داریوش ارجمند بازیگر پیشکسوت کشورمان درباره مسائل آموزشی معلم‌ها و مدیران آموزشگاه‌های سینمایی به هنرجویان گفت: برخی از معلم‌ها و مدیران راه انحرافی را به هنرجویان نشان داده‌اند؛ اینکه من متن یک فیلمی را از نمایشنامه شرقی و غربی دست بچه‌ها بدهم که ده نفر دیگر هم همین متن را اجرا کرده‌اند چه لطفی در حق هنرجو است؟ چه خلاقیتی در درون آن بچه ایجاد می‌کند؟ این کار تقلید است و هنرمندی تقلیدی بازی نیست. ارزش اثر هنری به یونیک و یگانه بودن آن است. برای مثال اگر ما دو هزار مسجد شیخ لطف الله داشتیم دیگر آن مسجد، مسجد شیخ لطف الله نبود. آن خشت بود که پر توان زد.

این بازیگر پیشکسوت ادامه داد: هنر یگانه است و جاودانگی و یگانگی در هنر است. بنابر این معتقد هستم این جوانان هستند که باید خودشان زندگی را دریافت کنند، مشکل را خودشان بشناسند، هضم کنند، خودشان آن را حل کنند، به شناخت برسند، یک چیزی تولید کنند و بازی به وجود بیاورند. تقلید ما را به جایی نمی‌رساند؛ چه در نوشتن چه در بازی و چه در هر چیز دیگری. پس می‌توان گفت خلق را تولیدشان بر باد داد.

وی در ادامه از موفقیت هنرجویان در جشنواره‌هایی که در طول سال برگزار می‌شود، گفت: جشنواره حکم الهی نیست که حتما باید برگزار شود. مگر کسانی مانند آقای نصیریان، انتظامی، رشیدی و والی جشنواره رفته بودند و از جشنواره بیرون آمده بودند؟ یا مگر چاپلین کلاس آقای تارخ رفته بود؟ هنرمندی چشمه است و چاه آرتیست است. نمی‌شود چاه را بکنی و دو سطل آب درونش بریزی و بگویی من چاه آب پیدا کرده‌ام. ما هنرمند و هنرپیشه گلخانه‌ای نمی‌خواهیم و هنرپیشه‌ای می‌خواهیم که جوشش درونی داشته باشد.

سریال سرزمین مادری کمال تبریزی را خیلی دوست دارم

در ادامه داریوش ارجمند نظر خود درباره نسل امروزی را اینگونه بیان کرد: من به نسل امروز در همه زمینه‌ها امیدوار هستم و این کج راهه‌ها، دست اندازها، افتادن‌ها و برخاستن‌ها در همه‌جا برای هر نسلی هست؛ اما پند گرفتن از آن مهم است که چگونه از آن درس می‌گیریم و اگر جشنواره‌ای برگزار می‌شود چگونه از آن درس می‌گیریم. اینکه یک پسر بچه ده ساله، نقش یک راننده وانت لات را بازی کند، این چه چیزی به من می‌دهد؟ می‌خواهم بگویم بچه‌ها باید مناسب سن خود اجرا داشته باشند و نقش بازی کنند. مگر مسائل کمی برای بچه‌های خود در خانواده و دیگر مکان‌ها داریم.

وی ادامه داد: سریال آقای تبریزی سرزمین مادری را خیلی دوست دارم، علی شادمان را نگاه کنید، در سن خود دارد بازی می‌کند و خیلی خوب است. با درگیری‌های خانوادگی ایرانی در تاریخ این مملکت، بازی درخشانی می‌کند. مگر بقیه نمی‌توانند این بازی را انجام دهند؟ منتهی باید به فهم و درک و شناخت آن برسند و خب این مسائل را چه کسانی باید به این افراد یاد دهند؟ معلمین و آموزگاران هستند. پس اگر زندگی را بشناسد و بدانند می‌توانند بازیگری کنند؛ کسی که زندگی را نمی‌شناسد نمی‌تواند بازیگری کند و کسی که بیست میلیون تومان پرداخت کرده و وارد سینما شده است نمی‌تواند بگوید زندگی را می‌شناسم و بازیگر خوبی هستم.