باید بدانید که تولید در هر کشور فرهنگ خودش را دارد لذا نظریه پردازی های خودش را نیز میطلبد. محصولات ژاپنی را که مشهور به کیفیت هستند حاصل نظریه پردازیهای دانشمندان و اساتید بزرگ ژاپنی است. تا جایی که در بین تئوریهای کیفیت، تئوریهای ژاپنی از معروفترین تئوریها هستند(تاگوچی، ایشی کاوا، ...) . ژاپنی ها با اینکه مفاهیم زیادی را درباره کیفیت از اروپایی ها فراگرفته بودند ولی شروع کردند به نظریه پردازی متناسب با فرهنگ کاری خودشان، و حتما تایید می فرمایید که موفق هم شدند.

مهمترین انتقاد من به اساتید دانشگاه است. تا سخن از ارتباط صنعت و دانشگاه میشود گمان میکنند که صنعت باید خدمت حضرات زانو بزند و یک قرارداد امضاشده در اختیار آن حضرتش قرار دهد و مقادیر هنگفتی پول بابت چند عدد جزوه ترجمه شده کلاسهایش به ایشان تقدیم کند.

گمان میکنند که صنعت هم مانند معاونت پژوهش دانشگاهشان است که بشود سرش را کلاه گذاشت و با چند مقاله که مربوط به دانشجوی بدبخت بوده و مجبورش کردند که اسم آنها را هم بالایش بنویسند ارتقا سطح بگیرند. نه دکتر جان! اینجا صنعت است حساب و کتاب دارد شدید! ریالش را خرج میکند تا تومان گیرش بیاید. باید کار ارزش افزوده داشته باشد. همین مراکز تحقیق و توسعه (R&D) را هم در اختیار بعضی گذاشته اند و تبدیل به نون دونی شده است کافی است.

تا صحبت از نظریه پردازی می شود... (خدایا این ماه رمضونی زبان منو حفظ کن!) اگر کسی واقعا دغدغه صنعت کشور را داشته باشد وقتش را برای نق زدن هدر نمی دهد. اساتید محترم از دولت حقوق نمیگیرند که 4 واحد درس بدهند، حقوق میگیرند که در خدمت دانش کشور باشند. لزوم ندارد که حتما قرارداد ببندید که پولتان را بگیرد بعد ... خیر. شما اهل کار تحقیق کاربردی باشید مطمئن باشید که صنعت ماهیتـش به دنبال سود است سراغ شما خواهد آمد. ضمن اینکه برای بررسی تجربی نظریات میشود آنها را در چند کارگاه کوچک هم آزمایش کرد و لازم نیست که شرکت بزرگ فولاد سپاهان را در اختیارتان بگذارند! این مسیری است که همه ی مبتکران و مبدعان بزرگ جهان طی کرده اند.

قدم اول را باید دانشگاه بردارد و توان خودش را در این مسیر ثابت کند وگرنه صنعت تا کنون خاطره خوبی از دانشگاه به یاد ندارد به جز همان تحقیق و توسعه که ذکر خیرش شد! ضمنا سرمایه گذار باید حرف جدید و ایده ی نو متناسب با فرهنگ کارگران خودش ببیند تا رغبت کند و پول خرج کند وگرنه اینکه کسی بیاید و بخواهد رویاهای اروپا و ژاپن را به خورد صنعت بدهد مطمئنا تا ابد هیچ سرمایه گذاری سرمایه اش را هدر نخواهد داد و بهتر است اساتید محترم مقاله دانشجویان کارشناسی ارشدشان را برای همان ISI بفرستند تا Grade بگیرند و حقوقشان افزایش یابد و اینقدر هم منت سر صنعت ایران نگذارند همین که در کلاسهایشان علیه اقتصاد کشور سخن میگویند خیرشان به کشور می رسد کافی است.

مخلص کلام؛ استادان دلسوز کشور باید به طور واقع بینانه از فضای کار، فرهنگ کارگر و صنعتکار ایرانی نظریه های کیفیت کالا و مدیریت ارایه کنند. مطمئنم بی توجهی به اولین تلاشهای این اساتید دلسوز، آنها را دلسرد نخواهد کرد.