امام رضا علیه السلام فرموده‌اند: «ـ فی علّةِ وُجوبِ الصَّومِ ـ: لِکَی یَعرِفُوا ألَمَ الجُوعِ و العَطَشِ، و یَستَدِلُّوا على فَقرِ الآخِرَةِ، و لِیکونَ الصائمُ خاشِعا ذَلیلاً مُستَکینا مَأجُورا مُحتَسِبا عارِفا صابِرا على ما أصابَهُ مِن الجُوعِ و العَطَشِ، فَیَستَوجِبَ الثَّوابَ مَع ما فیهِ مِنَ الإمساکِ عنِ الشَّهَواتِ، ...» «ـ در بیان علّت وجوب روزه فرمودند: تا مردم رنج گرسنگى و تشنگى را بچشند و به نیازمندى خود در آخرت پى برند؛ و این‌که روزه‌دار بر اثر گرسنگى و تشنگى که به او مى‌رسد، خاشع و افتاده حال و فروتن و مأجور و طالب رضا و ثواب خدا و عارف و صابر گردد و بدین سبب مستوجب ثواب شود. به علاوه آن‌که روزه موجب خوددارى از شهوات است...»

منبع: علل الشرائع