در سال ۱۹۱۷، گروه صنعتی میتسوبیشی موتورز بنیان نهاده شد. تا قبل از آن، کشتی‌سازی میتسوبیشی دارای شهرت جهانی بود؛ اما با تولید نخستین سواری خود به نام مدل A در ۱۰۰ سال پیش، موفق شد اولین خودروی ژاپنی با تولید صنعتی را عرضه کند. میتسوبیشی در سال‌های دهه‌ی ۷۰ میلادی، یکی از بزرگ‌ترین خودروسازان ژاپن بود و روند رشد خود را تا دهه‌ی ۹۰ ادامه داد.

این برند در دو کلاس محصولات اسپرت و شاسی‌بلند، الهام‌بخش دیگر خودروسازان دنیا محسوب می‌شود و با مدل‌های مختلفی مثل لنسر و پاجیرو (شوگان)، در تاریخ این صنعت ماندگار است. با آغاز سال‌های ۲۰۰۰، فروش میتسوبیشی به‌شدت کاهش یافت و این شرکت مجبور به فروش خطوط تولید خود در خارج از ژاپن شد تا اینکه به سال‌های اخیر و فروپاشی کامل نزدیک شد. در سال ۲۰۱۶، بالاترین حجم سهام میتسوبیشی که در اختیار یک نهاد بود، به نیسان فروخته شد. با سهم ۳۴ درصدی گروه نیسان-رنو در میتسوبیشی، قدیمی‌ترین خودروساز صنعتی ژاپن جان تازه‌ای گرفت تا از ورشکستگی کامل نجات پیدا کند.

در حدود ۱۰ تا ۱۵ سال پیش، محصولات اسپرت میتسوبیشی شهرتی جهانی داشتند. لنسر در نسخه‌های مختلف تولید می‌شد و حتی با تیپ اوولوشن، برای ابرخودرو‌های ایتالیایی خط و نشان می‌کشید. اولین میتسوبیشی لنسر با هدف تولید یک سدان کوچک و اسپرت، در سال ۱۹۷۳ عرضه شد. نام لنسر در زبان انگلیسی به معنی نیزه‌انداز است و نشان می‌دهد که سازنده، با هدف فروش جهانی به تولید آن می‌پرداخت.

این محصول آنچنان موفق بود که در آمریکا با برند دوج و نام کولت (Dodge Colt) هم به فروش می‌رسید. در مجموع پنج نسل از لنسر تا سال ۲۰۱۷ تولید شد و نسل ششم هم با چهره‌ای کاملا جدید، در شرف عرضه‌ی جهانی است؛ اما فعلا فقط در چین و تایوان فروخته می‌شود. با توجه به شکست نسل قبلی لنسر در بازار جهانی، مدیران گروه رنو-نیسان از توقف کامل این پروژه خبر داده‌اند و این احتمال وجود دارد که نام لنسر، برای همیشه از خط تولید میتسوبیشی حذف شود.

بین سال‌های ابتدایی تولید تا سال ۲۰۰۸، بیش از ۶ میلیون دستگاه از مدل‌های مختلف لنسر در سطح جهانی تولید شد؛ اما آخرین نسخه‌ی آن با استقبال قابل توجهی در بازار دنیا مواجه نیست. به هر صورت، شاهد عرضه‌ی این خودرو با فیس‌لیفت سال ۲۰۱۶ در ایران هستیم و امروزه پیش‌فروش نسخه‌ی ۱.۸ لیتری، توسط شرکت آرین موتور به‌عنوان نماینده‌ی رسمی میتسوبیشی در کشور انجام می‌شود.

طراحی ظاهری و بدنه
در سال‌های اوج فروش محصولات میتسوبیشی، مهم‌ترین تفاوت یک لنسر با دیگر خودرو‌های هم‌کلاس ژاپنی مثل تویوتا کورولا، داشتن حس اسپرت و جوان‌پسند در این مدل بود. با نگاهی گذرا به ترکیب اصلی این خودرو در نمونه‌ی واردشده به ایران، متوجه یک طراحی میانه‌رو و نسبتا کم‌هیجان در لنسر هستیم که در جذب مشتری موفق عمل نمی‌کند. ورای برند سازنده، اگر بخواهیم لنسر جدید را با نمونه‌های امروزی هیوندای النترا و تویوتا کورولا مقایسه کنیم و هرچند زیبایی خاص خود را ارائه می‌کند، نوعی عقب‌افتادگی و قدیمی بودن در طراحی این محصول احساس می‌شود. در واقع، لنسر امروزی در سال ۲۰۰۷ رونمایی و سال ۲۰۰۸ عرضه شد؛ پس با گذشت ۱۰ سال از مفهوم اولیه، نمی‌توان توقع زیادی از طراحی این محصول داشت.

