در کارتون «هورتون»، که امیدوارم دیده باشید، آن‌هایی که داخل یک گل قاصدک زندگی می‌کنند، خیال می‌کنند همه‌ی دنیا فقط همان‌ جا ست. بعد از این که هورتون (که یک فیل است) قاصدک و دنیای آن‌ها را جابه‌جا می‌کند و زندگی‌شان به هم می‌ریزد، یکی می‌گوید: «اگه دنیای خودِ هورتون هم روی یه قاصدک دیگه باشه چی؟» فرزندان ما نسل مخاطبانِ اصلی کارتون‌هایی بسیار از این دست‌ اند. باید خودم را برای روزهایی سخت‌تر آماده کنم. سخت نه برای آن که جواب پرسش‌هاش را بدهم، از آن جهت که یاری‌اش کنم تا از پرسش‌گری برنگردد. ما در کودکی اگر در باره‌ی خدا و هستی پرسشی داشتیم، یا به زبان نمی‌آوردیم یا اگر جرئت می‌کردیم و می‌گفتیم، یک جواب تشرگونه‌ی بزرگ‌ترمان کافی بود تا دیگر به پرسش‌مان نیندیشیم و خاک‌بازی‌مان را بچسبیم. نه فرزندان ما هم‌سان دوران فرزندی‌ خودمان اند، نه ما پدران‌مان ایم و نه خاک و تُرتُره اسباب سرگرمی تابستان اینان است. این یادداشت را به نام سیدپارسا شکراللهی می‌نویسم تا بعدها اگر خواند، یادش بیفتد که در هشت سالگی از اعتقاد خودیافته‌ی یکی‌دوساله‌‌اش به تناسخ، که در باب زندگی و مرگ به او آرامش می‌بخشید، به عالم مُثُل رسید و به جدال با هیولاها برخاست! اما هیچ‌گاه بازنده نبود، چون همواره فکر می‌کرد و پیوسته می‌پرسید.