«لا تواخذ ان نسینا» شد گواه        که بود نسیان به وجهی هم گناه    

*مولانا از سیاق دعا چنان دریافته که فراموش کردن و سهو و خطا کردن به نوعی گناه است. اگرچه از گناهانی که اهل کرامت عذر آن را می پذیرند ولی به هر حال نوعی قصور و گناه در فراموشی و سهو به چشم می خورد.

*بنا بر حدیث معروفی از پیامبر نُه چیز از امت او رفع شده است یعنی نُه گناه هست که عذر آن پذیرفته می شود و اول و دوم آن همین خطا و نسیان است، و هفت مورد دیگر عبارتند از: سهو و غفلت، آنچه شخص نمی داند، آنچه طاقت آن را ندارد، آنچه از روی اضطرار کرده باشد، و حسد تا هنگامی که به جسد (یعنی عالم خارج) تجاوز نکرده باشد، و نیز طیره که فالگیری است. اینها کارهایی است که بخشوده شده است اگر چه از ملامتی خالی نیست.

*اگر خدا سختی بیش از طاقت بر دوش کسی نهد آن از نوع تکلیف الهی نیست تا معارض با آیه پیشین باشد بلکه معمول گناهان شخص به خصوص ظلم و بی رحمی و بار سنگین تر از حد تحمل بر دوش مظلومی نهادن است.