در نمای روبرو، چراغ‌های اسپرت لنسر خودنمایی می‌کنند که با انحنایی جزئی در بخش داخلی و نزدیک به جلوپنجره دیده می‌شوند. در مجموع، سایز چراغ‌های نسبت به بدنه کوچک است و حجم زیادی اشغال نمی‌کند. جلو پنجره، هرچند با قابی فلزی و براق از جنس کروم دیده می‌شود؛ فاقد هرگونه المان اضافه است و با صفحه‌ی لانه زنبوری پلاستیکی سیاه‌رنگ ارائه می‌شود.

سپر لنسر هم حجم‌دهی و خطوط پیچیده‌ای ندارد تا چشم بیننده را به سمت خاصی هدایت کند. متناظر با جلوپنجره، در سپر هم بخش نسبتا بزرگی دارای پلاستیک لانه زنبوری است که حس یک خودروی ارزان‌قیمت را به بیننده القا می‌کند. شاید تنها نکته‌ی مثبت و چشم‌گیر در نمای روبروی لنسر، وجود نوار LED روشنایی روز همراه با مه‌شکن در طرفین سپر باشد که با فرم C، جذابیت قابل قبولی دارد. روی سپر و درپوش موتور لنسر، خطوط حجم‌دهنده با احتیاط و کم‌رمق اعمال شده‌اند که البته حس اسپرت لنسر را افزایش می‌دهند، اما تأثیر زیادی بر بیننده نمی‌گذارند. حتی لبه‌ی کاپوت تا جلوپنجره ادامه ندارد و خط ناخوشایندی با فاصله‌ی خالی قابل توجه، بین چراغ‌ها دیده می‌شود.

از نمای جانبی، جذابیت بیشتری در لنسر دیده می‌شود. خطوط روی بدنه، حساب‌شده و هماهنگ هستند؛ درحالی‌که فرم کلی سقف تا کاپوت عقب، چشم‌نواز به نظر می‌رسد. در فیس‌لیفت ۲۰۱۶ که از طریق نمایندگی میتسوبیشی ایران قابل خرید خواهد بود، بالچه‌ی عقب به نسخه‌ی استاندارد اضافه شده است که پیش‌تر در مدل‌های خاص لنسر، مثل اوولوشن یا io دیده بودیم، البته مالکان نسخه‌های قدیمی این خودرو هم می‌توانند این قطعه را به صندوق عقب اضافه کنند. ارتفاع خودرو از سطح زمین نسبتا زیاد به نظر می‌رسد که حس اسپرت لنسر را کاهش می‌دهد. حتی رینگ‌های ۱۸ اینچ آلومینیوم و لاستیک‌های پهن ۲۱۵ میلی‌متر هم مرتفع بودن خودرو را تعدیل نمی‌کنند.

از نکات مثبت در طراحی نمای جانبی لنسر می‌توان به خط نسبتا مستقیمی اشاره کرد که از زیر چراغ عقب تا نزدیکی چرخ جلو کشیده شده است و خط دیگری موازی آن، در نزدیکی رکاب‌ها و هماهنگ با برجستگی سپر‌ها دیده می‌شود.

هرچند که نمای روبرو شاهد یک طراحی اسپرت میانه‌رو بودیم، در پشت لنسر با چراغ‌های انتقامجو و مبارز روبرو می‌شویم که به‌شدت تحت تأثیر خودرو‌های ژاپنی دهه‌ی ۹۰ میلادی است. برخلاف بسیاری از خودرو‌های امروزی، حجم‌دهی خاصی روی کاپوت عقب دیده نمی‌شود و حتی فضایی برای پلاک خودرو در این قسمت وجود ندارد. درپوش صندوق نسبتا ساده طراحی شده است و صرفا خطوط کم‌عمق زیر چراغ عقب، آن را تزئین می‌کنند. در این بخش، علاوه بر لوگوی میتسوبیشی، یک نوار LED وجود دارد که صرفا هنگام ترمزگیری روشن خواهد شد و زائد به نظر می‌رسد. سپر لنسر، بزرگ و یک‌تکه است، ضمن اینکه طراحی جذابی ندارد و با چراغ‌های قرمز هشداردهنده، کسالت‌آور و قدیمی ارائه می‌شود. این سپر بزرگ می‌تواند در تصادفات لنسر، هزینه‌بر و مشکل‌ساز باشد. شاید بتوان، فرم کلی این خودرو از نمای پشت را با کمی ارفاق، قابل قبول دانست؛ اما از آنتن سیاه‌رنگ انتهای سقف و منبع اگزوز ناامیدکننده، نمی‌توان به‌راحتی گذشت.

