اسپانسر: قهوه خانه ای در تبریز!
بهمن هدایتی در کلاشينکف ديجيتال خود نوشت:"مدال"، مدال است، نشانه افتخار یک ملت، ولو از جنس حلبی و برنز و آب طلا باشد.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران ، البته واضح و مبرهن است که ورزش در ممالک محروسه ما اصولا دو نوع است، نوع اول: ورزش های رسمی و رسانه ای و متصل به شیر نفت و بیت المال و اسپانسرهای میلیاردی و البته "مورد توجه عوام و خواص" که در کشور ما عبارتند از "فوتبال، فوتبال و فوتبال و کمی هم کشتی" .
ورزش های نوع دوم هم ورزش های مهجور و جالب و دیده نشده ای هستند که در پشت پرده و سایه ورزش های رسمی و رسانه ای گاهی به سختی به حیات نباتی خود ادامه می دهند، توجه و پول و رسانه هم ندارند، این دسته دوم، "دلی" هستند بیشتر، به همت و حمیت یک "نفر" بازمی گردد تا دفتر و دستک و بودجه و مناسبات بین ژنرال و سلطان و ...
یکی از این نوع دومی ها، این ورزش های حیات نباتی، ورزش رزمی "کیک بوکسینگ" است، ترکیب و میکسی از "بوکس و موای تای و کاراته"، سی سال است که این ورزش اختراع شده و "صمید کریم پور" همین چند روز پیش، قهرمان "مسابقات کیک بوکسینگ کاپ آزاد اروپا در گرجستان شد.
این عکسی را هم که مشاهده می کنید، صحنه گرفتن کاپ قهرمانی توسط کریم پور به اسپانسری یک "قهوه خانه تبریزی" است، آدم می ماند متحیر و متعجب که همت و تلاش کریم پور را بستاید، از بردن یک مدال طلایی برای وطن و بر سر زبان افتادن نام ایران در یک رقابت بین المللی خوشحال شود یا اینکه مرام و معرفت قهوه خانه و قهوچی تبریزی را در "اسپانسر شدن" این رشته ورزشی متعجب، خوشحال یا حتی ناراحتش کند.
در پس صورت ظاهری این عکس معنادار؛ چیزهای دیگری هست، آن پرچم ایران و "مدال"، مدال است، نشانه افتخار یک ملت، ولو از جنس حلبی و برنز و آب طلا باشد، راستی فوتبال نفتی ما چندبار برای ایران، "مدال" آورده است؟
