حسین امیرعبداللهیان وزیر امور خارجه کشورمان با تاکید بر اینکه امنیت را در دل سیاست همسایگی دیدیم ، تصریح کرد: اجازه نمی‌دهیم که دشمنان دوستی، صلح و امنیت منطقه را هدف قرار دهند.

وی  گفت: ما شاهد تحرکاتی تروریستی در اقلیم شمال عراق و کشور دوست و برادر پاکستان بودیم و با این دیدگاه که تروریست‌ها امنیت ایران و همسایگان را هدف قرار داده‌اند، نسبت به آنچه در بلوچستان پاکستان و اقلیم کردستان عراق اتفاق افتاد گفت وگوهای مثبتی را با مقامات آنها انجام دادیم.

وی ادامه داد: بنده به زودی عازم پاکستان خواهم شد و احمدیان دبیر شورای عالی امنیت ملی هم عازم عراق می‌شود.

امیرعبداللهیان در ادامه تصریح کرد: در موضوع غزه و فلسطین نیز عمده کنشگران با نگاهی بر چندجانبه‌گرایی موضوع گفت وگوهای سیاسی را مد نظر قرار دادند و این موضوعی است که ایران از ابتدای بحران مطرح کرد که جنگ راه حل نیست و می‌تواند باعث افزایش ناامنی شود و در این شرایط همه ما از آن ضرر می‌بینیم.

امیر عبداللهیان افزود: چندجانبه گرایی یک فرصت است و اگر به دیده انصاف بنگریم سازوکار‌های آن در مواردی به بشر کمک کرده و از قتل و کشتار و آسیب ممانعت کرده است، ولی ابزار‌ها و ساختار‌های چندجانبه گرایی در صورت می‌توانند فرصت ساز باشند که از هدف اصلی خود مبنی بر ایجاد زمینه‌های برابر برای همه کنشگران و ذی‌نفعان اصله نگرفته باشند و در صورتی که این ابزار‌ها از ماهیت حقیقی خود جدا شده و به ابزاری برای ابراز قدرت بیشتر آنان که پیش‌تر هم زور و قلدری داشته‌اند، بدل شوند، تهدیدی علیه صلح و امنیت دسته‌جمعی خواهند بود.

 دستاورد سازمان‌های بین‌المللی در حل بحران چه بوده است؟ 

وزیر امور خارجه تاکید کرد: همه از امنیت در منطقه غرب آسیا، دریای سرخ و در جهان سود خواهیم برد و با گفت وگوهای چندجانبه گرایانه همه سود می‌برند و ایران یک کنشگر فعال در این زمینه است‌.

وی در پایان خاطرنشان کرد: همانطور که دبیر کل سازمان ملل متحد در این خصوص گفتند، ۷ اکتبر در خلا رخ نداده است. ایران نیز به تلاش‌های خود برای حل بحران از طریق سیاسی و در راستای احقاق حقوق ملت فلسطین ادامه می‌دهد.

وزیر خارجه ادامه داد: اکنون حدود چهار ماه است که یک جنایت جنگی گسترده از سوی رژیم اسرائیل علیه اهالی غزه و کرانه باختری در جریان است و مجموعه‌ای هولناک از قتل و کشتار، محاصره، کوچ اجباری و نسل‌کشی در برابر دیدگان جهانیان قرار گرفته است. هر انسان آزاده‌ای باید از خود و البته از سردمداران نظام بین‌الملل سؤال کند که دستاورد سازمان‌های بین‌المللی در حل این بحران چه بوده است؟ آیا در این مورد چند جانبه گرایی و اشتراک نظر و عمل جهانی به انسان یاری رسانده است؟