در مجموع، هرچند جذابیت یک خودرو امری سلیقه‌ای محسوب می‌شود، می‌توان طراحی لنسر را متوسط توصیف کرد. این خودرو زشت و زننده نیست، اما مدرن و چشم‌گیر هم محسوب نمی‌شود؛ چرا که ۱۰ سال از عمر مفید طراحی خود را پشت سر گذاشته است. لنسر امروزی با طول ۴۵۷۰ میلی‌متر و عرض ۱۷۶۰ میلی‌متر عرضه می‌شود، درحالی‌که ارتفاع استاندارد ۱۴۹۰ میلی‌متر و فاصله محور‌های ۲۶۳۵ میلی‌متر دارد.

فضای داخلی و کابین
ورود به میتسوبیشی لنسر، حس یک خودروی ژاپنی با مواد باکیفیت را تداعی می‌کند؛ اما مثل ساختار بدنه، طراحی مدرن و مد روز ارائه نمی‌دهد. نمایشگر لمسی ۶.۴ اینچ در میان داشبورد لنسر وارداتی وجود دارد که البته چندان بزرگ نیست؛ اما یک آپشن محسوب می‌شود و در مدل‌های پایه، ۵ اینچی است. مجرای هوای تهویه مطبوع در طرفین نمایشگر با طرح پرانتزی اجرا شده‌اند و حالتی مستقل از داشبورد دارند. کلید‌های متعددی هم پیرامون نمایشگر را فرا گرفته‌اند که چندان مدرن به نظر نمی‌رسند.

ترکیب کلی داشبورد لنسر، جذابیت خوبی دارد و با یک قطعه‌ی منحنی از سمت راست تا نزدیکی فرمان، چشم‌نواز جلوه می‌کند؛ البته سه دکمه بزرگ برای خاموش و روشن کردن سیستم کیسه‌ی هوا، هشدار کمربند ایمنی و فلاشرها، ظاهر خوبی ندارند. از سویی دیگر، سه کلید گردان پلاستیکی هم در مقابل دسته‌دنده دیده می‌شود که اگر در کابین لنسر نبودیم، ما را به یاد خودرو‌های ارزان‌قیمت چینی می‌انداخت. به هر صورت، تمامی این ادوات کاملا مشابه لنسر مدل ۲۰۰۸ هستند و صرفا نمایشگر لمسی به میان داشبورد اضافه شده است.

پشت فرمان این مدل، هرچند مشابه سوزوکی ویتارا، مزدا ۳ و دیگر خودرو‌های ژاپنی سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۰ با ساختار سیلندری پنل‌ها ارائه می‌شود، حس یک خودروی اسپرت و اصیل شرقی را تداعی می‌کند. چسبندگی فرمان به دست راننده، کاملا احساس می‌شود و مثل چرم طبیعی عمل می‌کند. یک نمایشگر TFT در میان پنل‌های سیلندری وجود دارد که مهم‌ترین اطلاعات فنی از جمله میزان مصرف سوخت، بنزین باقی مانده در باک، حرارت آب خنک‌کننده‌ی پیشرانه و کیلومتر کارکرد را نشان می‌دهد. کلید‌های متعددی روی فرمان لنسر دیده می‌شود که وظیفه‌ی فرمان به سیستم پخش چندرسانه‌ای و کنترل ارتباطات تلفنی را به عهده خواهند داشت.

