بدگویی از ظالم تنها به عنوان یک ابزار برای مظلوم مجاز است. قرآن در آیه ۱۴۸ سوره نساء می‌فرماید: "لَا یُحِبُّ اللَّهُ الْجَهْرَ بِالسُّوءِ مِنَ الْقَوْلِ إِلَّا مَنْ ظُلِمَ". این آیه نشان می‌دهد که خداوند به طور کلی بدگویی و گفتن سخنان زشت را نمی‌پسندد، اما مظلوم می‌تواند در مورد ظلمی که به او رفته است، سخنان زشتی بگوید. این یک استثنا است که به مظلوم اجازه می‌دهد تا از حق خود دفاع کند.

با این حال، این بدگویی نباید به هر سخنی که از دهان خارج می‌شود، تبدیل شود. مظلوم تنها می‌تواند در مورد ظلم و ستمی که به او شده است، سخن بگوید. به بیان دیگر، او حق ندارد سایر بدی‌های ظالم را که ارتباطی با ظلم به او ندارد، بیان کند. این موضوع نشان‌دهنده اهمیت انصاف در استفاده از حق بدگویی است.

فسران مختلف در مورد معنای "سوء" نظرات متفاوتی دارند. برخی آن را به معنای نفرین و برخی به معنای نام بردن از ظلم خاص تعبیر کرده‌اند. اما آنچه مشخص است، این است که مظلوم تنها در محدوده ظلم وارد شده به او مجاز به بدگویی است و نمی‌تواند به بهانه مظلومیت، به هر نوع بدگویی روی بیاورد.

خداوند در آیه یادآور می‌شود که حتی در این موارد هم، "اللَّهُ سَمِیعًا عَلِیمًا" است؛ یعنی خداوند سخنان ما را می‌شنود و از نیت قلبی ما آگاه است. پس باید در استفاده از این حق دقت کنیم و از سخنان زشت و ناروا دوری کنیم.

با توجه به ظلم‌های گسترده‌ای که آمریکا و اسرائیل علیه ملت‌های مظلوم، به‌ویژه فلسطینیان، روا داشته‌اند، بر اساس آیه "إِلَّا مَنْ ظُلِمَ"، بدگویی و اعتراض به این قدرت‌ها نه‌تن‌ها جایز بلکه حق طبیعی مظلومان است. این ظلم‌ها که شامل اشغالگری، کشتار غیرنظامیان و نادیده‌گرفتن حقوق انسان‌هاست، دلیل کافی برای افشای بی‌عدالتی‌های آنهاست. بر اساس آموزه‌های قرآن، مظلومان می‌توانند صدای اعتراض خود را علیه این جنایات بلند کنند و حق‌طلبی خود را نشان دهند.

منبع: فارس