محمدرضا عارف، عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام و رئیس بنیاد امید ایرانیان با انتشار بیانیه‌ای به مناسبت سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی ایران خواسته‌ی بزرگ ِ انقلابیون ۵۷ را قدسی زدایی از اشخاص و نهاد‌ها دانست و با هشدار نسبت به تبعات تداوم شیوه حکمرانی فعلی تاکید کرد: تداوم شیوه حکمرانی ِ فعلی بر کشور، نتیجه‌ای جز سرمایه سوزی و تعمیق روز افزون ِ شکاف‌ها و بحران‌های مختلف از جمله بحران مشارکت و به تبع آن بحران مشروعیت و ناکارآمدی در پی نخواهد داشت. از این رو معتقدم قبل از آنکه دیر شود، می‌بایست صدای ِ انذار و هشدار ِ ملت، دلسوزان و ایران دوستان را شنید و ایران را از خطرات گوناگونی که با آن رو به رو است، با اصلاح ِ شیوه‌ی حکمرانی، نجات داد چه آنکه هر چه زمان بگذرد امکان اصلاح سخت‌تر خواهد شد.

 متن کامل این بیانیه به شرح زیر است:

به نام خدا

دهه فجر انقلاب اسلامی و چهل و ششمین سالروز پیروزی انقلاب را به هموطنان عزیز تبریک می‌گویم.

چهل و پنج سال از پیروزی انقلاب اسلامی ایران می‌گذرد؛ انقلابی که با همراهی ِ همه‌ی اقشار مردم، اعم از جوانان، نخبگان ِ دانشگاهی، روشنفکران، روحانیت، بازایان و اصناف ِ مختلف، علی رغم ِ اختلاف نظر در برخی رویکردها، اما با هدف ِ تحقق آرمان‌های دیرینه و معوقه‌ی ملت ِ ایران که در انقلاب مشروطیت ناکام مانده بود؛ یعنی، حاکمیت قانون، استقلال، آزادی و حق ِ تعیین ِسرنوشت، با هدایت و راهبری ِ رهبر فقید انقلاب حضرت امام خمینی به وقوع پیوست.
رهبر ِ فقید انقلاب بعنوان ِ برجسته‌ترین مرجع ِ دینی و فقیه ِ عصر خویش، آنگاه ِ که با ارجاع به مردم و برگزاری رفراندوم، نوع حکومت و نظام ِ برآمده از آن انقلاب را مبتنی بر رأی مردم، تعریف کرد، برای اولین بار در تاریخ ِ این کشور، تعیین کننده گی و موسس بودن ِ «جمهور» را در قاب و قالب ِ "جمهوری اسلامی ایران" به منصه‌ی ظهور رساندند.

عده‌ای بعد از انقلاب فرصت طلبانه به دنبال نشستن بر سر سفره انقلاب و برقراریِ حکومت اسلامی بودند 

هر چند عده‌ای که در انقلاب ۵۷ نه نقشی اساسی ایفا کردند و نه فهمی جامع و دقیق از مطالبات ِ تاریخی ِ ایرانیان داشتند، فرصت طلبانه به دنبال نشستن بر سر سفره انقلاب و برقراریِ حکومت اسلامی به جای جمهوری اسلامی بودند تا بدون ارجاع به آرای عمومی و نقش ِ بنیادین ِ مردم بتوانند بر مناصب تکیه بزنند.

مجلس اول یکی از موفق‌ترین مجالس بعد از انقلاب بود

با استقرار ِ نظام جمهوری اسلامی ایران، نهاد‌های برآمده از انتخاب مردم، بویژه مجلس شورای اسلامی از جمله مجلس اول، با حضور ِ نحله‌های ِ فکری ِ متنوع و گرایش‌های مختلف ِ سیاسی، شکل گرفت که یکی از موفق‌ترین مجالس بعد از انقلاب بود و حضور نمایندگان مردم با تفکرات مختلف در آن مجلس اتفاقا به تقویت انسجام، وحدت، اقتدار و امنیت ملی کمک شایانی کرد، یعنی هم حضور معنادار مردم در انتخابات و هم حضور کاندیدا‌ها با تفکرات مختلف در کنار هم باعث شد در آن مقطع زمانی، نظام ِ نوپای جمهوری اسلامی ایران که در کانون ِ توجهات جهانی و در معرض ِ تهدیدات گوناگون از شرق و غرب بود، با ابتنا و اتکا به رای ملت، بر بحران‌های عمیق ِ عصر ِ تأسیس، فائق آمد.