فرم صندلی‌های لنسر قابل قبول است و به‌خوبی سرنشینان ردیف جلو را در بر می‌گیرد. فضای خوبی در این قسمت وجود دارد و می‌توان از نشستن پشت فرمان لذت برد. برای ردیف دوم، نمی‌توان با قاطعیت از راحتی سرنشینان صحبت کرد؛ چرا که در صورت عقب کشیدن صندلی جلو برای راننده‌ای با قد ۱۸۰ سانتیمتر، فاصله‌ی ناچیزی بین زانوی سرنشین عقب و صندلی مقابل او وجود خواهد داشت. از سویی دیگر، فضای بالای سر برای سرنشینان عقب، فراتر از انتظار است و حتی یک فرد بلند قد هم بیش از ۱۰ سانتیمتر تا سقف خودرو فاصله خواهد داشت.

یکی از مزایای لنسر‌های امروزی، امکان جمع کردن صندلی‌ها به سمت جلو است که طبیعتا فضای بار را به میزان چشمگیری افزایش می‌دهد. صندوق این خودرو در حالت استاندارد، ۳۴۸ لیتر است که برای خودرویی در کلاس سدان کامپکت کاملا معمولی به نظر می‌رسد. این حجم در مقایسه با صندوق ۵۰۰ لیتری سمند یا حتی صندوق ۴۰۸ لیتری هیوندای النترا، نمی‌تواند برای کاربر ایرانی راضی‌کننده باشد.

قوای فنی و پیشرانه

طبق معمول محصولات میتسوبیشی، لنسر هم با پیشرانه‌های مختلفی عرضه می‌شود که مهم‌ترین آن‌ها در بازار خاورمیانه، ۱.۶ لیتری و ۱.۸ لیتری هستند. این مدل در آمریکا با پیشرانه‌های ۲ لیتری و ۲.۴ لیتری فروخته می‌شود؛ ضمن اینکه نسخه‌های محدودی و البته گران‌تری مثل اوولوشن، GT و io هم در دسترس علاقه‌مندان است.

ارزان‌ترین نسخه‌ی لنسر که طی چند ماه گذشته با توقف عرضه در ایران مواجه شده، دارای پیشرانه‌ی ۱.۶ لیتری تنفس طبیعی است. نهایت قدرت این مدل در دور موتور ۶۰۰۰ دور بر دقیقه، ۱۱۷ اسب بخار و بالاترین گشتاور آن از دور موتور ۴۰۰۰ دور بردقیقه، ۱۵۴ نیوتن‌متر خواهد بود. لنسر ۱.۶ لیتری در زمانی حدود ۱۴ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسد و با توجه به استفاده ازجعبه‌دنده‌ی دستی، میانگین مصرف سوخت کمتر از ۶.۵ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر ارائه می‌کند. بنا به تست‌های انجام‌شده توسط کاربران داخلی، این نسخه از لنسر در جاده، مصرف سوخت ۵.۵ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر دارد و می‌تواند به نهایت سرعت ۱۹۰ کیلومتر بر ساعت برسد.

پیشرانه‌ی ۱.۸ لیتری با توجه به عملکرد، قیمت و راندمان، گزینه‌ی متعادلی برای لنسر محسوب می‌شود که در ایران هم قابل خرید است. این مدل، قدرت ۱۴۰ اسب بخار و گشتاور ۱۷۶ نیوتن‌متر فراهم می‌کند که مثل نمونه‌ی ۱.۶ لیتری در دور موتور‌های بالا ارائه می‌شود. با توجه به اینکه لنسر‌های ۱.۸ لیتری بازار ایران دارای گیربکس اتوماتیک CVT هستند، شتاب گیری خارق‌العاده‌ای ارائه نمی‌دهند و در زمانی حدود ۱۳ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت می‌رسند. میانگین مصرف سوخت این نسخه، ۶.۵ تا ۷ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر است و نهایت سرعت ۱۹۵ کیلومتر بر ساعت در اختیار می‌گذارد.

با توجه به اینکه پیشرانه‌ی ۲ لیتری و ۱.۸ لیتری لنسر عملکرد نسبتا مشابهی دارند، به معرفی نسخه‌ی ۲.۷ لیتری می‌پردازیم که با نام لنسر GT شناخته می‌شود. قدرت این محصول، ۱۶۸ اسب بخار و نهایت گشتاور آن، ۲۲۶ نیوتن‌متر است. لنسر GT هم با جعبه‌دنده‌ی خودکار CVT عرضه می‌شود؛ اما به لطف سیستم دو دیفرانسیل، می‌تواند در ۸ ثانیه به سرعت ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت برسد و ۲۲ ثانیه پس از شروع حرکت، سرعت ۱۶۰ کیلومتر بر ساعت داشته باشد. میانگین مصرف سوخت این مدل، ۹.۵ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر عنوان شده است. لنسر GT، محدودیت قانونی برای ورود به ایران ندارد؛ اما با توجه به قیمت ۲۴ هزار دلار در بازار جهانی، چندان پرتقاضا به نظر نمی‌رسد.

