به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران، 31شهریور 1359 ارتش عراق با تجاوز به مرزهای ایران سی هزار کیلومتر از خاک ایران را اشغال کردند و این کار را آزاد سازی مناطق اشغال شده بوسیله ی ایرانی ها خواندند . شورای امنیت از آغاز جنگ هشت ساله تا زمان پذیرش قطعنامه از طرف ایران تا 26 تیر 67 ، در مجموع نه قطعنامه یعنی بطور متوسط سالی یک قطعنامه صادر کرد . چیزی حدود 270 خط و سه هزار واژه.
اولین موضعگیری
24 ساعت پس از آغاز عملیات نظامی عراق علیه ایران ،شورای امنیت در 1 مهر 1359 جلسه تشکیل داد. در پایان جلسه تائب سلیم ،نماینده ی کشور تونس و رئیس دوره ای شورای امنیت ، نخستین موضعگیری شورا را درباره ی این جنگ تحت عنوان بیانیه ای خواند.در بیانیه ی اعضای شورا بعد ازا براز نگرانی از وضع موجود در یک کلام از دو طرف مخاصمه خواسته بودند " در نخستین گام برای حل اختلافات از انجام هر گونه عملیات مسلحانه بپرهیزید و اختلافات خود را از راه مسالمت آمیز حل کنند." در این میان نکته ی مهم این بود که شورای امنیت با وجود تجاوز آشکار و نقض قرارداد 1975 الجزایر از طرف عراق قطعنامه ای صادر نکرد و اولین موضعگیریش را به شکل بیانیه ابراز داشت .در نظام بین الملل صدور بیانیه اتفاق مهمی محسوب نمی شود. بیانیه ضمانت اجرایی ندارد و حتی می تواند در پایان جلسات غیر رسمی هم صادر شود. همچنین در این بیانیه هیچ اسمی از تجاوز و جنگ بکار نرفته بود و از ماجرای پیش آمده به "وضعیت "تعبیر شده بود.همه ی اینها نشان می دهد که اعضای شورای امنیت خلی هم بدشان نمی آمد که این بازی خطرناک ادامه پیدا کندتا آنها هم توی این آب گل آلود ماهی گیری کنند.
قطعنامه ی 479 (قطعنامه ی اول)
شش روز بعد از شروع تهاجم بالاخره شورای امنیت قطعنامه ی 479 را با نام وضعیت میان ایران و عراق صادر کرد . در این قطعنامه به نقض صلح و وقوع تجاوز و نقض تمامیت ارضی ایران اشاره ای نشده بود. حتی حرفی از آتش بس و بازگست به مرزهای بین المللی به میان نیامده بود.همان حرفهای بیانیه را تکرار کرده بودند و از دو طرف خواسته بودند به زور متوسل نشوند و دست بهکارهایی نزنند که اوضاع وخیم تر شود و ان یعنی به رسمیت شناختن تلویحی تجاوز عراق به ایران و باقی ماندن نیروهای عراقی در بخشهای تصرف شده ی خاک ایران . در یک کلام ایران در خاک خود و نه بر سر مرزهای شناخته شده ی بین المللی آتش بس را بپذیرد و قائله را ختم کند .شورای امنیت بعد از اولین قطعنامه 21 ماه و 15 روز سکوت کرد .عراق با خیال راحت جای پایش را در ایران سفت می کرد و شهرهای ایران را زیر باران توپ و گلوله و خمپاره ویران می کرد.اما این سکوت شکسته شد .نیروهای ایرانی موفق شدند با عملیاتهای ثامنالائمه ،طریق القدس،فتح المبین و بیت المقدس حصر آبادان را بشکنند و بستان ،منطق وسیعی از غرب شوش و دزفول را آزاد کننو دست آخر خرمشهر را از چنگ عراقی ها در آوردند. اعضای شورا که دیدند ورق برگشته بی معطلی قطعنامه ی 514 را تصویب کردند .
قطعنامه ی 514 (قطعنامه ی دوم )
در این قطعنامه از دیگر دو لت های عضو سازمان ملل در خواست شده بود از هر گونه اقدامی که به تداوم یا تشدید جنگ بیا نجامد خودداری کنند . به راحتی میشد فهمید منظور اعضای محترم شورا این بوده که دیگر ،کشورها به ایران اسلحه نفروشند.عراق را خودشان زیر پر و بال داشتندو از این حمایت سود کلانی عایدشان می شد.سود فروش اسلحه کم چیزی نبود که به راحتی بشود از آن گذشت. پروفسور کاستایگر سوئدی در سخنرانی خود در واشنگتن ،1365، به این نکته اساره می کند که عراق 60 درصد تسلیحات خود را از شوروی ،20 درصد از فرانسه و بقیه را از چین و سایر قدرتهای بزرگ دریافت می کند. دو روز بعد از تصویب قطعنامه ی514 نیرو های ایران عملیات رمضان را اجرا کردند و کمی بعد از آن در 9 مهر 1361 ایرانی ها با عملیات مسلم بن عقیل از مرزهای عراق عبور کردندو بخشی از خاک عراق را تصرف کردند. به دنبال این تحولات عاق و برخی کشورهای عرب تلاشهای گسترده ی دیپلماتیکی را آغاز کردند تا جلوی شکست های بعدی را بگیرند و علاج واقعه را قبل از وقوع پیدا کنند.
قطعنامه ی 522 (قطعنامه سوم )
سه روز بعد از عملیات مسلم بن عقیل شورای امنیت قطعنامه ی 522 را صادر کرد.باز هم هیچ حرفی از تجاوز عراق ، کشتار مردم غیر نظامی و جنگ نابرابر نبود. یک قطعنامه ی بیرنگ و بو که فقط از دو طرف جنگ می خواست عقب نشینی کنند ، حالا به کجا عقب نشینی کنند خدا می داند.