بی‌شک پیشرو و مقدم بر هر کسی در همسرداری پیغمبر اکرم (ص) و علی بن ابی‌طالب (ع) هستند. همواره شنیدیم و بیان آن تکرار مکررات است که حضرت علی (ع) چه در محبت و چه در کمک کردن به کار‌های منزل چگونه بودند. درباره علاقه حضرت رسول (ص) به همسرشان، سال‌ها بعد از فوت حضرت خدیجه (س) هر وقت اسم ایشان نزد رسول خدا (ص) می‌آمد، قطره اشکی از چشم‌شان سرازیر می‌شد.

گفته می‌شود زمانی که خبر درگذشت حضرت فاطمه زهرا (س) را به امیرالمؤمنین (ع) دادند، ایشان از شنیدن این موضوع، از حال رفتند و وقتی به هوش آمدند، فرمودند: «ای دختر رسول خدا! به چه کسی در این مصیبت تسلیت باید گفت و سپس فرمودند:‌ای سیده النساء من اندوه و غمم را به تو تسلی می‏دادم، بعد از تو به چه کسی خود را تسلیت دهم؟»، به واقع، عشق و وابستگی حضرت فاطمه (س) و حضرت علی (ع) به یکدیگر آنقدر عظیم بود که با نگاهی به زندگی این بزرگواران به راحتی می‌توان روایات بسیاری از رابطه خاص و عاشقانه پدر و مادر سادات را مشاهده کرد. حضرت محمد (ص) که خود مقدم بر همسرداری بودند می‌فرمایند: «هرچه ایمان انسان کامل‌تر باشد به همسرش بیشتر اظهار محبت کند.» پیامبر عزیز خدا (ص) جایی دیگر به صراحت می‌فرمایند: «این گفتار مرد به همسرش که «من تو را دوست دارم» هرگز از قلب زن بیرون نمی‌رود.»

پیامبر اکرم (ص) چه زیبا می‌فرمایند: «نشستن مرد در کنار خانواده‌اش، نزد خدای بزرگ دوست داشتنی‌تر از اعتکاف [و نشستن]در این مسجد من است.»

همچنین حضرت امیرالمؤمنین علی (ع) می‌فرمایند: «همیشه با همسرت مدارا کن و با او به نیکی رفتار و همنشینی کن تا زندگی‌ات باصفا شود.»

توجه به آموزه‌های دینی و تأکیداتی که دین اسلام نسبت به روابط محبت‌آمیز میان زوجین و تکریم زنان در کانون خانواده داشته، باعث شده است عالمان دینی نیز از این الگو پیروی کنند و دستورات الهی را مبنای زندگی خود قرار دهند.

امام خمینی (ره)

همسر امام (ره) تعریف می‌کنند: «امام، احترام ویژه‌ای برای من قائل بودند و حتی در اوج عصبانیت نیز هرگز نسبت به من بی‌احترامی و اسائه ادب نمی‌کردند. همیشه جای خوب را به من تعارف می‌کردند و تا من سر سفره نمی‌آمدم، شروع به خوردن غذا نمی‌کردند. به بچه‌ها هم می‌گفتند صبر کنید تا خانم بیاید.»

علامه حسن‌زاده آملی

عاشقانه‌های علامه حسن‌زاده آملی- از علمای مشهور قم در فلسفه، عرفان، هیئت، ریاضیات، شعر و ادب - با همسرش بسیار جالب توجه است. ایشان یک‌بار پیش خودش فکر کرده بود شاید جایی حق همسرش را درست رعایت نکرده است. رفته بود و از او حلالیت طلبیده و گفته بود: «می‌ترسم پیش خدا مسئول باشم. به بچه‌ها سپرده بود در احترام به مادرتان سنگ تمام بگذارید! و خودش اینگونه بود. پیش و بیش از همه هم به خاطر مقام همسری و هم به خاطر سیادت. عکسش را هم گذاشته بود روی میز کارش و هر وقت خسته می‌شد و چشمش به خواب می‌نشست، بانو را به یاد می‌آورد که سینی چای به دست در درگاه در ایستاده و می‌خندد، به یاد آن روز‌های شیرین با او حرف می‌زد و به روحش سلام و فاتحه می‌فرستاد.»

