به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران، آمریکا و گفتن دربارۀ شیطنت آن برای ما ایرانی‌ها آنقدر تکراری است که دیگر کمتر می‌شود بدان بپردازیم. آنقدر شعارها در این خصوص کلیشه‌ای شده است که به نظر نمی‌رسد گفتن در این خصوص چندان ضروری باشد، همه بارها شنیده‌ایم، آنقدر که گاهی در ضمیر خود با این سوال مواجه می‌شویم که اینهمه دشمنی با آمریکا چرا ؟ آیا رفتار آمریکا فقط مربوط به گذشته است؟ آیا نمی‌توان با آمریکا مصالحه کرد و گذشتۀ ننگین آن را برای آینده‌ای بهتر به فراموشی سپرد تا دنیای انسان‌ها در شأن رفتارهای انسانی باشد و به جای جنگ و خونریزی به همدلی و انسانیت نیل یابد؟

در تاریخ انقلاب اسلامی و قبل تر، از تاریخ معاصر، آمریکا همواره تلاش کرده است تا آنچنان به مردم ایران آسیب بزند، که خیانتش خدمت جلوه کند و آنچنان خود را در دنیا معرفی نماید که مظهر تمدّن و فرهیختگی است، سخنوری و ریای قهار در اظهار تمدن و انفصال از دوران وحشی‌گری انسان، یکی از پروتکل‌های رفتاری آمریکاست که با دقت از سوی سیاستمداران آن به نمایش در می‌آید. آنان تلاش می‌کنند خود را انسان‌های دانش یافته و تمدن دیده‌ای معرفی کنند که دیگر ارتباطی به توحش و آدم‌کشی کابوی‌های تگزاس ندارند که با هفت تیر وارد ملک دیگری شده و آن را ویران می‌کردند. آنان تلاش می‌کنند آن چهرۀ متوحش استعماری پدران خود و اقوام انگلیسی‌شان را که از این سو از جان و روح انسان هندی برده ساختند و  از آن سو از پوست بومیان سرزمین آمریکا برای خود پالتو ساختند را در زیر رنگ و اتوی لباسهای خود مخفی کنند. اما عصر ما و روز ما می‌گوید که آنان همان تربیتند در دو نسل متفاوت!

نهایت این تلاش‌ها و قالب کردن توحش زیر پوست دموکراسی‌خواهی و حقوق بشر، در تندباد سیاسی و مقاومت مقتدر ایران برای کسب حقوق طبیعی‌اش در عصر نوین جهانی، کار را به جائی می‌رساند که آمریکا تمام ژست حقوق بشری خود را کنار گذاشته، و با استفاده از نفوذ گستردۀ اقتصادی خود در دنیا، به سایر کشورها "دستور” می‌دهد که چه کاری بکنند، یا نه! و این به معنای فاتحه خوانی رسمی شأن و شؤون انسانی در نظم نوین جهانی است. این نظم نوین جهانی که قبلها با اسامی شیرین صلح طلبی، و روابط یکسان و برابر میان انسانها از طرف گاوپسرهای آمریکائی به زبان می‌آمد امروز به این نقطه از فلاکت رسید که رسما و علنا آمریکا وارد ملک دیگران بشود و هفت تیر کشی بکند.

موقعیت کشور تووالو در نقشه - سمت چپ کره، استرالیا و جنوب کره، قطب جنوب است
 

چند روز پیش در اخبار خواندم که (+) آمریکا به کشور مجمع الجزایر تووالو اخطار کرده است تا "عواقب تخطی از تحریمهای ایالات متحده را جدی بگیرد” و دیگر اجازه ندهد ایران از پرچم این کشور برای عبور و مرور نفت خود استفاده کند. خنده‌ام گرفت وقتی موقعیت کشور تووالو را در ویکی پدیا یافتم. دقیقا همان صحنۀ پریدن یک گاوپسر متوحش به قهوه خانۀ تگزاس به ذهنم رسید که اتفاقا چون زور اقتصادی‌ش به کشورهای بزرگتر نمی‌رسد، یک کشورک ضعیف و بی دفاع در وسط آبها را پیدا کرده و هفت تیر رو شقیقه‌اش گذاشته تا زهرچشمی از دیگران بگیرد.  و این بود پایان دنیا و لیبرالیسم! و حقوق بشری که به خود چنین جرأتی در دهکدۀ جهانی می‌دهد یک دنیا را تهدید کند، و بر خود و تصمیماتش، نام "دنیا” بنهد. تا قبل از موضوع هسته‌ای ایران، آمریکا مجبور نشده بود، اینچنین وحشیانه خودش را نشان بدهد. و این نمایش فروریختن حقیقت نمایش ریاکارانۀ روابط حسنه و انسانی و نه تهدید آمیز میان دولتها و انسانها، خود بخشی از موفقیتهای ایران سربلند و زلزلۀ گستردۀ انقلاب اسلامی است که تاریخ آن را ثبت خواهد کرد.