امکانات و آپشن‌های رفاهی

امروزه لنسر ۱.۸ لیتری در ایران عرضه می‌شود که از نظر آپشن‌های فنی و رفاهی، نسبتا کامل است. علاوه بر گیربکس CVT، سیستم تعلیق جلو مک فرسون استرات، سیستم تعلیق عقب اتصال چندگانه، فرمان برقی با تنظیم تلسکوپی، ترمز جلو دیسکی خنک‌شونده و ترمز عقب دیسکی ساده خواهد بود. همان‌طور که پیش‌تر اشاره شد، چراغ مه‌شکن، بال عقب و رینگ‌های ۱۸ اینچ هم آپشن‌های دیگر لنسر هستند که در نمونه‌های ارزان‌تر دیده نمی‌شوند. روشنایی چراغ‌های اصلی لنسر، علاوه بر روشن و خاموش شدن خودکار، دارای سیستم گردش به طرفین است که هماهنگ با فرمان عمل می‌کند.

در کابین لنسر، صندلی‌های چرم وجود دارند که برای سرنشنان جلو، دارای گرم‌کن و برای راننده، با تنظیمات برقی ارائه می‌شوند. در کنار نمایشگر ۶.۴ اینچی که بزرگ‌ترین گزینه‌ی ممکن برای این خودرو محسوب می‌شود، سیستم صوتی باکیفیت راکفورد در نظر گرفته شده است که با ۴ بلندگو و ۲ توئیتر کار می‌کند. امکان ارتباط تلفنی از طریق بلوتوث، پخش فایل‌های چندرسانه‌ای با درگاه USB و ناوبری ماهواره‌ای هم در لنسر وارداتی موجود خواهند بود. از دیگر امکانات این خودرو می‌توان به سانروف، شیفتر تعویض دنده پشت فرمان، سنسور باران، دوربین پارک، سنسور جلو و عقب، گرم‌کن آینه بغل، شوینده‌ی چراغ جلو، قابلیت تنظیم ارتفاع نور چراغ‌ها و تهویه مطبوع اتوماتیک اشاره کرد.

تست تصادف و آپشن‌های ایمنی

همان‌طور که از محصولات برندی مثل میتسوبیشی انتظار می‌رود، لنسر هم دارای ۵ ستاره‌ی ایمنی از بنیاد رسمی تست تصادفات اروپا (EuroNCAP) است. البته آزمون رسمی این خودرو در سال ۲۰۰۹ انجام شده و فناوری‌های ایمنی امروزی، مثل سیستم ترمز خودکار، برای آن در نظر گرفته نشده است. با این حال، واکنش خودرو و استقامت بدنه در برخورد‌های مختلف، با امتیاز بالا ارزیابی می‌شود.

نتیجه‌ی تست تصادف مؤسسه‌ی ایمنی خودروی اروپا نشان می‌دهد که لنسر برای سرنشین بالغ، ایمنی ۸۱ درصد در انواع برخورد‌ها به همراه خواهد داشت؛ درحالی‌که این میزان برای کودکان ۸۰ درصد خواهد بود. عابران پیاده در صورت تصادف با این خودرو، ۳۴ درصد احتمال زنده ماندن خواهند داشت؛ چراکه فناوری‌های مدرن ایمنی، مثل ترمز خودکار و هشدار برخورد در لنسر وجود ندارد. با این حساب، امتیاز مربوط به آپشن‌های حفاظتی این محصول در سال ۲۰۰۹، حدود ۷۱ درصد محاسبه شده است.

نسخه‌ای از لنسر که امروزه پیش‌فروش می‌شود، امکانات ایمنی کاملی در نوع خود دارد. لنسر ۱.۸ لیتری، با ۷ کیسه‌ی هوا ارائه می‌شود که شامل ۲ ایربگ دو مرحله‌ای برای راننده و سرنشین جلو، ۲ ایربگ جانبی، ۲ ایربگ پرده‌ای و یک ایربگ زانویی راننده است. کمربند‌های ایمنی ۳ نقطه‌ای برای سرنشین‌های جلو و عقب همراه با پیش‌کشنده برای سرنشین‌های جلو هستند. این خودرو با سیستم ضد سرقت ایموبلایزر، سیستم ترمز ضد قفل (ABS)، کنترل فعال پایداری (ASC)، کنترل کشش (TCL)، سیستم توزیع الکترونیکی نیروی ترمز (EBD) و ترمز کمکی (BA) ارائه می‌شود.

