انگار راه نفس کشیدنت بسته شده باشد. قلبت نیروی تپیدن را از دست داده باشد. مغزت قوت کار کردن نداشته باشد. سلول به سلولت انگیزه‌ای برای زنده ماندن نداشته باشند. دنیا دور سرت بچرخد. هر چقدر تلاش کنی نتوانی خودت را آرام کنی. تمام وجودت سعی می‌کند انکارش کند. صورتش لحظه‌ای از جلوی دیدگانت دور نشود. اما افسوس که هر بار جای خالی‌اش سیلی آبداری نثارت می‌کند. 

مرگ ناگهانی عزیزان قدرت تفکر را از آدم می‌گیرد. قدرت اقناع را. وقتی می‌فهمی که عزیزترین کسی که داشتی زیر خروارها خاک خوابیده است، در مقابل فهمیدن مقاومت می‌کنی. حق داری شوکه شده‌ای. با خودت می‌گویی حتما این‌ها خواب است. مدام خاطره هایت را مرور می‌کنی. لحظه به لحظه‌ای که با او داشتی را با تمام وجود می‌بلعی. از اولین باری که او را داشتی تا آخرین دقایقی که کنارش گذراندی. از روزهایی که خندیدید با هم تا روزهایی که اشک ریختید. کم کم می‌فهمی قرار نیست این دوای دردت را تا آخر دنیا ببینی. این فهمیدن درد دارد... این روزهای وحشتناک را همه افرادی که عزیزی را از دست دادند گذراندند. تو تنها نیستی. تا آخر دنیا هم قرار نیست مانند روزهای اول زجر بکشی، اگر به خدا پناه ببری. 

هر تولدی، مرگی دارد

وقتی عزیزی از این دنیا می‌رود، دردی جان گداز روی سینه‌ بازماندگان جا خوش می‌کند. دردی که خیال رفتن ندارد. فکر نبودن آن عزیز و دیداری که به قیامت موکول شده، از این دنیا سیرتان می‌کند، اما چه کنیم که چاره‌ای جز ادامه زندگی نداریم. به رسم همیشه این گزارش را به نیت اموات‌مان قلم می‌زنیم. حجت الاسلام «محمد جواد پاشایی» کارشناس مذهبی معتقد است: «نحوه رویارویی ما در زمانی که عزیزی را از دست می‌دهیم بستگی به نگاه‌مان به دنیا دارد.  انسان باید بداند در چه دنیایی قرار دارد. 

امام سجاد در روایتی می‌فرمایند: در دنیا برای شما بر علیه دنیا تنبیه، اشاره و توجه نهفته است. یعنی به قدری احوال این دنیا عوض می‌شود که نمی‌شود به آن تکیه کرد. یک روزی عزیزی به دنیا می‌آید و یک روزی عزیزی از دنیا می‌رود. خود دنیا به ما نشان می‌دهد که این دنیا، دنیایی است که خیلی نمی‌شود به آن امید بست. اگر نگاهمان به دنیا درست و باز باشد، زمانی که عزیزی را از دست می‌دهیم کمتر اذیت می‌شویم.» 

امیرالمومنین (ع) فرمودند: هر کسی روزی به دنیا می‌آید و روزی از دنیا می‌رود. اگر ساختمانی را بنا می‌کنید، بدانید این ساختمان یک خراب شدنی هم دارد. ما باید بدانیم مرگ هر فردی مقدر شده است. اما نحوه مرگ را می‌توان انتخاب کرد. نحوه اینکه در چه راهی کشته شویم. مانند شب عاشورا که امام حسین (ع) وقتی اصحابش، وفاداری خود را اعلام کردند و از رفتن خودداری کردند، ابا عبدالله (ع) فرمود: همه شما فردا کشته می‌شوید و یک تن از شما زنده نخواهد ماند. یاران گفتند: همه ما قرار است روزی بمیریم، پس سپاس خدای را که عزت شهادت همراه تو را نصیب ما کرد.  

بیشتربخوانید

• چگونه درباره مرگ عزیزان با کودکمان صحبت کنیم؟

 بزرگترین لطفی که می‌توانید به اموات کنید

مرگ عزیزان درس‌های زیادی برایمان دارد. به خصوص مرگ‌های ناگهانی که به ما گوشزد می‌کند هر لحظه ممکن است دیگر نباشیم. کارشناس مذهبی می‌گوید: «برای آرام شدن هر فردی باید این دنیا را مانند یک پل ببیند که به وسیله آن به جهان آخرت می‌رسد، وقتی توجه کند یک آخرتی دارد، خودش را مانند یک تاجر می‌بیند که باید از این راه بگذرد و توشه جمع آوری کند چون آن دنیا به دردش می‌خورد. 