تحولاتی که در دهه‌ی ۶۰ رخ داد با روح حاکم بر انقلاب اسلامی سال ۵۷ در تعارض معنادار قرار گرفت

تحولاتی که در دهه‌ی ۶۰ در کشور رخ داد و اتخاذ ِ راهبرد ِ حذف به جای جذب، با روح حاکم بر انقلاب اسلامی سال ۵۷ در تعارض معنادار قرار گرفت. در کنار حفظ تمامیت ارضی کشور بویژه در دوران ۸ سال دفاع مقدس که با جان فشانی فرزندان ِ این مملکت رخ داد و نیز همراهی بی نظیر مردم با دولت ِ وقت، علی رغم تنگنا‌ها و محدودیت‌های اقتصادی ِ ناشی از جنگ، با تدابیر ِ صورت گرفته توسط مسئولان، مردم در صحنه‌های مختلف حضور معنادار از خود نشان دادند و همراهی خود را در شرایط سخت با انقلاب اسلامی نشان دادند. در برهه‌های مختلف، راهبرد ِ انسجام و وحدت ملی و اتحاد ِ مردم و حاکمیت، همیشه باطل السحر ِ نقشه‌های شوم ِ دشمنان ایران بوده است. اما آیا همراهی‌ها و پشتیبانی‌های صورت گرفته از سوی مردم به همان میزان با پاسخ مناسب مسئولان همراه بود؟

حاکمیت نتوانسته است در برابر همراهی‌های موثر مردم با انقلاب، اقدام قابل توجه‌ای انجام دهد

آنچه که از معدل اقدامات صورت گرفته توسط حاکمیت در برابر رفتار‌ها و کنش‌های مردم برآورد می‌شود، نشان دهنده‌ی آن است که حاکمیت نتوانسته است در برابر همراهی‌های موثر مردم با انقلاب در شرایط سخت و دشوار، اقدام قابل توجه‌ای انجام دهد و وظایفی که میثاق مشترکِ مردم و حاکمیت یعنی قانون اساسی، بر عهده اش گذاشته است را به درستی انجام دهد. چرا با گذشت ۴۵ سال از پیروزی انقلاب، بخش قابل توجه‌ای از مردم همچنان باید با مشکلات عدیده معیشتی دست و پنجه نرم کنند؟ چرا همچنان باید رانت و تبعیض در ادارات و نهاد‌ها و حتی نهاد‌های انقلابی وجود داشته باشد؟ چرا فاصله‌ی طبقاتی روز به روز در جامعه بیشتر می‌شود؟ چرا دایره‌ی خودی‌ها در نظام ِ برآمده از رأی مردم، روز به روز تنگ‌تر می‌شود؟ چرا مردم باید در حکومتی که متصف به اسلامی بودن است، شاهد فساد‌های کلان، آن هم توسط برخی منصوبان باشند؟ چرا وضعیت نخبگان جامعه ما به گونه‌ای باید باشد که احساس امنیت برای فعالیت‌های خود در کشور نکنند و علی‌رغم میل باطنی ترک وطن کنند؟

چرا و چگونه صندوق رأی به وضعیت کنونی دچار شده است؟

چرا نباید از خود بپرسیم که چرا و چگونه صندوق رأی بعنوان ِ منبع ِ مشروعیت بخش ِ جمهوری اسلامی، از آن اهمیت و جایگاه و با آن میزان ِ استقبال، به وضعیت کنونی دچار شود؟ آیا نباید حذف و طرد‌های متوالی، ایستادگی در مقابل ِ مطالبات ِ ملی و البته برخی ناوفاداری‌ها و خلف ِ وعده‌ها را بعنوان ِ مبانی ِ امید سوزی در کشور و نظام بدانیم؟

علی رغم تمامی تلاش‌هایی که در ادوار مختلف بعد از انقلاب توسط مسئولان بویژه در دو دهه اول انقلاب صورت گرفت، هنوز با شاخص‌های یک کشور توسعه یافته فاصله معناداری داریم.