آیت‌الله بهجت

می‌گویند اگر اختلاف نظر یا مشکلی میان آیت‌الله بهجت و همسرشان پیش می‌آمد، آیت‌الله سکوت می‌کردند و برای جلوگیری از هرگونه بحث و ناراحتی، چندساعتی به اتاق می‌رفتند و وقتی بیرون می‌آمدند، طوری رفتار می‌کردند که انگار آب از آب تکان نخورده است. همچنین آیت‌الله بهجت همیشه تلاش می‌کردند تا زحمت اضافی به گردن همسرشان نیندازند. مثلاً گاهی که برایشان میهمان می‌آمد، خودشان دست به کار شده و از میهمانشان پذیرایی می‌کردند، زیرا مقید بودند که زحمت پذیرایی از میهمان را به گردن همسرشان نیندازند.

علامه طباطبایی

علامه طباطبایی ارزش و جایگاه ویژه‌ای برای همسرشان قائل بودند، به طوری‌که وقتی تفسیر المیزان تمام شد، گفتند: «هرکار علمی که انجام داده و هر کتابی که نوشته‌ام، نصفش برای همسرم است.» عشق و علاقه علامه به همسرشان آنقدر زیاد بود که وقتی ایشان به رحمت خدا رفتند، علامه تا مدت‌ها نمی‌توانستند تدریس کنند و فقط با صدای بلند گریه می‌کردند. علامه در وصف این فراق گفته بودند: «وقتی این بانو از دنیا به سرای آخرت شتافت، زندگی من دگرگون شد.»

آیت‌الله حائری شیرازی

آیت‌الله حائری شیرازی از آن مردان بزرگی بودند که کارکردن مرد در خانه و کمک کردن به همسر را جهاد می‌دانستند و خودشان نیز در انجام چنین کار‌هایی از جارو زدن خانه گرفته تا پاک کردن سبزی پیشقدم بودند. جالب این است که از انتشار عکس‌های خود در حالت کمک کردن در خانه هم ابایی نداشتند و آن را نقطه ضعف نمی‌دانستند. ایشان همیشه در منبرهایشان تأکید می‌کردند و می‌گفتند: «مرد باید سختی‌های کار همسرش را در خانه ببیند و خودش را جای او بگذارد. زن خدمتکار نیست. به قول مولایمان امام علی (ع)، زن گل است. مرد وقتی در خانه کار کند، کمک زنش باشد، ظرف‌ها را بشوید، خیاطی کند، بچه‌داری و جارو کند، جهاد کرده و به وظایف شرعی خود عمل کرده است.»

آیت‌الله حائری یزدی

آیت‌الله حائری یزدی در وفاداری به همسرشان بسیار زبانزد بودند و از هیچ تلاشی برای جلب رضایت همسرشان دریغ نکردند. زمانی که همسر ایشان در سال‌های آخر عمر نابینا شد، آیت‌الله حائری یزدی، شب‌ها همسر خود را روی دوش می‌گذاشتند و او را به پشت بام می‌بردند تا گرما او را اذیت نکند. این مرد بزرگ به رغم اصرار همسرشان در زمان نابینایی، راضی به ازدواج مجدد نشدند و وقتی کسی به ایشان پیشنهاد ازدواج می‌داد، ایشان می‌گفتند: «درست است که چشم ندارد، اما دل که دارد! من دل او را نمی‌شکنم.»

شهید مطهری

یکی از علمایی که در همسرداری الگو بودند شهید بزرگوار علامه مطهری هستند. همسر ایشان در این باره می‌گوید: «در مدت ۲۶ سالی که با ایشان زندگی کردم، همیشه با یک حالت تواضع و آرامش با من رفتار می‌کردند، با صدای متین و چهره خندان، به طوری که من با یک ارادت و عشق خاصی کار می‌کردم و علاقه شدید ایشان به من و محبت‌هایی که می‌کردند، مرا در انجام کار‌های منزل رغبت و شوق عجیبی می‌بخشید. من بسیار کم سن و سال بودم که به منزل ایشان آمدم، ولی با همه آن کمی سن، هیچ وقت یادم نمی‌آید که از ایشان ناراحتی و رنجی دیده باشم. بسیار مهربان و با گذشت بودند و به آسایش و راحتی من و بچه‌ها اهمیت می‌دادند. آنقدر با من صمیمی و نزدیک بودند که رنج و ناراحتی مرا نمی‌توانستند تحمل کنند.»

منبع: جوان آنلاین