستاره شناس انگلیسی اولین کسی بود که این نوع ستاره را در سال ۱۹۶۷ کشف کرد، اما این مطالعه نشان دهنده بالاترین پرتو‌های انرژی از یک تپ اختر تاکنون است.
 
به گفته Arache Djannati-Atai، محقق مطالعه از آزمایشگاه اخترذرات و کیهان شناسی (APC) در فرانسه، این بدان معنا نیست که موجودات فضایی سعی در تماس با ما دارند.
 
او گفت: درست است زمانی که آن‌ها برای اولین بار در سال ۱۹۶۷ کشف شدند، منابع LGM۱ و LGM۲ به نام موجودات فضایی نامگذاری شدند، اما این تقریبا یک شوخی بود.
 
این محقق افزود: ما به طور قطع می‌دانیم که تپ اختر‌ها اجساد ستارگان عظیم هستند و برای تولید سیگنال‌هایی که روی زمین می‌بینیم نیازی به هوش فضایی نیست.
 
این تپ اختر‌ها به عنوان بقایای ستارگانی توصیف می‌شوند که به طرز شگفت انگیزی منفجر شده اند و این انفجار، بزرگترین انفجاری که در فضا رخ داده است. این تپ اختر‌ها پرتو‌هایی چرخشی از جنس تابش الکترومغناطیسی را ساطع می‌کنند که تا حدودی شبیه فانوس‌های دریایی کیهانی است.
 
اگر پرتوی آن از منظومه شمسی ما بگذرد، در فواصل زمانی معین، ما بارقه‌های تابشی را می‌بینیم. این بارقه‌ها را که پالس‌های تابشی نیز نامیده می‌شوند، می‌توان در باند‌های مختلف انرژی از نوع الکترومغناطیسی جست‌وجو کرد.

منبع: الیوم السابع