شیفتگان خاندان عصمت و طهارت در سالروز میلاد سراسر نور حضرت عباس،با چراغانی سردرب منازل ومعابر و پخش نقل و شیرینی مراتب عشق و ارادت خود را به سقای آب و ادب ابراز میکنند.
مراسم جشن و سرور به مناسبت میلاد علمدار کربلا در حرم مطهر کریمه اهل بیت (ع)، مساجد به ویژه مسجد مقدس جمکران، و دیگر اماکن متبرک با حضور عاشقان و ارادتمندان اهل بیت عصمت و طهارت (ع) در حال برگزاری است.
حرم حضرت معصومه (س) میزبان دلدادگان و عاشقان مکتب اهل بیت (ع) است که آمده اند و این ولادت سراسر نور به بانوی کرامت تبریک بگویند.
سالروز ولادت حضرت ابوالفضل عباس (ع) به منظور پاسداشت و بزرگداشت مقام جانبازان هشت سال دفاع مقدس، به عنوان روز جانباز نامگذاری شده است.
حضرت عباس در روز چهارم شعبان سال ۲۶ هجری قمری در مدینه و خانه حضرت علی (ع) پیشوای اول شیعیان و ام البنین چشم به جهان گشود و به کنیههای ابوالفضل، لقب قمر بنی هاشم، باب الحوائج، طیار، اطلس و سقا معروف شد.
هنگامی که حضرت ابوالفضل (ع) به دنیا آمد، امّ البنین قنداقه او را به دست امیرالمؤمنین (ع) داد تا بر وی نامی بگذارد. حضرت وی را در آغوش کشید و او را مورد تفقّد و محبّت فراوان قرار داد. سپس در گوش راست وی اذان و در گوش چپش اقامه گفت. آنگاه به ام البنین فرمودند: «او را چه نام نهادی؟» امّ البنین با کمال ادب عرض کرد: «من در هیچ امری بر شما سبقت نگرفته ام. هر نامی که میپسندید بر وی بگذارید». حضرت فرمودند: «من او را به نام عمویم، عباس نامیدم.»
واژه عباس، صیغه مبالغه از ماده «عبس» است که به معنی گرفتگی چهره است. حضرت ابوالفضل (ع) از مصادیق بارز «أشدّاءُ عَلَی الکفار» است. وی بر دشمنان حق، عبوس و خشن و در جنگ با آنان غیور و دلاور بود. این نام از همان دوران، نشانگر شهامت و صلابت ابوالفضل (ع) بود. مرحوم علامه حائری در کتاب معالی السِبطین مینویسد: «امیرمؤمنان (ع) او را از این رو عباس نامید که به شجاعت، شکوه، صولت و خشم او در پیکار با دشمنان آگاهی داشت. دشمنان در برابر او لرزه بر اندامشان میافتاد و صورت هایشان از ترس او رنگ در میباخت. او قهرمانی بود که شجاعت را از پدرش به ارث برده بود و بینی گمراهان در برابر او به خاک مالیده میشد.»
پس از اینکه حضرت علی (ع) فرزند خود را عباس نام نهاد، دستهای او را بوسیدند و اشک بر صورت نازنینشان جاری شد. ام البنین حیرت زده پرسید: «چرا گریه میکنید؟ مگر دستان فرزندم عیبی دارد؟» حضرت فرمودند: «گویی هم اینک میبینم که این دستها روز عاشورا در کنار شریعه فرات و در راه یاری دین خدا قطع شده است.
حضرت عباس از معدود غیرمعصومین هستند که از معصوم برای ایشان زیارتنامه صادر شده است. از حضرت امام صادق (ع) زیارتنامهای برای حضرت ابوالفضل (ع) روایت شده است، همچنین در زیارت ناحیه مقدسه در مورد حضرت عباس (ع) به صورت اختصاصی بیانات بلندی وجود دارد و حضرت اباالفضل (س) مورد مدح حضرات معصومین قرار گرفته اند و این به سبب غرق بودن حضرت عباس (ع) در معرفت به ولایت است. برخلاف آنچه که بعضاً در بین عوام و برخی ناآگاهان رایج است که حضرت عباس (ع) به خاطر جانفشانی برای برادر به این جایگاه دست یافت باید گفت که خیر؛ این فضیلتی برای حضرت عباس (ع) نیست چرا که بسیار افراد هستند که حاضرند جان خود را برای برادر فدا کنند و لحظهای برادر خود را رها نکنند، لذا اگر حضرت عباس (ع) عظمتی پیدا کرد نه به سبب فداکاری در راه برادر بلکه به سبب شناخت و معرفت کامل و یقین نسبت به مقام ولایت در زمان خود و فداکاری در راه ولایت بود.
اوج شخصیت حضرت عباس (ع) به دلیل بصیرت نافذ ایشان است چرا که امام صادق (ع) وقتی که میخواهند از عموی خویش یاد کنند، با اینکه حضرت عباس (س) فضیلتهای بسیاری دارند، اما در مورد ایشان میفرمایند: کانَ عَمُّنَا الْعَبَّاسَ نافِذَ البَصیرَةِ، صَلْبَ الْأیمانِ، جاهَدَ مَعَ أَبی عَبْدِ.
امام سجاد (ع) نیز عموی خود عباس را چنین توصیف میفرمایند: «رَحِمَ اللَّهُ عَمِیَّ الْعَبَّاسَ فَلَقَدْ آثَرَ وأَبْلی وفَدی أَخاهُ بِنَفْسِهِ حَتَّی قُطِعَتْ یَداهُ فَأَبْدَلَهُ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ مِنْهُما جِناحَیْن یَطیرُ بِهِما مَعَ الْمَلائِکَةِ فی الْجَنَّةِ کَما جُعِلَ لِجَعْفَرِ بْنِ أَبیطالِبْ علیه السلام؛ وَإنَّ لِلْعَبّاسِ عِنْدَ اللَّهِ تَبارَکَ وَتَعالی مَنْزِلَةٌ یَغبِطَهُ بِها جَمیعَ الشُّهدَاءِ یَوْمَ القِیامَةِ». خدای عمویم عباس را رحمت کند که ایثار کرد و خود را به سختی افکند و در راه برادرش جانبازی کرد، تا آنکه دست هایش از پیکر جدا شد. آنگاه خداوند به جای آنها دو بال به وی عنایت فرمود که در بهشت همراه فرشتگان پرواز کند؛ همان سان که برای جعفر طیار قرار داد.
در زیارت نامه منسوب به حضرت، ولی عصر (ارواحنا فداه) مشهور به زیارت ناحیه میخوانیم: «سلام بر عباس فرزند امیرمؤمنان (علیه السلام) که جانش را در راه مواسات با برادرش تقدیم فرمود و دنیایش را در راه تحصیل آخرت صرف کرد و جانش را برای حفاظت از برادرش قربانی فرمود».