نمایش «دویست و هشتادمین شب سال» به نویسندگی و کارگردانی مرجان پورغلامحسین با تکنیک میکروتئاتر و تلفیقی از هنر سینما و تئاتر روی صحنه است. در این نمایش از چندین دکور کوچک برای فضاسازی‌های مختلف استفاده شده است، دکور‌هایی در ابعاد کوچک و با جزئیات واقعگرایانه ساخته شده‌اند.
 
طراحی دکور این نمایش بهانه‌ای شد برای گفت‌وگو با رودابه کاشانی، طراح صحنه و بازی‌دهنده نمایش «دویست‌وهشتادمین شب سال» که در ادامه می‌خوانید.

رودابه کاشانی با اشاره به مضمون نمایش «دویست و هشتادمین شب سال» گفت: این اثر نمایشی است از جنس آدم‌های معمولی، از جنس تک تک ما که جبر زمانه در جایگاهی ناعادلانه قرارمان داده و عوض کردن این جایگاه تقریبا غیر قابل ممکن است.
 
او ادامه داد: داستانی در دل اروندرود و سال‌های جنگ تحمیلی است، داستانی که هر کسی در هر لحظه می‌تواند خودش را به جای شخصیت اصلی جای‌گذاری کند و به راحتی در بیننده سمپاتی ایجاد کرده و هر لحظه قلب تماشاگران را به تپش بیندازد.

کاشانی افزود: درست است که دنیای عروسکی محدودیت‌های کمتری نسبت به دنیای نمایش‌های غیرعروسکی دارد و دست سازندگان را حسابی باز می‌گذارد تا ایده‌ها و فانتزی‌های‌شان را به راحتی به تصویر بکشند، اما در عین حال  جا‌هایی هم سختی‌هایی دارد که نمی‌توان از آن چشم‌پوشی کرد و البته میکروتئاتر سختی‌های خاص‌تری هم دارد. ساخت صحنه‌ها با جزئیات دقیق و فقط در ابعاد کوچک انجام شد و سعی کردیم تا صحنه‌پردازی در خدمت کار و ساخت فضا برای تماشاگران باشد.
 
این طراح صحنه گفت: در این گونه نمایشی هوش و خلاقیت مخاطب به کمک سازندگان می‌آید و کار  را نجات می‌دهد. تنها دلیل من برای انتخاب تکنیک میکروتئاتر و طراحی صحنه در این فضا، کسب تجربه‌ای جدید بوده است. به نظرم اگر کار عروسکی می‌کنیم و در این زمینه فعال هستیم خوب است که تجربه‌های جدید داشته باشیم و با تکنیک‌های روز دنیا آشنا باشیم.

کاشانی در پایان گفت: کار ما با همه ویژگی‌های مثبت و منفی با همه کم و کاستی‌ها، ارزش دیدن دارد و می‌تواند چیز‌های کوچکی به بیننده نشان بدهد و ۴۰ دقیقه آنها را به سال‌های سخت جنگ ببرد. سال‌هایی که ترومای جمعی ملت ایران هست. ما از هر خطه، نژاد و رنگ، با هر ایده سیاسی و عضویت در هر  حزب، بی شک مدیون تمامی رزمندگان هشت سال دفاع مقدس هستیم و این ادای دین کوچکی بود از طرف گروه نمایشی «پوپه» به آنهایی که با تمام دلبستگی‌ها و اشتیاقی که به زندگی داشتند، جان‌شان را فدا کردند.