آزمون رانندگی و کیفیت سواری

برای افرادی که تجربه‌ی رانندگی با سدان‌های کامپکت و مشهور دنیا مثل هیوندای النترا، کیا سراتو و تویوتا کورولا دارند، نشستن پشت فرمان لنسر متفاوت خواهد بود. حس سواری با یک خودروی اسپرت، کاملا در محصول میتسوبیشی احساس می‌شود و به راننده انرژی می‌دهد. صندلی‌های جلو فرم بسیار خوبی دارند و دید مناسبی به اطراف فراهم می‌کنند. آنچه وجه تمایز لنسر با بسیاری سدان‌های دیگر دنیا محسوب می‌شود، فرمان‌پذیری و تعادل عالی خودرو است که بر سر پیچ‌ها ثابت می‌شود. به نظر می‌رسد حتی بدون سیستم کنترل پایداری (ASC) هم لنسر در مقابل تنش‌های ناگهانی فرمان، قابل اعتماد و تحت کنترل رفتار می‌کند.

از نکات منفی در تجربه‌ی رانندگی با لنسر می‌توان به عایق‌کاری کابین اشاره کرد که هرچند بهتر از محصولات چینی است، اما قابل مقایسه با نسخه‌ی جدید کورولا و خصوصا النترا نیست. این موضوع آنچنان دلسردکننده است که در سرعت‌گیری‌های بالاتر از ۸۰ کیلومتر بر ساعت، صدای باد شبیه به حالتی که یکی از پنجره‌های عقب باز باشند، در خودرو شنیده می‌شود. کمبود قدرت، به‌شدت راننده‌ی لنسر را تحت تأثیر قرار می‌دهد و توقعات را از خودرویی با قیمت نسبتا بالا برآورده نمی‌کند.

یکی از عجیب‌ترین تجهیزات موجود در لنسر، گیربکس CVT است که نسبتا دیر عمل می‌کند و با رسیدن به دور‌های بالاتر از ۴۰۰۰ دور بردقیقه، کاملا مردد به نظر می‌رسد. حتی با استفاده از امکان تعویض دنده‌ی دستی ۶ سرعته از پشت فرمان هم شتاب‌گیری قابل قبولی در لنسر دیده نمی‌شود. شاید مهندسان میتسوبیشی، کاهش مصرف سوخت را فدای شتاب‌گیری لنسر کرده باشند؛ چرا که جعبه‌دنده‌ی این خودرو، کمتر از دو سال پیش رونمایی شده است.

پیش‌تر اشاره شد که صندلی‌ها و نشیمن لنسر، کیفیت بسیار خوبی دارند و خصوصا برای سرنشین عقب در قسمت بالای سر، فضای خوبی فراهم می‌کنند؛ هرچند زانو‌های افراد بلندقد در صندلی‌های ردیف دوم، فاصله‌ی اندکی با صندلی جلو خواهد داشت. لنسر، یک خودروی ۵ سرنشینه عنوان شده است؛ اما طبق معمول سدان‌های کامپکت با عرض ۱۷۶۰ میلی‌متر، نمی‌تواند برای نفر سوم روی صندلی عقب، فضای مناسبی داشته باشد. این خودرو با صندوق عقب ناامید‌کننده‌ای ارائه می‌شود که به نظر می‌رسد با هدف بهبود فرمان‌پذیری لنسر و البته کاهش وزن این مدل تا محدوده‌ی ۱۳۵۰ کیلوگرم طراحی شده است.

در مجموع با توجه به قیمت نسبتا بالای لنسر، این محصول مناسب یک خانواده‌ی ایرانی ارزیابی نمی‌شود و برای جوانان علاقه‌مند به این محصول اصیل، جذابیت خواهد داشت. شاید سادگی این خودرو در ظاهر و فضای داخلی، یکی از نکات مثبت لنسر در جذب مشتری باشد؛ چرا که متفاوت از محصولات مدرن امروزی به نظر می‌رسد.

انتهای پیام/