سلام .چند روز پیش در محل مخصوص استقرار خبرنگاران در اجلاس جهانی کمک به افغانستان در توکیو پایتخت ژاپن مشغول کار بودم که ناگهان نزدیک به بیست خبرنگار افغان وارد محل شدند و هرکدام با لب تاب و دوربین و تلفن همراه سکوت راشکستند وسروصدایی راه انداختند ، دقایقی گذشت فردی با کت وشلوار نو نوا و کراواتی قرمز اما با شالی سفید یا همان عمامه و ریشی بلند و چتری مرا خطاب کرد که " شما از قسم ما هسته یا که از ملک دیگری به زینجا روان شدی؟ گفتم من ایرانی و خبرنگار صداوسیمای جمهوری اسلامی هستم جناب مولوی !! گفت مو مولوی نمی باشوم اسموم" مجاهده " راپورتچی رادیو آزادی هسته که با شما گپ می زنوم ، خلاصه مرا گرم در آغوش گرفت و ریش های سیخ سیخ او تا پشت کتفم را خاراند !! لب تاپش را روشن کرد و از من پرسید شیوه اتصال به اینترنت را فهم کردی ؟ گفتم بله. خلاصه کمک کردم تا وصل شد از آن لحظه به بعد شده بودم به قول خودش یک" اینجی نی یر" که هرکس از همکارانش مشکلی داشت مراجعه می کرد تا اینکه یکی آمد گفت: من شما رو در چشم خود مانوس داروم !( به چشمم آشنایی) پرسیدم تا حالا به ژاپن آمده بودی؟ گفت: نه ، مو اول بارومه به جاپان اومدوم اوقات بخیرو دیده گشاده کردوم ، راپورتچی رادیو آزادی همکاران دیگرش را معرفی کرد ازجمله یک خانمی را که برای شبکه تلویزیون خصوصی کار می کرد وآن طرف تر ایستاده بود نشان داد و گفت: آن" گل اندام" که روی خود گلگون کرده(آرایش کرده ) و مختصر لچک( روسری) دارد و کمی تشویش هم می کند( سراسیمه است) فیلوم بردار است .خلاصه تا شب زبان رایج درآن جمع دویست نفری فارسی بود. گاهی هم گزارش رادیویی می دادند جملات جذاب و جالبی می گفتند مثلا اینکه : محترم شنونده ،"راپورتچی دراوقات خوش با شما گپ می زند" خبرنگاران ، بی بی سی فارسی ، صدای آمریکا ، رادیو فردا ، رادیو آزادی ، شبکه فارسی وان ، وشبکه طلوع هر کدام با تجهیزات پیشرفته وکامل همراه "حامد کرزی" رئیس جمهور افغانستان آمده بودند ، از یکی شان پرسیدم چند مقام افغان دراینجا حضور دارند گفت عالی منصبان بسیارند غیر از حامد کرزای رئیس جمهور سرآمدشان "ماتحت"( معاون) کرزای است .خیلی لذت بردم از نوع گویش فارسی دری.
