سید باقر میرعبدالهی، معاون برنامه‌ریزی و آمار و پژوهش نهاد کتابخانه‌های عمومی کشور در برنامه «گفت‌وگوی فرهنگی» رادیو گفتگو درباره اهمیت سند ملی ترویج خواندن و تفاوتش با سند‌های پیشین گفت: ماجرای تصویب سند ملی ترویج خواندن گذشته‌ای دارد که به سال ۱۳۸۹ بر می‌گردد. آن زمان سندی به نام سند «نهضت مطالعه مفید» از سوی شورای عالی انقلاب فرهنگی تصویب شد. 

میرعبدالهی ادامه داد: بعد‌ها در سال ۱۳۹۶ سند ترویج «کتاب و کتاب‌خوانی» منتشر شد، که هر دو از لحاظ مفهومی همسو بودند. با وجود اینکه سند «نهضت مطالعه مفید» عمر درازتری دارد، جزء در برهه‌ای کوتاه تحقق و اجرایی نشده است. سند ترویج «کتاب و کتاب‌خوانی» هم به سرنوشت سند «نهضت مطالعه مفید» دچار شد.

معاون برنامه‌ریزی و آمار و پژوهش نهاد کتابخانه‌های عمومی کشور دلایل محقق نشدن این دو سند را ندیدن چرخه نشر از نقطه تولید کتاب دانست و گفت: چه بهتر از این که با تغییر رویکرد سند دیگری آماده شود، یا اصلاح سند پیشین صورت گیرد. 

وی درباره تفاوت واژه خواندن با مطالعه در سند‌های پیش‌رو توضیح داد: اگرچه در خواندن و مطالعه دانایی آفرینی، تبادل دانش، ارتقای فرهنگ و فرا رفتن از وضعیت موجود دیده می‌شود، ولی ما در واژه خواندن فردیت انسان را می‌بینیم. یعنی خواندن با فردیت خواننده کار دارد. خواندن عمل کنشی و فعالانه است؛ درحالی که مطالعه عمل واکنشی و انفعالانه است. 

احمدرضا آذربایجانی، عضو رسمی کارگروه انجمن خواندنِ ناشران کتاب کودک و نوجوان درباره تفاوت سند ملی «ترویج خواندن» با سند‌های پیشین گفت: سند ملی «ترویج خواندن» فرزند دو سندِ «نهضت مطالعه مفید» و سند «ترویج کتاب و کتاب‌خوانی» است. همینکه کلمه مطالعه را از این سند جدید حذف کردند و آن را به خواندن تبدیل کردند، رویکرد عمیقی است.

پیش از این به پیشنهاد نهاد کتابخانه‌های عمومی کشور، کلیات سند ملی «ترویج خواندن» در هشتصد و دومین جلسه شورای فرهنگ عمومی به تصویب رسید.