«باید صدای همه زنان و فمینیست‌ها علیه هر نوع خشونتی بر ضد زنان، بلند و قوی شنیده شود.» این گفته آنا ردوندو گارسیا، وزیر برابری اسپانیا در روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان در ۲۵ نوامبر ۲۰۲۳ در تجمعی زده شده است که همه آنها مخالف هر خشونتی علیه زنان بودند. اما دقیقاً در همان روز‌ها کیلومتر‌ها آن‌طرف‌تر، در جغرافیایی دیگر به گفته اسرا صالح، پزشک متخصص زنان و زایمانی که در غزه حضور داشت؛ بیش از ۷۰۰ هزار زن و دختر جوان باردار در باریکه غزه حضور داشتند که شرایط اولیه زایمان را هم نداشتند. همچنان هم ندارند. 

خیلی از آنها برای زایمان به بیمارستان نمی‌رسند و مجبورند در خانه، چادر و یا حتی در خیابان وضع‌حمل کنند و بدون هیچ وسیله بهداشتی با همان دست‌های آلوده و خونی خودشان بندناف نوزادشان را با سنگ آلوده کنار خیابان یا قیچی و چاقوی گوشه چادر قطع کنند.

در نگاه گارسیا و آن جمعی که فمینیست‌اند و کسانی که خودشان را مدافع زنان می‌دانند؛ زن کیست؟ برای پایمال‌شدن حقوق کدام زن باید اعتراض کرد؟ خشونت علیه زنان یعنی چه؟ ظلم به کدام زن‌ها خشونت حساب می‌شود؟ در کجای دنیا؟ در کدام کشور؟

دست‌هایشان را روی گوش‌هایشان گذاشته‌اند

اعتراضات و جنبش‌های گاه‌وبی‌گاه فمینیست‌ها همیشه هست و ادامه دارد. در روز‌های سرد بهمن‌ماه سال گذشته که آوارگان فلسطینی در شرایط سخت در چادر زندگی می‌کردند و هر لحظه موشکی به ساختمان‌هایشان می‌خورد و ده‌ها و صد‌ها خانواده، زن و فرزند آواره می‌شدند؛ فمینیست‌ها در برابر همه اینها کر و کور شده بودند. به‌جای اعتراض به این جنایات، بیانیه اعدام هرگز و برای هیچ‌کس منتشر کردند و برای دفاع از آن تجمع‌های زیادی انجام دادند. اما چشم‌بندی به چشم‌هایشان زده بودند تا زنان بارداری را که به‌خاطر شرایط سخت جنگ؛ رنگشان پریده بود، چشمانشان گودرفته بود و شکمشان متورم شده بود را نبیند. آنها دست روی گوش‌هایشان گذاشته‌اند تا صدای فریاد مادرانی که به‌خاطر موشک‌باران و صدا‌های وحشتناکِ شب و روز می‌ترسیدند و نمی‌دانستند بچه‌شان در شکمشان زنده است یا مرده و نمی‌توانستند به بیمارستان هم مراجعه کنند را نشنوند. 

آنها در این یک سال صدای آن زنی که به‌خاطر استفاده از حمام‌عمومی غیربهداشتی، به بیماری خونی مبتلا شده است و باید مایعات زیادی مصرف کند تا درمان شود را نشنیده‌اند. آن هم در غزه‌ای که آب آشامیدنی سالم سخت پیدا می‌شود چه برسد به مایعات و آبمیوه‌های مختلف و طبیعی برای درمان. اما تا دلتان بخواهد فمینیست‌ها در این یک سال تجمع و بیانیه دادند برای محافظت از زنان، جلوگیری از تبعیض‌ها علیه زنان، اعتراض به پدرسالاری و…

لال شدند و هیچی نگفتند

در روز‌هایی که زنان غزه در صف‌های طولانی برای استفاده از سرویس بهداشتی می‌ایستند؛ درست در ۱۸ اسفند ۱۴۰۲ در روز جهانی زن، در کشور‌های مختلف اعتراضات و راهپیمایی‌هایی انجام شد. اما نه برای اینکه صدای زنان غزه باشند. آنها فریاد می‌زدند و شعار عدم تبعیض و برابری جنسیتی سر می‌دادند، چون دنیایی می‌خواهند که هیچ زنی قربانی خشونت نشود. اما خودشان صدای زنانی که در صف‌های طولانی سرویس بهداشتی و حمام‌عمومی می‌ایستند را نمی‌شنیدند. 

چشمشان را به روی آن زنی که در صف سرویس بهداشتی در اردوگاه‌های دیرالبلح بچه‌اش را سقط کرد بسته‌اند که وقتی فهمید لباسش خونی شده است، خودش را به‌سرعت به حمام رساند تا لباسش را آب بکشد. همان جا توده‌ای از بدنش خارج شد وقتی نگاهش کرد دست و پا‌های ریز جنینش را دید و دنیا برایش تیره‌وتار شد. فمینیست‌ها صدای هیچ‌کدام از این زنان را نشنیدند؟ یا شاید هم به نظرشان اینها خشونت نیست؟ یا زنان فلسطین زن حساب نمی‌شوند؟

هیچ‌کدام از آن ده‌ها هزار فمینیستی که در خیابان‌های فرانسه و انگلیس و آمریکا در روز ۸ مارس ۲۰۲۴ بیرون ریخته بودند تا از حقوق زنان دفاع کنند، ذره‌ای دلشان به حال مادرانی که چشم برهم‌زدنی تمام عزیزانشان را از دست می‌دهند و باید بار جنگ را خودشان تنهایی به دوش بکشند، نسوخت. یا آن مادرانی که مثل تمام مادران دنیا دوست دارند بچه‌هایشان در آرامش بخوابد و با صدای موشک و جیغ و فریاد از خواب نپرد را ندیدند.

دایه مهربان‌تر از مادر، اما نه برای همه!

مدافعان زنانی که از سال ۱۴۰۱ دایه مهربان‌تر از مادر برای زنان ایرانی شدند و در این یک سال اخیر بی‌شمار بیانیه و تجمع در حمایت از ایرانیان برگزار کردند، در تمام این روز‌هایی که زنان فلسطین و غزه هیچ جای امنی برای چند ساعت نفس راحت کشیدن نداشتند و حتی نمی‌توانستند چند دقیقه راحت و بدون استرس چشم روی‌هم بگذارند، کر و کور شدند. زنانی که حتی در بیمارستان هم امنیت نداشتند اگر به بیمارستانی که روزی قرار بود امن‌ترین جا باشد پناه می‌بردند در سکوت فمینیست‌ها می‌سوختند.

مدافع زنانی که رفوزه شد

این جنبشی که به‌اصطلاح مدافع حقوق زنان است و امثال گلوریا استاینم‌ها که حق آزادی زن را فقط در برهنگی، آزادی بدن و سقط‌جنین می‌دانند؛ در برابر زنانی که وقتی عزیزشان بیرون می‌رود ترس و استرس به جانشان می‌افتد که نکند برنگردد، نکند دیگر نبینمش، نکند من دیگر نباشم و نتوانم که ببینمش رفوزه شدند.

منبع: فارس