سردار سعید منتظرالمهدی، با اشاره به گسترش «خشم آنلاین» در پی افزایش استفاده از فضای مجازی، در یادداشتی، «ترول‌ها» را مهم‌ترین عامل ایجاد جو متلاطم و تنش‌زا در فضای سایبر معرفی کرد و نوشت: به موازات افزایش استفاده از فضای مجازی و تکنولوژی ارتباط سریع میان کاربران، رشد فضای سلولی و زندگی آنلاین که از قرن بیستم آغاز شد، مناسبات انسانی نیز تغییر کرد و «تن‌هایی درون فردی»، همان نتیجه‌ای است که می‌تواند موجبات ایجاد شکاف اجتماعی در بین اقشار مختلف جامعه را فراهم نماید؛ در جوامع بدوی و اولیه مهم‌ترین دلیل جمع شدن افراد در کنار یکدیگر، همیاری، همکاری و ارجح بودن منفعت عمومی بر منفعت شخصی بوده این در حالی است که هم اکنون نفع شخصی و فردی بر فایده گروهی رجحان یافته است، همین امر موجب شده تا با ایجاد رقابتی شدید در فضای مجازی، شاهد ظهور «خشم نهفته علیه یکدیگر در فضای آنلاین» باشیم؛ «خشم آنلاین» همان کلید واژه‌ای است که ابتدا یکی از تبعات ناخواسته فضای مجازی بود، اما امروز تبدیل به سرگرمی و حتی شغل متعفنی برای اوباش مجازی و یا همان «ترول ها» شده است.

اوباش مجازی، به افرادی گفته می‌شود که با رفتار مخرب در فضای آنلاین به دنبال جلب نظر کاربران، ایجاد تشنج و بیان مطالب تحریک‌کننده و توهین‌آمیز هستند؛ ترول‌ها معمولاً با ایجاد جو دوقطبی و فریب دادن کاربران موجب می‌شوند که افراد حاضر در فضای مجازی به جان هم افتاده و همواره از یکدیگر خشمگین باشند؛ نمونه‌ای از فعالیت‌های آنان، حضور مستمر در بخش کامنت‌های افراد مشهور و معروف دنیا است؛ ورزشکاری که در یک مسابقه، ورزشکار دیگری را از میدان به در کرده و یا سلبریتی که در هنگامه جنگ‌های حق و باطل موجود در دنیا، اظهارنظر داشته و امثال اینها، از حملات ترول‌ها در امان نیستند، ترول ها، با حضور دائمی در فضای مجازی و ایجاد جو متلاطم و آشوب زده با پُست کردن مطالب تنش‌زا در موضوعات مختلف اجتماعی، بیش از پیش خشم سایر کاربران فضای مجازی را بر می‌انگیزند.

از آنجا که فضای مجازی تمام ویژگی‌های جامعه واقعی و البته گسترش یافته امروزی و شهری را داراست که مهم‌ترین مؤلفه آن، «گمنامی» است، ترول‌ها نیز چونان «شرور‌هایی در سرزمین سیندرلا»، ظهور یافته و بیش از پیش به خشم نهفته مردم نسبت به یکدیگر و جاری شدن این خشم آنلاین به زندگی واقعی مردم، دامن می‌زنند.

ایجاد خشونت مجازی، تبعات بروز خشونت در فضای واقعی را ندارد، نه می‌توان از فعالیت‌های آنان شکایت کرد و نه محکمه و دادگاهی وجود دارد تا عدالت را در این خصوص برقرار کند، نادیده گرفتن تبعات جرم و جنایت در فضای مجازی، موجب می‌شود تا ترول‌ها با خیالی آسوده پشت سیستم‌ها نشسته و با ایجاد بحث بیشتر و داغ کردن آتش خشم میان اقشار مختلف مردم، آنان را گرگِ جان هم کنند، سپس از پلتفرمی به پلتفرم دیگر رفته، آتش به پا کرده و گمنام به فعالیت‌های اوباش مآبانه خود ادامه می‌دهند؛ «ترول ها»، همانانی که ابتدا خود را دغدغه‌مند در حوزه‌ای نشان داده و سپس با کامنت گذاری‌های متعدد «خشم مجازی» را افزایش می‌دهند، همان نامادری‌های بدجنس فضای مجازی هستند که پس از مطمئن شدن از درگیری میان کاربران، در سکوت و ماهرانه بحث را ترک کرده و نفرت پراکنی‌های خود را در جایی دیگر از سر می‌گیرند.

البته با بررسی هرچند اجمالی به این نتیجه می‌رسیم که اپلیکیشن‌ها نیز به ازدیاد «خشم آنلاین» کمک می‌کنند، مادامی که الگوریتم‌های جذب دنبال کننده و عضو در برنامه‌های متعدد مجازی بر بحث و کامنت گذاری استوار است و پست‌هایی که از این طریق بیشترین تعامل را از مخاطبان می‌گیرند، بیشتر منتشر شده و به چشم کاربر می‌آیند، ما را به این نتیجه می‌رساند که «اپ ها» به صورت غیررسمی همکار «ترول ها» هستند، پس نباید انتظار داشت که «وندال‌های مجازی» فعالیت‌های خود را متوقف کنند؛ کاربرانی که روند زندگیشان در طول روز همواره بر گوشی همراهشان معطوف است، مورد هجوم داده‌های فراوان قرار می‌گیرند، بدون اطلاع وارد بحث‌ها شده و بیشتر حرف می‌زنند و کمتر فکر می‌کنند، همان کاربران دوستداشتنی ترول‌ها هستند؛ سرعت بیشتر و تأمل کمتر، خشم آفرینی و در نهایت «کشتن با کلمات»، اولین و آخرین خواسته اوباش مجازی است، قاتلانی گمنام که محل کارشان، بخش‌های نظرسنجی و کامنت گذاری سایت‌ها و برنامه‌ها است و نفرت پراکنی، شغل کثیف آنان محسوب می‌شود.

ممکن است در ابتدا، عوارض این خشم آنلاین و انباشته، خاموش به نظر برسد، اما با جستجویی کوتاه به صحنه‌های خودکشی که از طریق فضای مجازی به اشتراک گذاشته شده و مرگ‌های خودخواسته از سوی افراد مشهور حتی در داخل کشور که ابتدا در فضای مجازی با «کلمات کشته شدند» و سپس در فضای واقعی به زندگی خود پایان دادند و اخبار آن منتشر در فضای مجازی کردند.