اگر این نکات را رعایت کنیم هم خودمان برای مرگ آماده می‌شویم و توشه برای آن دنیا جمع می‌کنیم و هم برای عزیزانی که از این دنیا سفر کردند خیرات می‌فرستیم و شادشان می‌کنیم. روایت شده است که روح اموات شب‌های جمعه تا صبح جمعه آزاد می‌شوند و پرواز می‌کند تا ببینند باقیماندگان و وراث‌شان چه خیراتی برایشان می‌فرستند.»

با فرستادن خیرات برای اموات، هم عزیز از دست رفته را خوشحال می‌کنید هم حال خودتان را دگرگون می‌کنید. پیامبر اکرم (ص) در ماه مبارک رمضان فرمودند: «اذکروا الموتی» عزیزانی که از دست دادید را یاد کنید. و در ادامه می‌گویند: «ولو بجرعة ماء» حتی با یک جرعه آب. با هر کاری می‌توانید اموات را یاد کنید. حتی با یک جرعه آب دادن به یک تشنه. 

یا مثلا به یک جای زیارتی مانند کربلا، مکه، مشهد، قم و.. رفتید، یک زیارت به نیابت آن فرد انجام دهید. یا مثلا در ماه‌های محرم و رمضان روضه‌ای به نیت آن فرد بگیرید یا دو رکعت نماز برای عزیز از دست رفته بخوانید. از همه مهم‌تر بحث واجبات اموات‌مان است که احساس می‌کنید بر گردن آن اموات از دست رفته است و هنوز ادا نشده است. سعی کنید آن را انجام دهید. مثلا با نماز یا روزه این‌ها را انجام دهید. قرضی اگر بر گردن آن فرد است یا حق الناسی دارد را ادا کنید. بزرگ ترین خیراتی است که می‌توانید برای عزیز از دست رفته انجام بدهید این است. مالی یا اذیت و آزاری در جوانی یا هر زمانی بوده است، حلالیت بگیریم. این برای آن فرد بزرگ ترین کار است و وزنه‌ها و بارها را از دوش او برمی‌دارد. 

مؤمنِ زرنگ

شما هر نماز یا زیارتی که برای اموات بخوانید، هر جرعه آبی یا غذا و خیراتی که به نیت اموات بدهید، یک ثواب به او می‌رسد و طبق روایات چند برابر آن به خود فرد خیرات کننده می‌رسد.  پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم فرمود: «الْمُؤْمِنُ کَیّس»؛ «مؤمن زرنگ است». شما یک زرنگی که می‌توانید کنید این است که بگویید من می‌خواهم هم خودم یک ثوابی ببرم، هم آن عزیز مرحومم از آن فیض ببرد. در روایات آمده است: بحث خیرات فرهنگی هم تاثیر و خیر زیادی به اموات می‌رساند.‌

کارشناس مذهبی می‌گوید: «نمی‌گوییم حتما مدرسه بسازید یا مسجد بسازید یا.. خیلی‌ها نمی‌توانند این کار را کنند، اما هر کس می‌تواند به اندازه توانش حتی مبلغ ناچیزی برای ساخت اماکن فرهنگی مشارکت داشته باشید، یا اگر جایی نیاز به قرآن دارند، یک جلد کتاب قرآن هدیه کنید. وقتی کسی آن قران را بخواند ثوابش به اموات‌تان می‌رسد، خیلی هم مهم نیست که ابتدای آن بنویسید که برای شادی روح این فرد صلوات بفرستید. خدا حاضر و ناظر است، ثوابش نوشته می‌شود.» 

چه خوش گفت شاعر: 

دریغا که بی‌ما بسی روزگار؛ بروید گل و بشکفد نوبهار

بسی تیر و دیماه و اردیبهشت؛ برآید که ما خاک باشیم و خشت

چرا دل بر این کاروانگه نهیم؛ که یاران برفتند و ما بر رهیم

پس از ما همین گل دهد بوستان؛ نشینند با یکدگر دوستان

منبع: فارس