بعد از انقلاب جریانی به دنبال قدسی کردن ِ برخی اشخاص و حتی نهاد‌های درون ِ نظام برآمدند

مطمئنا یکی از شاخص‌های توسعه یافتگی کشور که اتفاقا از آرمان‌های اولیه انقلاب ۵۷ بود موضوع "آزادی" است. متاسفانه بعد از انقلاب اسلامی جریانی به دنبال قدسی کردن ِ برخی اشخاص و حتی نهاد‌های درون ِ نظام برآمدند و به تبع آن، مانع از هرگونه نقد و انتقاد شدند و در صورت هر نوع مواجهه و نگاه ِ انتقادی، با برخورد‌های امنیتی رو به رو شدند، در صورتی که خواسته‌ی بزرگ ِ انقلابیون ۵۷، قدسی زدایی از اشخاص و نهاد‌ها بوده است.

باید از خود بپرسیم که کدام نگاه و راهبرد، توسعه ستیزی و پرداختن به منافع فردی و جناحی را بر مقدرات ِ کشور و مردم ِ ما حاکم کرد و به جای اصول ِ بنیادین ِ انقلاب ما، ایدئولوژی پردازی‌های ناسازگار با منافع ملی را بر عرصه‌ی سیاست ِ کشور ما مسلط ساخت؟ کدام جریان و رویکرد و بر اساس ِ چه تحلیل و راهبردی، نقش ِ ملت در سرنوشت ِ خود را به حاشیه برده و چرا بر عواقب ِ انحلال ِ جمهور ِ ملت بر اقتدار و امنیت ِ کشور، واقف نیستند؟

 می‌بایست صدای ِ انذار و هشدار مردم، دلسوزان و ایران دوستان را شنید و ایران را از خطرات گوناگونی که با آن رو به رو است نجات داد

به عنوان فردی که از ابتدای انقلاب در خدمت ِ جامعه بویژه جامعه نخبگی کشور بوده ام، صراحتا هشدار می‌دهم که؛ تداوم شیوه حکمرانی ِ فعلی بر کشور، نتیجه‌ای جز سرمایه سوزی و تعمیق روز افزون ِ شکاف‌ها و بحران‌های مختلف از جمله بحران مشارکت و به تبع آن بحران مشروعیت و ناکارآمدی در پی نخواهد داشت. از این رو معتقدم قبل از آنکه دیر شود، می‌بایست صدای ِ انذار و هشدار ِ مردم، دلسوزان و ایران دوستان را شنید و ایران را از خطرات گوناگونی که با آن رو به رو است، با اصلاح ِ شیوه‌ی حکمرانی، نجات داد چه آنکه هر چه زمان بگذرد امکان اصلاح سخت‌تر خواهد شد.

باید از پیشروی خطر آفرینان ِ ایران ویران کن جلوگیری کنیم

از طرفی خطاب به مردم عزیز کشورمان عرض می‌کنم که تجارب این فرزند کوچک ملت از حضور در عرصه‌های مختلف و شناختی که از عرصه‌ی جهانی، منطقه‌ای و تهدیداتی که از جانب دشمنان ِ تاریخی ملت و کشور ایران دارم، مرا انذار می‌دهد که این نکته را به مردم عزیزمان در میان بگذارم که؛ تنگنا‌ها و مصائبی که با آن رو به رو هستند، نباید آن‌ها را از سیاست ورزی هوشمندانه، مسئولانه و ملی و حضور جدی در صحنه‌های انقلاب و سرنوشت ساز نظیر انتخابات به سمت و سوی بی توجهی، منازعه و تقابل با حاکمیت پیش برد. تجارب تاریخی جهانی و ملی به ما یادآور می‌شود که همچنان باید از روزنه‌های موجود نهایت استفاده را برد و با حضور در صحنه‌هایی که می‌تواند سرنوشت کشور را تغییر دهد مانع از میدان داری تفکری که با جمهوریت مخالف است شویم. باید از ایران و منافع آن درسخت‌ترین شرایط نیز دفاع کرد و از پیشروی خطر آفرینان ِ ایران ویران کن جلوگیری کنیم.

یاد و خاطره همه شهدا بویژه شهدای انقلاب ۵۷ و رهبر فقید انقلاب را گرامی می‌دارم، علاقمندان ایران و ملت را به بازیابی، بازسازی و بازگشت به اصول انقلاب فرا می‌خوانم. ایران ِ امروز، نیازمند ِ تغییر دست فرمان حکمرانی و عبور از منازعه به مصالحه و اصلاح ِ ملی است.

امیدوارم در روز‌ها و ایام پیش رو شاهد تحولات و تغییرات شگرفی در راستای بهبود خواهی برای ایران و ایرانیان باشیم.