ابراهیم بن ادهم بن سلیمان بن منصور بلخی، از بزرگان مکتب زهد و از عارفان قرن دوم هجری بود که از تخت پادشاهی کناره گیری کرد و به زهد روی آورد.
دلایل مختلفی برای گرایش ابراهیم ادهم به زهد و کنارهگیری از دنیا بیان شده است که یکی از دلایل آن در قالب داستانی کوتاه به تصویر کشیده شده است.