داستان‌های علمی تخیلی، مردم اغلب راهی برای حرکت با سرعت نور پیدا می‌کنند. اما ممکن است از خود بپرسید که آیا بدن شما می‌تواند در این سرعت زنده بماند؟ در حرکت با سرعت نور، چه اتفاقی برای بدن خواهد افتاد؟

اول، بیایید فرض کنیم که حرکت با سرعت نور ممکن است؛ اگرچه در واقعیت این‌طور نیست. حرکت با سرعت نور یعنی حرکت با سرعت ۲۹۹،۷۹۲،۴۵۸ متر در ثانیه که عدد عجیبی است. به صورت کلی هیچ مشکلی در حرکت یک شخص با سرعت ثابت بسیار زیاد وجود ندارد. انسان‌ها نمی‌توانند سرعت ثابت را احساس کنند، بنابراین شما حتی لزوما متوجه نمی‌شوید که با این سرعت حرکت می‌کنید.

بزرگترین مشکل شما شتاب است؛ در واقع یعنی رسیدن به آن سرعت بالا. نیروی شتاب بیش از حد می‌تواند به ما صدمه بزند و حتی ما را بکشد. مایکل پراویکا، استاد فیزیک در دانشگاه نوادا، لاس‌وگاس، می‌گوید که در شتاب‌های بالا، خون شما به سختی به اندام‌هایتان پمپاژ می‌شود.

بیشتر انسان‌ها می‌توانند نیروی شتابی در حدود چهار تا شش برابر نیروی گرانش را برای مدت کوتاهی تحمل کنند. با افزایش نیروی g، توانایی بدن شما برای گردش خون از پا‌ها به سر محدود می‌شود. همان‌طور که خون شما شروع به جمع شدن می‌کند، بیهوش می‌شوید و اگر این نیرو کاهش نیابد یا متوقف نشود، در نهایت می‌میرید، زیرا اکسیژنی که باید با جریان خود به سلول‌های شما برسد، نمی‌رسد.

به خلبانان جنگنده و سایر افرادی که سطح بالایی از نیروی g را تجربه می‌کنند، تکنیک‌هایی برای جلوگیری از غش کردن، مانند کشش عضلات در اندام‌های خود، آموزش داده می‌شود و آن‌ها از لباس‌های مخصوص برای تحمل شتاب برای مدت زمان کوتاه استفاده می‌کنند. اما اگر بخواهید در چند ثانیه به سرعت نور برسید - مانند مجموعه فیلم‌های جنگ ستارگان - خیلی زود می‌میرید.

اگر بخواهید آهسته‌تر به سرعت نورد برسید، شتاب گرفتن تا رسیدن به سرعت نور بیش از ۵ ماه طول می‌کشد، البته با این فرض که در یک خط مستقیم حرکت می‌کنید و مقاومت هوا وجود ندارد. در شتاب ۱ g، شتاب سقوط آزاد، بیش از ۱۱ ماه طول می‌کشد.

متاسفانه رسیدن به این سرعت بالا غیر ممکن می‌شود. به گفته پراویکا، با توجه به اینکه جرم محدودی دارید، نمی‌توانید با سرعت نور بروید. با این حال، انسان‌ها بعضی چیز‌ها را خیلی سریع انجام داده‌اند - اگر بتوانید کشف ذرات زیراتمی را «چیز» بنامید. به گفته پراویکا، شتاب‌دهنده‌های ذرات می‌توانند ذراتی مانند الکترون را به بیش از ۹۹.۹ درصد سرعت نور برسانند. اما تفاوت بزرگی بین حرکت الکترون به این سرعت و پرتاب کردن شخص با آن سرعت وجود دارد، که به انرژی زیادی نیاز دارد و غیرممکن است.

اگر می‌توانستید با سرعت نزدیک به نور حرکت کنید، اثرات نسبیت را تجربه می‌کردید. اگر می‌توانستید افرادی را مشاهده کنید که با سرعت عادی حرکت می‌کنند، به نظر می‌رسید که آن‌ها اسلوموشن هستند.

منبع: همشهری آنلاین